4

Isinara ni Vukan ang pinto ng kotse habang tuwang-tuwa siyang itinugma ito sa bahay, walang pakialam at walang pakialam sa kanyang mga magulang na matiyagang nakaupo sa garahe, na nagnanais na makauwi siya.

"Vukan", tawag ng kanyang ina sa pagod na tono.

Ang dami ng pag-aalala sa kanyang tono ay mahirap palampasin, ngunit hindi makapaghintay si Vukan na kausapin sila o ayusin ang mga bagay kapag mayroon siyang ibang mga bagay na mas gusto niyang gawin. Nilampasan niya ang mga ito at patakbong umakyat sa hagdanan, na masaya at tuwang-tuwa sa sarili. Ang kakaibang pakiramdam ay muntik na siyang mahulog sa hagdan, ngunit lumihis siya pasulong, determinadong ayusin muli ang kanyang kagamitan sa sining para sa gabi.

Pagpasok sa kanyang silid, huminto si Vukan nang makita niyang maayos na ang kanyang silid, o hindi bababa sa, sa tamang estado kaysa noong umalis siya.

"Mom," bulong niya na kinikilala ang pagiging mapagmalasakit ng babae na may mga patak ng luha na unti-unting namumuo sa gilid ng kanang mata.

Nang walang karagdagang abala, hinubad niya ang kanyang kamiseta, itinapon ito sa aparador at armado ng kanyang mga gamit sa pagguhit sa loob ng ilang segundo. Inilapat ang bagong canvas sa drawing board, medyo matagal na huminto si Vukan habang nakatitig sa blangkong canvas. Maaari siyang sumumpa na nakakakita siya ng isang larawan sa isang blangkong canvas, kasama ang lahat ng mga katangian ng pagiging perpekto sa kabuuan nito.

Malinaw na hinihimok at na-trigger sa paraang hindi pa niya nararanasan, dahan-dahang inilagay ni Vukan ang kanyang drawing pen sa blangkong pahina at naramdaman ang kanyang sarili na dahan-dahan, ngunit, marilag, sumabog. Ang isang malaking halaga ng enerhiya ay lumaki mula sa loob at nang walang pagsasaalang-alang sa mga aksyon nito, lumipat ito sa kabila at sa kabila para sa susunod na ilang minuto.

Pag-atras ng isang hakbang para pagmasdan ang nagawa niya, umiling siya at bumulong, "Walang malapitan".

Kailangan niyang maging perpekto ang kanyang mga guhit, tulad ng mga tunay. Kinailangan niya ang kawalang-sala na nakita niya sa mga mata na iyon sa sandaling lumingon ang pigura at walang gagawing tumutulad sa totoong bagay.

"Kaya mo. Alam kong kaya mo," walang humpay na sabi niya sa sarili.

Walang alinlangan ang unang pagkakataon na nakaramdam siya ng paggalaw at pagmamadali upang magpakuha ng litrato. Ang partikular na larawang ito ay pinili niya at gusto niya itong makita. Gusto niyang makita ang pagiging perpekto ng buhay at walang hahadlang o pipigil sa kanya.

"Vukan", tawag ng boses ng kanyang ina habang papalapit mula sa hallway.

Sa pag-aalalang ma-sidetrack ng isang pag-uusap na ayaw niyang makisali, o hindi man lang sa oras na iyon, sumugod siya sa pintuan at padabog itong sinara bago ito isinara sa loob.

"Vukan?" muling umalingawngaw ang boses ng kanyang ina mula sa kabilang bahagi ng pinto sa tatlong mahinang katok.

"Hindi pa ito ang oras, inay", magalang niyang sagot sa abot ng kanyang makakaya.

Kailangan niya ng espasyo para malikha ang kanyang obra maestra. Kailangan niya ng mag-isa na oras upang maipatuloy ito at hindi niya kailangan o nais na may makagambala sa kanyang proseso ng paglikha.

"Sobrang shade", bulong niya na pinunit ang page na ginagawa niya.

Pangatlong canvas na ito at walang pag-aalinlangan na ang itago ay naninipis. Ang mas maraming pagkakamali ay magiging sanhi ng kanyang pagnanais na tapusin ang pagguhit, walang saysay at siya ay naging matino sa paglipas ng panahon.

Medyo bigo sa kanyang ika-apat na pagtatangka, si Vukan ay nagpabalik-balik sa kanyang silid, na bumubulong sa kanyang sarili at saglit na pinasadahan ng mga daliri ang kanyang buhok.

"Bakit hindi ko magawa ng maayos!?" tanong niya sa sarili bago sumipa ng dumi sa daan.

Maaari niyang ipanumpa na ang imahe ay naroon mismo sa kanyang mga mata. Maaari niyang isumpa ang mga iyon sa kanyang isipan at halos maramdaman niya ang mga iyon sa kanyang mga daliri. Nakita na niya ang "kanyang" mukha at ang malalim na mga mata na iyon. Nakatikim na siya ng inosente mula sa malayo at ang gusto lang niya ay ulitin ito sa kanyang canvas.

