Chapter 21 อีกด้าน(จบ)

ในชีวิตของคนเรานั้นมักจะผิดพลาดอยู่หลายครั้งหลายครา ถึงแม้ว่าใครหลายคนจะไม่ยอมให้อภัยแต่ก็ยังมีอีกหลายคนที่ยอมให้อภัย และอยู่ข้างกายเสมอ

กลับกัน...ในชีวิตของฉันที่ผ่านมา ความผิดพลาดเพียงแค่หนึ่งครั้งเท่านั้นก็เท่ากับความตาย ทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแท้ แต่ทำไมถึงทำแบบนั้นไปล่ะ? ไม่เห็นเข้าใจเลยสักนิด เป็นเพียงแค่เครื่องมือที่ถูกองค์กรใช้แล้วทิ้ง ไร้ชีวิต ไร้ความรู้สึก ปกติตัวฉันน่าจะเป็นแบบนั้นแท้ๆ แต่ตอนนั้นทำไม? ถึงได้ถามหาสิ่งที่เรียกว่า "ความยุติธรรม"

ท่ามกลางบรรยากาศที่เงียบเชียบเรดที่นอนกลางถนน กลับนึกถึงเรื่องราวในอดีตขึ้นมา ทันใดนั้นฝนก็เริ่มตกลงมา...

น้ำฝนหยดลงบนหน้าที่เต็มไปด้วยรอยฟกช้ำ กับร่างกายที่สะบักสะบอม แม้แต่เรี่ยวแรงตอนนี้ก็แทบจะไม่มีให้ลุกขึ้นยืน เสียงเท้าเดินเข้ามาใกล้เขาอย่างช้าๆ

...ฮะ...ฮ่า...ฮ่า คงมาได้แค่นี้แหละ

ในยามที่เรดนั้นเริ่มถอดใจ เขาก็ลืมตาขึ้นมาเห็นอยู่ตรงหน้านั้นเป็นสิ่งที่เหมือนหมอกควันสีดำๆ มันดำและมืดสนิท ดวงตาที่ส่องแสงแดงฉานจ้องมองมาที่ตัวเขาที่กำลังนอนอยู่ พร้อมกับยื่นสิ่งที่เหมือนกล่องมาให้กับเขา

.....อะไรนะ?

มันจับมือเขาและเอาสิ่งนั้นยัดเข้าที่มือ หลังจากนั้นมันก็ลุกขึ้น แล้วก็เดินจากไปโดยที่ไม่ได้พูอะไร

....กล่อง?...ให้เปิดมันสินะ?....ถ้าอย่างนั้น

เรดนั้นเปิดกล่องออกอย่างทันที โดยที่ไม่ได้สนใจอะไรแล้ว ทันทีที่มันเปิดออกก็มีควันดำโพยพุ่งออกมาจากตัวกล่องอย่างมหาศาลคลุมตัวของเรดไว้จนมิด....และตอนนั้นเองที่ตัวของเขาก็ได้ยินเสียงปริศนา

...ต้องอย่างนี้สิ! จงเอาชนะศัตรู...ฆ่าพวกมันให้หมด...ทำตามสัญชาตญาณของตัวเองซะ...เมล็ดพันธุ์มันพึ่งจะเริ่มหว่าน

.....

.....

.....

ไทหลังจากที่ทำการสู้กับเรดจนตัวเองทำให้อีกฝ่ายหมดสติได้แล้ว ตอนนี้ก็กำลังเดินไปหยิบอาวุธที่กระจัดกระจายแถวนั้นเพื่อที่จะทำการเสียบเข้าที่หัวใจของเรด และทำการจบเรื่องนี้

แต่ในจังหวะนั้นเองที่เขาก็รู้สึกได้ถึงสิ่งที่อยู่ข้างหลังของตนเอง เมื่อไทหันกลับไปมองกลับไม่เห็นอะไรอยู่เลย เห็นเพียงแค่กองเสื้อผ้าที่กองอยู่มันเป็นเสื้อผ้าของเรดที่เคยใส่อยู่ ไทพยายามเข้าไปดูใกล้มันไม่ได้มีแค่เพียงเสื้อผ้าแต่อย่างเดียว แต่มันมีสิ่งที่คล้ายผิวหนังของมนุษย์อยู่ด้วย เป็นผิวหนังส่วนใบหน้าที่ถูกลอกเป็นแผ่นๆ แล้วจู่ทันใดนั้นหลอดไฟข้างทางก็แตกออก ทำให้แสงไฟในบริเวณนั้นดับลงจนแทบจะมองไม่เห็น ขณะนี้ไทนั้นได้ยินเพียงแค่เสียงฝนเท่านั้นที่ยังคงดังอยู่

ทันใดนั้นเสียงผู้หญิงที่ดูไม่คุ้นเคยก็ดังขึ้นมาพูดข้างๆหูขอองไท "ตกใจไหมล่ะ?" ไทรีบตอบสนองกลับไปพร้อมกับต่อยไปข้างหลังอย่างสุดแรง แต่กระนั้นก็ไม่มีใครอยู่เลย...

