บทที่ ๑๐ : ที่นี่วังหลวง

ความสงบนั้นก็อยู่ได้เพียงครู่เดียวเท่านั้น...เมื่อที่หน้าบานประตูมีเสียงเคาะตามมาด้วยเสียงของขุนนางประจำวังหลวงที่มาส่งข่าวจากผู้เป็นเจ้าของวังแห่งนี้

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"ขออภัยที่มารบกวนเพลาพักขอรับ"

"มีอะไร"

"ข้ากระหม่อมนำสาสน์จากองค์รัชทายาทมารายงานขอรับ"

"ว่ามา"

"องค์รัชทายาทมีคำสั่งให้ท่านขุนเพลิงภพพร้อมด้วยบุรุษผู้มาจากต่างพบและเพลิงเศวตเข้าพบที่ห้องกนกนวลในทันทีที่ได้รับคำสั่งขอรับ" เพลิงภพขมวดคิ้วมุ่นเมื่อได้ยินคำสั่งนั้น เพราะห้องที่อีกคนบอกนั้นคือห้องประชุมขนาดใหญ่ที่ผู้เป็นองค์รัชทายาทมักจะใช้ในยามที่ต้องตัดสินเรื่องคอขาดบาดตายร่วมกับขุนนางคนสนิท นี่มันผิดวิสัยมากที่องค์รัชทายาทจะเปิดใช้งานห้องนี้...แถมยังให้คนอย่างอัสดงได้เข้าไปอีก

"ต้องพาอัสดงและเพลิงเศวตไปด้วยเช่นนั้นรึ" ทวนคำสั่งให้ชัดเจนอีกครั้งอย่างไม่อยากนึกเชื่อ

"ขอรับ" เพลิงภพคิ้วขมวดมุ่นเข้าหากันจนเป็นปม มองคนที่หลับไม่รู้เรื่องราวอยู่บนเตียงสลับกับเจ้าก้อนสีขาวที่ซุกอยู่ตรงขาด้วยความไม่สบายใจ เขาหลับตากลั้นอารมณ์แล้วปล่อยออกมาผ่านทางการถอนหายใจยาวหนึ่งครั้ง เพราะเรื่องนี้มันช่วยไม่ได้จริงๆ...