บทที่ ๒๐ : พลาดท่า

เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง! เคร้ง!

ขวานด้ามหนายกสลับทวนด้ามยาวเพื่อรับการโจมตีจากเถาวัลย์แข็งคมดุจเหล็กแหลม พยายามย่นระยะห่างของวงโจมตีเพื่อเข้าประชิดตัวแต่ก็ดูท่าว่าจะยากเกินกว่าที่คิดเอาไว้ ครั้นลองใช้คาถาญเวทย์หลากหลายรูปแบบแล้วแต่ก็ไม่กระเทือนเจ้ารากไม้ที่แสนเกะกะนั่นเลยแม้แต่น้อย

"ดูท่าว่าเราจะเจองานยากเสียแล้วนะ" รชตะพูดขึ้นทันทีที่พวกเขาหลบมาตั้งหลักที่หลังต้นไม้ใหญ่ภายในป่า

"นั่นสินะ" รุทรตอบในลำคอแล้วเช็ดเหงื่อออกจากขมับของตน

"ท่านขุนจะเป็นอย่างไรบ้างนะ" ถามถึงคนที่เงียบหายไปแล้วแต่ยังคงสัมผัสถึงวิญญาเวทย์ที่อัดแน่นของอีกฝ่ายได้รางๆ เดาว่าผู้ที่รักในสันโดษคนนั้นคงจะลากสหัสเดชะลงไปต่อสู้ที่ก้นเหวเพื่อลดความเสียหายแล้วเป็นแน่

ครืน!

ฉับพลันอากาศรอบกายสั่นสะเทือนอย่ารุนแรงจนลืมวิธีการหายใจไปชั่วขณะ กลิ่นอายความเข้มข้นของพลังอณูวิญญาณที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อนลอยฟุ้งไปทั่ว ไม่ผิดแน่ นี่คืออณูวิญญาณของสหัสเดชะ แต่ทำไมจึงเข้มข้นและดุร้ายมากขึ้นถึงเพียงนี้กัน

"ดูท่าว่าท่านขุนเองจะเจอศึกหนักเสียแล้วล่ะ"