ในจังหวะนั้นเองที่สายตาของไทได้เห็นอะไรบางอย่างวิ่งเข้าไปในตัวอาคารที่อยู่บริเวณใกล้เคียง เขาจึงตัดสินใจวิ่งตามเข้าไป...

ภายในตัวอาคารนั้นเต็มไปด้วยโต๊ะและเก้าอี้มากมายหลายตัว ถูกแบ่งเป็นแผนกต่างเรียงรายเป็นแถวๆ เมื่อไทพยายามที่จะเปิดสวิตช์ไฟแต่เหมือนว่าจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น

...แสดงว่าเธอสับตัวจ่ายไฟทั่วทั้งอาคารลงสินะ

ในขณะนั้นเองก็มีเสียงกระจกแตกเข้ามาจากด้านใน ไทที่เห็นแบบนั้นเข้าจึงรีบหลบเข้ากำบังอย่างรวดเร็ว แล้วสิ่งนั้นก็ค่อยกลิ้งมาหยุดอยู่ตรงหน้าเขา

...ก้อนหิน? เหมือนว่าจะถูกปาจากด้านนอก

หลังจากนั้นเสียงพังกระจกก็หยุดลง เมื่อไทเห็นดังนั้นเลยลุกออกจากกำบังอย่างระมัดระวังตัว ตอนนี้สายตาของเขาเริ่มที่จะชินกับความมืด แล้วก็สังเกตเห็นว่าต่างหน้าที่เป็นกระจกทุกบานได้ถูกพังลงทั้งหมด

ไทจึงพูดออกไปลอยๆว่า... "ไม่เคยคิดเลยว่าข้างในตาลุงกลางคนจะเป็นหญิงสาวที่แต่งกลายเปลือยเปล่า"

"แล้วชอบไหมล่ะ? ที่เห็นร่างกายของผู้หญิงที่เปลือยเปล่า" เธอตอบกลับมา

"ชอบมากเลยละ... แต่ถ้าไม่มีรสนิยมลอกผิวหนังของเหยื่อนี่จะวิเศษมากเลย คงต้องหักคะแนนออกหน่อยละกัน"

"ก็มันจำเป็นนี่ เพราะว่าการที่มีคนหน้าเหมือนกันทุกประการอยู่สองคนมันจะดูผิดปกติใช่ไหมล่ะ? แล้วอีกอย่างฉันก็ไม่ได้ขอมาฟรีๆเสียหน่อย ทำงานแลกมาต่างหาก..."

"แลกมา?"

"ใช่! ก็ให้พวกเขาเหล่านั้นได้มีความสุขเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่จะทำการฆ่า ถือว่าเป็นการแลกเปลี่ยนที่เท่าเทียม คุณเองก็ไม่คิดอย่างนั้นบ้างหรอ?"

ไทพยายามมองไปรอบๆห้องนั้น แต่ก็ไม่เห็นว่าเธออยู่ตรงไหน เลยพยายามชวนคุยต่อ "ไม่เลย...แต่ฉันขอเตือนอะไรไว้หน่อยและกันถ้ายังสติดีอยู่ รีบทิ้งมันไปไกลๆซะ"

"อย่างนั้นเองหรอ" ทันใดนั้นจากมุมห้องก็มีหมุดปักกระดาษนับหลายสิบอันพุ่งเข้ามา แต่ทางไทนั้นรีบทำการเข้าหลบที่กั้นของโต๊ะทำงานอย่างทันที ในจังหวะที่ไททำการหลบอยู่นั้นเองก็มีถังดับเพลิงพุ่งเข้ามากด้านล่างอย่างรวดเร็ว มันพุ่งเข้าชนที่หน้าของไทเต็มๆจนเขาเกือบสลบแต่ตัวเขายังใช้แขนดันตัวเองได้ทัน ถึงอย่างนั้นมันก็ทำให้ตัวเขานั้นโดนหมุดปักกระดาษทิ่มเข้าตามมืออยู่ดี

หลังจากนั้นไทก็พยายามมองดูรอบอย่างเคย เพื่อค้นหาตำแหน่งของเรด

"น่าเสียดายจริงๆที่ต้องกำจัดคุณลงตรงนี้..."

