ตอนที่ 23
"อาโก้ชื่อจริงว่า โกมล"
โกมล...โก้ ชื่อที่พยายามไม่คิดถึงมากว่าสามสิบปีทำให้วสวัตถึงกับหายใจขัด ไม่...คงไม่นะ สมองเขาชาริกภาพที่เห็นวูบวาบ หากก็สูดหายใจลึกควบคุมไม่ให้สั่น แม้สังหรณ์ใจว่า นี่คือบททดสอบของโชคชะตา แต่เขายังกุมความหวังเสี้ยวสุดท้ายไว้
"แล้วอาโก้หน้าตาเป็นไง ดุไหม มีรูปหรือเปล่า ผมจะได้เตรียมใจก่อน"
"มี นี่ไง"
กานต์เลื่อนโทรศัพท์มือถือจนเจอรูปที่ถ่ายคู่กับโก้ วสวัตรับไปดู แค่เห็นคนในรูป หน้าเขาก็เผือดสี เขาขยับนิ้วขยายรูปในจอให้ใหญ่ขึ้นภาวนาให้เป็นแค่คนหน้าคล้าย หากยิ่งขยายก็ยิ่งมั่นใจ แม้จะสูงวัยขึ้น รูปนั้นยังคงเค้าของใบหน้าที่ตรึงตราอยู่ในความทรงจำเสมอมา สิ่งเดียวที่ต่างจากเดิม คือ รอยยิ้ม คนในรูปเพียงแค่แย้มริมฝีปากเล็กน้อย ไม่ได้ยิ้มเต็มหน้าจนตาหยีแบบที่เคยเป็นในอดีต กานต์มัวแต่หยิบของในรถจึงไม่เห็นอาการผิดปกติของอีกฝ่าย
"เป็นไง อาผม ห้าสิบยังหล่อขนาดนี้ ถ้าสมัยหนุ่ม ๆ นะ"
"หล่อ"
เสียงตอบเบาหวิว ทำให้กานต์หันมอง แล้วก็เห็นอีกฝ่ายหน้าซีดเผือดยืนโงนเงน เขาทิ้งถุงแล้วพุ่งเข้าประคองอีกฝ่ายไว้ในอ้อมแขน
"เป็นอะไรไป วัต หน้าซีดเลย"
Chapitre verrouillé
Soutenez vos auteurs et traducteurs préférés dans webnovel.com