บทที่ 20 แผนกานสุดท้าย

หลังจากที่โทรนัดแนะเลขาเสร็จ เสือก็ลงมือจัดการเช็ดตัวและเปลี่ยนชุดของภีมใส่นอนได้สบายขึ้น ก่อนคนตัวสูงจะถอดเสื้อสูทที่สวมใส่แล้วเดินลงไปยังห้องทำงานด้านล่าง อย่างที่คาดเลขาสาวได้เข้ามารอในห้องเรียบร้อยแล้ว

"ท่านประธาน มีอะไรหรือเปล่าคะ"

เมื่อเจ้านายเปิดประตูเข้ามานั่งที่เก้าอี้ทำงาน เลขาสาวก็รีบเปิดปากพูดอย่างร้อนรน

"ทำไมถึงส่งข้อความและคลิปพวกนั้นไปหาคนของผม"

"อะ อะไรคะ ดิฉันไม่รู้เรื่อง"

"แน่ใจว่าไม่รู้เรื่อง"

"คะ แน่ใจ นายเอามือถือดิฉันไปดูก็ได้นะค่ะถ้าไม่เชื่อ"

"หึ…มันคงไม่มีหลักฐานให้ผมได้ดูแล้วละมั้งคุณมินตรา"

"เจ้านายใส่ร้ายดิฉันทำไม ดิฉันยังไม่ได้ทำอะไรเลยจริงๆนะคะ"

ผู้ที่ถูกกล่าวหาเริ่มน้ำตาคลอ ยืนสะอื้นไห้ตัวสั่นอยู่หน้าเจ้านายที่กำลังมองเธอด้วยสีหน้าเรียบเฉย

"หึ…คุณนี้มันแสดงละครเก่งจริงๆ ที่ผมรู้ว่าเป็นคุณเพราะ 1.รูปที่คุณส่งให้ภีมในวันลองชุดแต่งงาน คนที่อยู่ในนั้นก็มีแต่ครอบครัวผมและน้องพิมพ์และก็คุณ ซึ่งทางฝั่งของน้องพิมพ์คงไม่มีใครคิดทำเรื่องแบบนี้ และยิ่งฝั่งของผมก็ยิ่งไม่มีทาง 2. คลิปวิดีโอที่คุณส่งให้ภีม จัดฉากเหมือนกับว่าผมกำลังมีอะไรกับคุณโดยที่ไม่เห็นหน้าผมแต่เห็นหน้าคุณนี้คือหลักฐานที่มัดตัวคุณเต็มๆ ที่ผมพูดมาพอจะบอกได้หรือยังว่าใครคือคนส่งคลิปให้คนรักของผม แต่มันผิดคาดไปหน่อยก็ตรงที่คนเปิดอ่านมันคือผมไม่ใช่ภีม"

"กรี๊ดดดด ไอ้บ้า ไอ้พวกผิดเพศ ไอ้…โอ้ยยย"

เสือรีบลุกขึ้นเดินตรงไปจิกหัวหญิงสาวแล้วลากกดใบหน้าของเธอแนบลงไปบนโต๊ะ

"ปล่อยฉัน ไอ้ชั่ว ไอ้สารเลว ทำร้ายผู้หญิงได้หน้าไม่อาย"

"หึ…ปกติกูไม่เคยทำร้ายผู้หญิงหรอกนะ แต่ถ้าผู้หญิงชั่วๆกูไม่จำเป็นต้องทำดีด้วย…มึงว่าจริงไหม"

"ฮือออ ปล่อยฉันไปเถอะนะ ฉันจะไม่ทำแล้ว ฉันผิดไปแล้ว"

"ได้ กูปล่อยแน่ แต่ถ้ามึงกลับมายุ่งกับคนของกูอีก ถึงจะเป็นผู้หญิงกูก็ไม่เว้น"

"ดะ ได้ๆ ฉันสัญญาจะไม่มายุ่งกับพวกคุณอีก"

หญิงสาวรีบยกมือไหว้ขอชีวิตอย่างทุลักทุเล ใบหน้าหวาดกลัวเมื่อเห็นสีหน้าและแววตาอำมหิตของอีกฝ่าย เธอเล่นผิดคน แทนที่จะได้เจ้านายหล่อรวยไปคองกลับได้รับการลงโทษที่เจ็บปวดคืนมาแทน ทั้งเสียหน้าและเสียศักดิ์ศรีจนแทบจะหมุดดินหนีคนที่รู้ทันแผนการของเธอทุกอย่าง

"รีบออกไป ก่อนที่ผมจะเรียกตำรวจ"

เมื่อถูกปล่อยตัวให้เป็นอิสระ หญิงสาวจึงรีบวิ่งหน้าตั้งร้องไห้ออกไปจากห้อง ไม่นานน้องชายของเสือที่เดินสวนกับเธอก็เดินคิ้วขมวดเข้ามา

"มีอะไรพี่ ทำไมแม่เลขานั้นถึงวิ่งร้องไห้ออกไป"

"ไม่มีอะไร แค่พวกอยากลองดี"

"แบบนี้ก็แสดงว่า…ต้องหาเลขาใหม่แล้วดิ"

"ไม่ต้อง"

"ทำไม?"