"ตรงนั้นหรอ!?" ทันทีที่ได้ยินเสียงตอบกลับมาไทรีบปาหินไปยังจุดนั้น แต่ก็เหมือนจะไม่ใช่

"เสียดายด้วย...ตอบผิด! ฉันไม่ได้อยู่ตรงนั้นเสียหน่อย แต่ก็ถือว่าพยายามได้ดี เดี๋ยวฉันจะบอกอะไรดีๆให้ฟังตั้งแต่ตอนที่ฉันกลับมามันได้เพิ่มบางอย่างมาให้ตัวฉันด้วย สุดยอดเลยละสิ่งนี้นะ…"

"เพิ่มมา?"

...ขืนเป็นแบบนี้ต่อไปเรื่อยมีหวังแย่แน่ๆ ถึงแม้ว่าพลังของฉันจะสามารถสลับที่ของสองสิ่งได้ก็ตามแต่มันดันมีเงื่อนไขที่บุ่งยากอยู่ ข้อแรกต้องเคยสัมผัสสิ่งของนั้นมาก่อน ซึ่งข้อนี้ไม่มีปัญหา แต่ที่เป็นปัญหาคือข้อที่สอง ในการสลับที่นั้นจำเป็นต้องนึกรูปร่างและโครงสร้างของวัตถุนั้นอย่างละเอียดและชัดเจน แน่นอนว่าการที่จะทำแบบนั้นได้ตอนนี้นั้นยากมาก

ในจังหวะที่ไทนั้นกำลังคิดอยู่ ก็มีที่เสียบกระดาษพุ่งเข้ามาปักเข้าที่ขาของเขา เหล็กยาวแหลมคมปักทะลุเนื้อหนังของไทได้อย่างง่ายดาย ไทไม่ได้รีบดึงมันออกแต่อย่างใดแต่ตัวเขารีบทำการวิ่งไปรอบห้องนั้นและหาตัวของเรดแทน แต่เพราะเสียงฝนภายนอกอาคารทำให้ไทนั้นแทบจะไม่สามารถจับการเคลื่อนไหวของเธอได้เลย

ขณะที่ตัวของไทนั้นพยายามวิ่งมองหาโดยรอบอยู่นั้นเอง ก็มีพวกของมีคมมากมายพุ่งเข้ามาโจมตีจากทางหลายทิศทาง ไทจึงรีบยกเก้าอี้ขึ้นมาบังอย่างรวดเร็ว เลยทำให้รอดมาได้ชั่วครู่...

"เปล่าประโยชน์ ต่อให้จะพยายามหาให้ตายอย่างไงก็ไม่มีทางเจอหรอก" พอพูดจบแล้วเธอก็หัวเราะอย่างสะใจ

"ถูกของเธอ ฉะนั้นแล้วก็เลยเลือกที่จะไม่หาแล้วอย่างไงล่ะ"

ไทตบมือเสียงดังหนึ่งครั้ง แปะ!!!....ทันใดนั้นเหล่าข้างของในอาคารทั้งหมดก็ถูกย้ายออกไปกองอยู่บริเวณมุมห้องอย่างทันที

"เจอตัวแล้ว" แล้วไทก็เข้าวิ่งไปพร้อมกับเตะเข้าที่ข้างลำตัวอย่างแรง จนตัวของเรดนั้นไถลออกไปไกล "ถึงแม้ว่าจะมองไม่เห็นหน้าของแกก็ตาม แต่ก็พอเดาสีหน้าตอนนี้ได้อยู่ ตกใจละสิ"

"....."