"Muli!" he grunted at bumaling sa pag-aalaga sa kanyang mga guhit kahit anong halaga.

Dahil sa ayaw niyang sabihin ang kuwentong ibinahagi ng kanyang ama at panatilihin ito sa ere, kailangan ni Vukam na tapusin ang pagguhit ng isang ito. Wala siyang ibang gusto kundi ang lumikha ng isang larawang perpektong representasyon ng pigura sa tulay. Wala siyang pakialam sa hoodie, o sa frame. Wala siyang pakialam sa damit o kung ano pa man.

Ang mga bagay na gusto niya ay malinaw ngunit malabo. Nasa kamay niya sila at napakalayo. Mailalarawan sila ng kanyang isip, ngunit hindi magawa ng kanyang mga kamay. Nadismaya si Vukan ngunit nangakong hindi susuko. Kailangan niya itong isang panalo at kailangan niyang tapusin ito.

"Muli!" sigaw niya habang patuloy ang kanyang pagkadismaya sa kanyang ikaanim na pagtatangka.

Hindi siya susuko. Hindi niya hahayaang magkatotoo ang sinabi ng kanyang ama.

"You always quit when the going gets tough! You never look up to much because you're such a quitter! Learn to often finish what you start! "Iyan ang mga salitang tumutunog sa kanyang isipan at isinulat niya ang kanyang sarili para magtrabaho.

Lumipas ang dalawang oras at hindi pa rin nakuha ni Vukan ang gusto niya. Nagtagal ito kaysa sa inaasahan niya, ngunit alam niyang sulit ito. Tulad ng isang paru-paro na hinahasa ang kanyang mga kasanayan sa paglipad sa isang larangan, ito ay sumasayaw nang maganda sa kanyang drawing board sa kanyang anyo. Gumaan ang buong katawan niya at unti-unting nablangko ang isip niya.

Tatlong oras pagkatapos ng pagguhit, biglang gumaan ang pakiramdam ni Vukan. Pakiramdam niya ay hindi siya nahihirapan at hindi siya natinag. Ang oras na ginugol niya ay hindi mahalaga, at nang mahuli siya ng umaga, ang tilaok ng manok sa hindi kalayuan ay nag-udyok kay Vukan na magpahinga muna sa loob ng halos isang oras.

Napaatras siya at muling tumingin sa board. Itinanggi ng malabo niyang mga mata ang tunay niyang paningin. Nanakit ang kanyang mga buto at nanganganib na mabibigo ang kanyang mga tuhod. Siya ay ginugol at sa kaunting lakas na natitira para magpatuloy, ginawa ng kanyang katawan ang dapat nitong gawin; sinenyasan nito si Vukan na magpahinga.

***

"Vukan", isang mas nakapapawi at medyo mahinang tono ang tumawag sa kanya mula sa gilid ng kanyang kama. "Wake up son. Wake up".

Dahan-dahang binuksan ni Vukan ang kanyang mga talukap upang ipakita ang kaligtasan ng kanyang silid. Nakahinga siya ng maluwag, nang makitang nakapagpahinga na siya, kahit na hindi niya namamalayan. Iyon ay gumawa siya ng tatlong bilang para sa isang linggo at hindi siya sigurado kung kailan ito titigil. Ang kaunting tulog na nakuha niya ay isang tugon sa stress at isang tagapagpahiwatig ng kung ano ang kanyang pinagdaanan at isang bahagi ng kanyang sarili na matagal nang nandoon, na patuloy na gumugulo sa kanyang isipan.

"Ina", nagawa ni Vukan na bumulong habang nakatingin sa mga mata ng nanay na kaibig-ibig at napakapanatag.

Ibinalik niya ang ngiti nito nang may ngiti at medyo pagod na ekspresyon. Iniisip niya kung nakatulog ba siya buong gabi. Iniisip niya kung naglalaan ba siya ng ilang oras upang magpahinga habang siya ay nagrampa. Wala sa kanyang mahinang anyo ang nagmungkahi na at ito ay nagpasakit sa kanyang puso. Nakangiting pabalik ang maliit na babae habang nakadikit ang ulo sa dibdib nito.

Ang ina ni Vukan, si Agatha Adamson sa wakas ay inalis ang kanyang ulo at muling tumingin sa kanyang mga mata. "Alam kong nahirapan ka kagabi ng tatay mo, pero gusto kong maunawaan mo na mahal ka niya at gusto niya ang pinakamahusay para sa iyo."

Nais ni Vukan na mapaniwalaan niya nang husto ang mga salitang iyon. Kahit anong anyo ng pagmamahal ng kanyang ina para sa kanya ay mahirap at mabilis niyang nakalimutan ang huling pagkakataon na sila ay tunay na nagkaroon ng kapayapaan.

Itinagilid niya ang kanyang ulo, ngumiti ng mahina at mahinang sumagot, "Alam ko nanay".