"กูมีเลขาส่วนตัวอยู่แล้ว มึงก็รู้"

"หึ…ดีจริงๆพี่กู ได้ทั้งเมียทั้งเลขาในคนๆเดียว โคตรคุ้ม"

"พอเลยมึง ไปดูเมียมึงนู้นคืนเข้าหอ ทำไมไม่อยู่กับเมีย"

"ผมลงมาเอาน้ำกับขนมให้ยัยขี้บ่นอยู่เนี่ย รายนั้นชอบกินขนมดึกๆไม่รู้เป็นอะไร บ่นอ้วนแต่ก็กิน"

"หึ…งั้นกูไปนอนละ"

เสือบอกลาน้องชายก่อนจะเดินคิ้วขมวดขึ้นมาบนห้องนอน ร่างกำยำจัดการถอดเสื้อผ้าจนเหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า เขาหยิบผ้าขนหนูสีน้ำตาลตัวเดิมพันรอบเอวแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปชำระล้างร่างกายและกำจัดความเหนื่อยล้าที่มีมาแทบทั้งวัน ร่ายกายที่เต็มไปด้วยหยดน้ำพร้อมผมที่เปียกหมาดๆ เดินมาหยุดอยู่ข้างเตียงที่มีคนรักนอนสลบไสลอย่างสบายใจ เสือนั่งลงบนเตียงข้างคนหลับ พร้อมใช้ผ้าขนหนูผืนเล็กซับผมที่เปียกไปด้วย

"อือออ เสือ…"

ถ้อยคำที่ขาดหายไปของคนละเมอที่คนฟังได้ยินไม่ค่อยชัดมันกลับดังก้องขึ้นมาอีกครั้งเมื่อใบหน้าของเขาทั้งคู่แนบชิดจนปลายจมูกชนกัน

"…รัก…รักนะครับพี่เสือ"

"ภีม!?"

ในขณะที่เสือกำลังก้มหน้าเข้าไปใกล้เพื่อฟังว่าคนละเมอกำลังพูดอะไร ต้นคอหนาก็ถูกเกี่ยวดึงเข้ามาใกล้คนแกล้งหลับอย่างจงใจ

"ขอบคุณนะครับ"

"นายรู้เหรอ?"

"ผมตื่นมาสักพักแล้วครับ ตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นพี่ก็เลยเดินลงไปข้างล่าง ได้ยินเสียงกรี๊ดของผู้หญิงเลยเดินตามไป"

"ได้ยินที่พี่พูดกับผู้หญิงคนนั้นแล้วใช่ไหม ต่อไปก็ไม่ต้องระแวงหรือสงสัยพี่แล้วนะ"

"ครับ…ภีมก็ไม่ได้ระแวงสักหน่อย"

"งั้นต่อไปสัญญาได้ไหม ถ้ามีอะไรต้องรีบบอกพี่ ถามพี่ก่อนอย่าหนีไปอีก"

"ครับ ภีมสัญญา…เฮ้ย พี่เสือ!"

ใบหน้าขาวเริ่มร้อนผ่าวพร้อมความตกใจ เมื่อจู่ๆเสือก็ดึงผ้าขนหนูที่พันรอบเอวโยนทิ้งลงไปที่พื้น

"พี่เสือ ดะ เดี๋ยวก่อน"

เสือยิ้มกว้างให้กับคนที่หลับตาปี๋เบี่ยงหน้าหลบแนบไปกับหมอนใบโต มือหนายื่นไปจับข้อมือเรียวขึ้นมาทาบไว้กลางอก ก่อนจะเอ่ยคำบอกรักแสนหวานที่ทำคนฟังแทบละลาย

"รู้สึกไหม ตรงนี้มันเต้นแรงแค่ไหน…พี่ขอโทษและขอบคุณที่เราได้เจอกัน ขอโทษที่พี่ทำไม่ดีหลายๆอย่าง และก็ขอบคุณที่ยังอยู่ตรงนี้ ตรงหน้าพี่…ที่รัก พี่รักภีมนะ"

"พะ พี่เสือ อึ ฮึก อือออ"

คนขี้แยทำกำลังน้ำตาคลอเอื้อมมือมาปิดตาร่างสูงเพราะความเขิน ก่อนจะประกบจูบมอบจุมพิตที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความรักซึ่งมอบให้จากใจซึ่งไร้เงื่อนไขใดๆมาปนเปื้อนเป็นครั้งแรก

"อื้อออ…ภีม"