"ฉันเองก็สงสัยเหมือนกัน ว่าทั้งที่เสียงฝนขนาดนี้ฉันไม่น่าจะได้ยินแกเลยด้วยซ้ำ แต่ทำไมถึงมีเสียงเข้าใกล้บริเวณข้างหูตลอดราวกับอยู่ใกล้ๆ อีกทั้งบทสนทนาที่พูดตอบโต้กันอีก มันเหมือมีบางจุดที่ตัวแกตอบไปอย่างนั้น หรือก็คือแกเองก็ไม่ได้ยินที่ฉันพูดเลยแม้แต่นิด แต่ฉันได้ยินแกแค่คนเดียว เหมือนโทรทัศน์ไม่มีผิดเลย แต่ตัวของแกที่เป็นอดีตนักฆ่ามาก่อนน่าจะเรียนรู้จากการอ่านบทสนทนาล่วงหน้ากับสีหน้าได้อย่างแน่นอน ถึงฉันจะยังไม่รู้พลังของแกทั้งหมดก็เถอะ แต่มันก็เพียงพอแล้ว...ที่จะคิดไปทางนั้นได้ ช่างโชคดีเสียจริงที่สำนักงานนี่ใช้โต๊ะกับเก้าอี้เหมือนกัน"

"....." เรดเริ่มขยับปากบ่นพึมพำออกมา

"โทษทีพอดีเธอคงจะไม่ได้ยินสินะแต่มันก็ไม่จำเป็นแล้วละ" ไทรีบพุ่งเข้าถีบเข้าที่กลางตัว แต่ทางเรดนั้นยกแขนทั้งสองข้ากันไว้ และกระโดดไปข้างหลังอย่างรวดเร็ว แล้วเริ่มวิ่งรอบตัวของไท ไม่นานนักเธอก็เริ่มพุ่งออกมาพร้อมกับที่เสียบกระดาษในมือเข้ามาโจมตี ซึ่งตัวของไทเองก็นั้นเบี่ยงตัวหลบได้อย่างสบายแต่ในจังหวะหนึ่งที่ตัวเขาเริ่มสังเกตเห็นสิ่งที่ลอยอยู่ข้างบนมันเป็นที่เสียบกระดาษอีกอันหนึ่งที่จ่อมมาที่ตัวเขา และไม่กี่วิต่อมามันก็พุ่งเข้ามาที่หัวของเขาอย่างรวดเร็ว แต่ในจังหวะนั้นเองที่ไทเอามือรับการโจมตีจากข้างบน เรดที่อยู่ข้างล่างก็เอาที่เสียบกระดาษนั้นปักเข้าที่อกของไท แต่ดูเหมือนว่าทางของไทเองจะรีบถีบตัวของเธอออกก่อนที่จะแทงถึง

ทั้งสองสู้กันอยู่นานจน ณ ตอนนี้ จากที่ฝนตกอยู่ก็เริ่มที่จะหยุดลง

"เป็นชายที่ตายยากตายเย็นจริงสินะ"

"นั่นเป็นคำพูดของทางนี้มากกว่า...ช่างเป็นหญิงที่ไม่รู้จักตายเลยสินะ แต่...มันก็ดูเหมือนจะไม่เป็นอย่างนั้นแล้วสินะ"

หลังจากนั้นได้ไม่นานเรดก็เริ่มกระอักเลือดออกมา ถึงแม้ว่าไทนั้นจะเห็นหน้าไม่ชัดเพราะว่ามันมืดจนยากที่จะมอง แต่เสียงนั่นเขาเองก็รู้ดี

"ทรมานใช่ไหมล่ะ? ก็ไม่แปลกหรอก เพราะว่าคนเรามันหนีจากชะตากรรมได้เพียงไม่กี่ครั้งหรอก ยิ่งพยายามหนีจากมันเท่าไหร่ ก็จะยิ่งเจ็บปวดหนักกว่าเดิม"

เสียงไอของเรดนั้นยังคงดังอย่างต่อเน่องไม่หยุดหย่อน สักพักเธอก็เริ่มควบคุมลมหายใจของตัวเอง เข้า-ออกอย่างช้าๆ จนเสียงไอนั้นหยุดไป

"สมแล้วกับคนที่เคยมีประสบการณ์ แต่ว่าแขนกับขาคงถึงขีดกำจัดแล้วล่ะ?" แล้วไทก็เดินเข้าไปหาเรดอย่างช้าๆ "ถ้ายอมนอนอยู่เฉยๆฉันรับรองเลยว่ามันจะไม่เจ็บ"

"เห็นทีคงจะไม่ได้..."