Gusto niyang matulog pa at pahalagahan ang isang babaeng nagmamalasakit sa pagbibigay sa kanya ng espasyo. Tutal, weekend noon at halos walang magawa kundi mag-aksaya ng oras at magtrabaho sa kanyang sining. Ang pag-iisip ng kapayapaan ng kanyang sining ay malakas at napatingin siya sa pisara. May nakalagay na kumot sa pisara na ikinatawa naman ng kanyang ina.

"Mom... anong ginagawa mo?" Tanong ni Vukan na may curious na tono at flat eyes.

Dahan-dahang bumangon si Agatha Adamson sa gilid ng anak at nagkibit-balikat. "Hindi ko alam kung sino iyon pero sigurado akong hindi ka bibigyan ng patpat ng tatay mo kung nakita niya ang nakita ko".

Yumuko siya at hinalikan siya sa noo bago dahan-dahang lumabas ng kwarto. Naririnig pa rin ang mga hagikgik niya sa daanan bago dahan-dahang naglaho sa malayo. Nagmamadaling bumangon si Vukan sa kama at sumugod sa drawing board na may matinding tibok ng puso. Hindi niya matandaan kung ano ang iginuhit niya kagabi o kung tama ba ang lumabas.

"Ano ang ginagawa ko?" Tanong ni Vukam sa sarili bago inalis ang kumot na inilagay ng kanyang ina sa ibabaw ng imahe.

Halos nanlaki ang kanyang mga mata, nalaglag ang panga at nakakuyom ang mga kamao sa hindi makapaniwala habang nakatitig pabalik sa likhang sining. Ang sweep ay perpekto. Walang kapintasan ang mga linya at nakuha niya ang mata sa paraang nakita niya ito.

"Wow!" sigaw niya sa taas ng boses habang halos hindi niya maalis ang tingin sa board.

Ito ang kauna-unahang muse na nagawa niyang ipatawag mula noong sumali siya sa Caldridge School of Art at nakaramdam ng pagmamadali na nagbabanta na madaig siya kahit noon pa man, nang hindi maipaliwanag. Itinuon niya ang paningin sa mga gamit at iba pang gamit sa pagguhit na ginamit niya magdamag at lahat ng ito ay maayos na naayos. Gumawa siya ng napakagandang mga larawan nang hindi kinakailangang guluhin ang kanyang silid sa proseso at iyon mismo ay nagbibigay-inspirasyon.

Dahil sa pagmamalaki at kagalakan, sumipa si Vukan sa manipis na hangin, sumasayaw sa paligid ng silid at nagpasalamat sa kanyang mga bituin sa paglabas noong nakaraang gabi. Higit sa lahat, pinasalamatan niya ang hindi kilalang batang lalaki na nakita niya at nais na magkaroon ng paraan upang makapag-usap sila bago siya mawala sa gabi. Ang kanyang pagiging inosente, na may halong sakit at kalungkutan sa kanyang mukha, ay ganap na nakunan sa drawing board.

Sa katunayan, tiwala si Vukan na ang kanyang bagong imahe ay makakakuha sa kanya ng mga review mula sa mga kaibigan at lahat ng iba pa. Gayunpaman, wala siyang pakialam kung makita ito ng kanyang ama. Hindi niya bibigyan ang lalaki ng impresyon na naghahanap siya ng isang uri ng pagpapatunay. Gumawa siya ng imahe para sa kanyang sarili at iyon lang ang mahalaga sa binata.

Isang malakas na ingay ang nakagambala kay Vukan mula sa larawan nang ilang sandali; tumatawag siya.

"Hello", bulong niya sa receiver matapos pindutin ang thumb niya sa green button at itinaas ang phone sa tenga.

Ilang sandaling katahimikan, bago pumasok ang isang pamilyar na boses. "You owe us drinks tonight bro. Walang kwentuhan, ihatid na lang kita sa pub".

Mayroon lamang isang tao sa Central Canzos sa New Portland na maaaring gawin iyon sa telepono at nakakuha ito ng isang mahinang ngiti mula sa Vukan. Dead has been thrown since he told his friends about his decision to go to Caldridge School of Art.

"Sounds good to me," ungol niya, bago ibinalik ang phone niya sa kama.

Ang paningin ng isang sirang game console ay napunit sa kanyang puso at siya ay gumawa ng isang tala sa isip upang makakuha ng isa pa sa kanyang paraan pabalik. Ito ang magiging perpektong parusa para sa paggastos ng pera ng kanyang ama sa pagbili ng isa pa, dahil siya ang may pananagutan sa pagsira sa pag-aari niya noong una.

Bumalik si Vukan sa kama, pumikit, at nag-inat habang hinahaplos ng malutong na hangin sa umaga ng magandang Canzos ang kanyang mukha. Naisip niya na kailangan pa niyang matulog at nang walang alinlangan, tumabi siya at humagikgik sa unan. Makalipas ang ilang minuto, hihilik na siya ng malalim.