"จูบอีกได้ไหมครับพี่เสือ"

ครั้งแรกที่ถูกร้องขอ เสือถึงกับต้องพยายามข่มใจไม่ผลีผลามค่อยๆปรนปรือความสุขสมนี้ให้อีกฝ่ายจนแทบสำลักกับสิ่งที่เขามอบให้

"อ๊าาา พี่เสือ"

แท่งกายร้อนที่ถูกปากของเสือดูดเลีย เริ่มมีน้ำสีใสไหลออกมาเมื่อร่างกายกำลังจะทนต่อความสุขสมนี้ไม่ไหว

"เสร็จพร้อมกันสิ...อย่าเพิ่งรีบ"

เสือดึงปากออกมาแล้วจับคนด้านล่างอุ้มขึ้นมานั่งทับบนเอวเขาอยู่ด้านบนแทน

"พี่เสือ…"

"ขย่มให้พี่หน่อย…นะครับ"

สายตาและน้ำเสียงที่อ้อนเกินเบอร์ทำให้ภีมต้องกลืนน้ำลายลงคือดังเฮือก แท่งเอ็นใหญ่ที่ดุดันอยู่ตรงก้นมันกระตุกเร่งเร้าที่อยากใส่เข้ามาเต็มที ภีมกัดปากแน่นก่อนจะค่อยๆยกก้นแล้วดันเอ็นอุ่นใส่เข้าไปในรูก้นจนเกือบมิดลำ

"อื้มมมม ซี๊ดด"

ใบหน้าขาวเชิดขึ้นพร้อมกัดหลังมือไว้แน่นเพื่อระงับเสียงครางของตนเอาไว้

"อย่าปิดปาก ร้องดังๆภีม พี่ชอบฟังเวลาภีมร้องคราง"

"อื้ออ อ่าาา พี่เสือ"

คำพูดของเสือเหมือนไฟที่กำลังจะปะทะกับน้ำมัน ภีมเร่งขยับก้นดังตับๆๆไปทั่วห้องพร้อมเสียงครางร้องที่ดังอย่างสุขสม การร่วมรักที่เป็นเหมือนเชื้อเพลิงกำลังลุกท่วมจนเตียงแทบมอดไหม้

"อ๊าา พี่เสือ ไม่ไหวแล้ว เสียว เสียวสุดๆเลย"

"ซี๊ดๆๆ คนดีกระแทกอีก แรงๆเลย"

คนด้านบนตัวสั่นโยกกัดปากเสียวซี๊ดเมื่อท่อนเอ็นกระแทกเข้ามาโดนจุดกระสัน เสือใช้มือของเขาจับเค้นรูดชักของคนที่โยกอยู่ด้านบนช่วยเพิ่มความเสียวไปด้วย

"อ๊ากก ภีม ไม่ไหวแล้ว อ๊าาา"

คนที่นอนรอรับแรงกระแทกกลับจับบั้นท้ายเนียนให้หยุดแล้วเป็นคนส่งท่อนเอ็นส่วนขึ้นไปใส่เข้าออกถี่ๆ ก่อนจะปล่อยน้ำรักฉีดใส่รูแคบจนหมดทุกหยด

"อ๊าๆๆ พี่เสือ กะเดี๋ยว อืออออ"

เสือเร่งชักแท่งกายของคนรักถี่ๆเมื่อมันบวมเปล่ง ก่อนที่น้ำสีขุ่นจะพุ่งแตกออกมาจนเลอะมือ แรงตอดของท่อนกายยังเต้นตุบๆเมื่อศึกรักรอบแรกได้จบลง คนด้านบนฟุบลงคาอกแกร่งอย่างเหน็ดเหนื่อย หน้าอกของทั้งสองกระเพื่อมขึ้นลงแข่งกันพอๆกับเสียงของหัวใจที่เต้นแรงแทบจะทะลุออกมา

พรึ่บ!?

"พี่…"

จู่ๆคนที่นอนคาอกก็ถูกผลักให้ลงไปนอนราบกับเตียง ร่างกายกำยำรีบขึ้นคร่อมทันทีที่เหมือนคนกระหายที่ไม่รู้จักความเหน็ดเหนื่อย

"พี่ไม่เคยหยุดแค่รอบเดียว ภีมก็รู้"

"พี่เสือ! ไหนบอกว่าเหนื่อยไง ไปเอาแรงมากจากไหนเนี่ย อือออ เสือ อ่าาาห์"

เสือยกขาของอีกคนมาพาดบ่าก่อนจะดันท่อนเอ็นเข้าไปที่เดิมซ้ำไปอีกหลายรอบจนเตียงดังเอี๊ยดอ๊าด คืนนี้เพลงรักดของทั้งคู่ยังคงดำเนินไปอีกยาวจนเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าวันนี้เป็นวันเข้าหอของใครกันแน่