ทันใดนั้นเองที่จู่ก็มีสิ่งที่รวดเร็วมากเข้ามาปักที่ไหล่ของไท เมื่อเขาสังเกตดูดีๆมันคือเศษกระจกที่แตกเมื่อตอนนั้น

...เร็วมาก!!! มันเร็วยิ่งว่าครั้งไหนๆอีก

และเมื่อเขาสังเกตว่ายังมีอีกมากมายอยู่ข้างหลังของเรด ไทที่หลบไม่ทัน พยายามที่จะหาของเพื่อสลับพื้นที่แต่รูปร่างของสิ่งของก็ไม่ชัดเจนเพราะว่ามืดจนเกินที่จะรับรู้ทั้งหมด เลยจำใจต้องรับการโจมตีนั้นไว้ทั้งหมด เศษกระจกที่พุ่งเข้าตามทั่วทั้งร่างกาย มันรวดเร็วจนแม้แต่ตานั้นก็จับการเคลื่อนไหวไม่ทัน ความคมยิ่งกว่ามีดโกนปาดผ่านผิวหนังของไทได้อย่างง่ายดายราวกับโกนหนวด

ไทที่ใช้แขนทั้งสองข้างนั้นกันไว้อย่างสุดชีวิต สภาพตอนนี้ก็เต็มไปด้วยบาดแผลที่ถูกเฉือนจนเลือดไหลออกพร้อมทั้งเศษเนื้อของเขาก็กระจัดกระจายอยู่ทั่ว บาดแผลที่แขนก็เละไม่มีชิ้นดี จนแทบจะเห็นถึงกระดูก

"เป็นไงบ้างล่ะ? ความรู้สึกที่ถูกเฉือนไปจนถึงกระดูก" เรดถามกลับมาที่ไท

"โทษทีพอดีเคยเจอสิ่งที่เจ็บมากกว่านี้มาแล้ว" แล้วไทก็เริ่มทำการหยิบพวกเศษกระจกที่ฝังอยู่ที่ท้องออก

"คนอย่างคุณนี่จะเรียกว่าบ้าพลังอย่างเดียวก็ไม่ได้ ตอนที่อยู่ข้างนอกนั้นก็ด้วย ใช้ช่องว่างของกฎเพื่อรับการสนับสนุนจากภายนอก ชักสงสัยแล้วเนี่ยว่าสอนลูกให้โตมาแบบนี้ได้อย่างไง?"

"คนเรามักจะหาช่องว่างของกฎกันอยู่แล้วไม่ว่าทางใดก็ทางหนึ่ง ถ้าเพื่อให้ตัวเองได้เปรียบสักเล็กน้อยก็ยังดี"

พอพูดจบไทก็รีบพุ่งเข้าหาทั้งที่ตัวเองสภาพอย่างนั้น ภายในใจตอนนี้คิดได้แต่อย่าให้อีกฝ่ายได้พักหายใจ

ระหว่างที่ไทวิ่งเข้าหานั้น ทางเรดก็ตกใจเลยแทงที่เสียบกระดาษมา ไทเอนหลบเพียงเล็กน้อยแล้วหมุนตัวศอกเข้าที่หน้าของเธอ เตะที่ข้อพับขาเพื่อที่จะเผด็จศึกเธอ แต่ทางนั้นรู้ได้ทันเพราะเธอเคยโดนมาแล้ว เลยแทงที่เสียบกระดาษเข้าที่ต้นขาของไทแทน และหลังจากนั้นเธอก็ทำการดึงอีกอันที่ยังเสียบคาอยู่ออก แล้วนำมันเสียบเข้าที่ไหล่ของไท

ไทนั้นที่เริ่มสูญเสียการทรงตัวเลยเอาหัวโขกเข้าที่เรดอย่างแรง กลิ้งตัวลงกับพื้นไปข้างของเธอชกหมัดเสยเข้าที่ปลายคาง จนเธอและเขาต่างพากันล่นถอยออกไป

ทางไทตอนนี้นั้นมือเริ่มจะกำไม่ได้แล้ว ขาและแขนก็อ่อนแรงลงไปมาก บาดแผลก็เต็มทั่วทั้งตัว อีกทั้งยังเสียเลือดไปมาก

ส่วนทางเรดตอนนี้เธอนั้นก็เริ่มคุมการทรงตัวของเธอไม่อยู่ สติเองก็เริ่มเลือนราง สายตาเริ่มที่จะพล่ามัว แขนและขาก็อ่อนแรงตามกันไป อีกทั้งตอนนี้ผิวหนังของเธอก็เริ่มกลายเป็นสีขาวซีดจนทางไทนั้นสามารถมองเห็นได้แม้กระทั่งในที่มืด

แล้วในเวลานั้นเองที่มีเสียงแจ้งเตือนดังขึ้นมา....

หมายเลข 01ฟิชั่น นิโครเลีย ถูกกำจัดแล้ว...

"สงสัยพวกเราคงต้องตัดสินกันให้รู้แล้วรู้รอดกันไปแล้วล่ะ" เรดพูดมาพลางขำไปพลาง

"นั่นสินะ นี่เองเป็นครั้งแรกที่เราสองเห็นตรงกัน" ไทพูดกลับ

"นี่เป็นการโจมตีครั้งสุดท้าย" เธอเอามือชี้ขึ้นบนเหนือหัว ปรากฏขวานดับเพลิงที่หมุนอยู่กลางอากาศ "การโจมตีที่ไม่มีทางหลบได้ ซึ่งตัวของนายเองก็น่าจะรู้ดีนะ เพราะว่าเคยโดนไปเองกับตัว" ขวานเล่มนั้นเริ่มที่จะหมุนด้วยความเร็วที่สูงขึ้นเรื่อยๆ "จะเอาอย่างไง? ถ้านายรีบหนีไปซะตอนนี้ในอนาคตตัวนายเองจะลำบากแน่ๆ แต่ถ้านายเลือกเพื่อที่จะกำจัดฉัน ตัวนายเองก็จะตาย เลือกไม่ยากใช่ไหม?"

ไทยิ้มออกมาพร้อมกับชูก้อนหินขึ้นให้เรดดู "แกจะต้องตายตรงนี้ เพราะว่าฉันจะชนะด้วยหินก้อนนี้เอง"

วินาทีที่ทั้งสองต่างจ้องมองกัน ในเวลานั้นไทขว้างหินออกไปอย่างสุดแรงในขณะเดียวกันขวานของเรดก็พุ่งเข้ามาหาไทด้วยความรวดเร็วสูงเช่นกัน ขวานที่หมุนด้วยความเร็วสูงนี้สามารถที่จะผ่าร่างของไทให้ขาดเป็นสองท่อนได้อย่างสบาย...

...ณ เวลานั้น ต่างไม่มีใครขยับตัว จู่มุมมองของเรดก็เริ่มเปลี่ยนไปมันเอนเอียงทาบลงกับพื้น รู้ตัวอีกทีร่างกายของเธอก็ถูกผ่าออกเป็นท่อนบนและล่าง เมื่อเธอมองดูขวานของเธอกลับพบว่ามันต่างขาดเป็นสองท่อนเช่นเดียวกันไม่ต่างกับเธอ

ตัวของเธอตอนนี้เริ่มถอดใจออกไปทีละนิด แหงนหน้ามองที่เพดานโดยที่รู้ว่าไม่นานเธอก็คงต้องตายลงอย่างแน่นอน เสียงเท้าของไทเริ่มเดินเข้ามาใกล้ๆ ราวกับยมทูตเพื่อมาเก็บเกี่ยววิญญาณของเธอ แต่ยมทูตตนนี้ไม่ได้ใช้เคียวแต่อย่างใด สิ่งที่อยู่ในมือนั้นเป็นมีดของเธอเอง

แล้วท้ายที่สุดยมทูตตนนั้นก็มาหยุดอยู่ที่ตรงหน้าของเธอ

"เอา...เลยสิ...จัดการ....เลย" เสียงขอร้องที่ไร้เรี่ยวแรงตอบโต้ใดๆของเรดที่รู้ชะตากรรมของตน

ไทพูดออกมากับเธออย่างเบาๆว่า "ชื่อของเธอคือ?"

เพราะว่าชื่อที่ใช้ในปัจจุบันนั้นเป็นชื่อของคนที่เธอได้ทำการสังหารไป และขโมยมาใช้เพื่อกลบตัวตน "ชื่อ?...."

ไทพยักหน้าตอบ....

"ฉันชื่อ.....คลาวเดียร์....มิสชีเรีย..."

"ฉันจะจำเอาไว้คลาวเดียร์" แล้วทันใดนั้นเขาก็แทงมีดเข้าที่หัวใจของเธอโดยไร้ความลังเล

มีดเมนั้นเข้าแทงทะลุหัวใจของเธอ จนร่างกายนั้นเริ่มแน่นิ่งไปในที่สุด แล้วเสียงแจ้งเตือนก็ดังขึ้นมาอีกครั้ง ไปพร้อมกับไทที่เดินจากเธอไป

หมายเลข 11 เรด มิสเตอร์ ถูกกำจัดแล้ว.....