จำหน่ายสินค้า 1
จำหน่ายสินค้า 1
" ใครมันบังอาจ ทำร้ายหลานสาวข้า!!!! "
เสียงตวาดดังก้อง
ชายที่เดินเข้ามา คือ เสนาบดีการ
หานเซี่ยเฉิง
องค์รัชทายาทมองเสนาบดีหาน แล้วยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย
หานเฟยฮวา
" ท่านปู่ช่วยข้าด้วย พวกมันจะฆ่าข้า " นางพูดพลางปล่อยน้ำตาให้ไหลริน
เสนาบดีหาน เห็นน้ำตาหลานรัก ก็ให้ปวดใจ
" พูดให้ดีๆ นะใครจะฆ่าเจ้ากัน อย่ากลับดำให้เป็นขาวให้มันมากนัก" เถียนเถียนเอ่ยเตือน
" นั่นสิ เจ้าคะ นั่งกินข้าวกันอยู่ดีๆก็มีคนมาหาเรื่องเสียนี่ " ถิงถิงเบะปากมองบน
" โต๊ะประจำงั้นรึ ไม่ทราบว่าคุณหนูผู้นี้ได้จ่ายเงินซื้อโต๊ะนี้ไว้ กี่พันตำลึงทองรึเจ้าคะ ถึงได้มาไล่พวกข้า" ชิงชิงเอ่ยถาม
ทุกคนได้ฟังก็อมยิ้มกับคำถามของพวกนาง
เสนาบดีหานได้ฟัง ก็หาได้สนใจนางไม่
" พวกเจ้าก็แค่ลุกออกไปมันจะเป็นไรไป"
เถียนเถียนได้ฟัง ถึงกับควันออกหู
' หึตาแก่นี่เกินเยียวยาจริงๆ '
นางจึงหันไปสอนเด็กๆ
" เด็กๆ พวกเจ้าจำชายชราผู้นี้เอาไว้และจงจำไว้ว่า ไม่ควรเอาเป็นเยี่ยงอย่าง มิเช่นนั้นชีวิตพวกเจ้าจะมีแต่ความชิบหาย "
" ขอรับ/เจ้าค่ะ " เด็กๆตอบรับพร้อมกัน
เสนาบดีหานได้ยินดังนั้นก็โมโห
ทุกคนที่ได้ยินคำสอนที่นางสอนเด็กๆ ก็อมยิ้ม สอนต่อหน้าต่อตา
องค์รัชทายาทยกยิ้มบางๆมองเสนาบดีหานด้วยความสมเพช ทุกครั้งที่ได้ยินผู้คนเล่าลือว่า ท่านเสนาบดีหายให้ท้ายหลานสาวทำผิด แต่ชอบโยนความผิดให้ผู้อื่นไม่เคยมองความผิดของตนเอง เมื่อได้มาเห็นด้วยตา ก็รู้สึกผิดหวังในตัวเสนาบดีหานเป็นอย่างยิ่ง
" จะ .....เจ้า " เสนาบดีหานโกรธจัดจนพูดไม่ออก
องค์รัชทายาทลุกขึ้นเดินเข้ามาพร้อมกับรองแม่ทัพหลี่
" น้องสาวข้ามันทำไมรึ " หลี่คุนหมิงถามเสียงเย็น
เสนาบดีหาน หันไปตามเสียงก็ต้องสะดุ้ง พูดตะกุกตะกัก
" ทะ....ทะ.... ท่านรองแม่ทัพ"
เมื่อองค์รัชทายาทเดินมาสมทบก็ทำให้ เสนาบดีหานสั่นสะท้านยิ่งกว่าเดิมแต่ หานเฟยฮวากลับมององค์รัชทายาทด้วยการแววตาเคลิบเคลิ้ม หลงใหล
" อะ....อะ....องค์รัชทายาท" เสนาบดีหาน หลบสายตาองค์รัชทายาท
องค์รัชทายาทปรายตามอง เสนาบดีหาน เล็กน้อย
หานเฟยฮวาเดินมาดักหน้าองค์รัชทายาท
" ถวายพระพรองค์รัชทายาทเพคะ" หานเฟยฮวายอบกายอย่างอ่อนช้อยพลางส่งยิ้มที่คิดว่างดงามที่สุดให้องค์รัชทายาท
องค์รัชทายาท ปรายตามองอย่างเย็นชา ทำให้หานเฟยฮวายิ้มค้าง
เมื่อองค์รัชทายาทก้าวเข้าไปถึงตัวเถียนเถียนก็ฉวยมือข้างที่ถูกตีขึ้นมาดูก็พบว่ามันแดงมากพอสมควร
" ไปตามหมอมา" องค์รัชทายาทสั่งองครักษ์
เพียงเท่านั้นก็มีเงาดำสายหนึ่งพุ่งออกไป
2 เค่อต่อมา องครักษ์ก็พาหมอมา เมื่อหมอมาถึงก็รีบตรวจมือของเถียนเถียนทันที เมื่อตรวจเสร็จก็ทายาให้เถียนเถียน
" ทูลองค์รัชทายาท มือของแม่นางหลี่มีอาการบวมแดง เพราะถูกตีโดนเส้นเอ็นพอดีพะย่ะค่ะ" ท่านหมอกราบทูลองค์รัชทายาท
องค์รัชทายาทปรายตามองหานเฟยฮวาด้วยประกายตาเย็นชา
" ดูเหมือนว่า คุณหนูหานจะเป็นคนชอบความรุนเเรงนะ" องค์รัชทายาทเย้ยหยัน
หานเฟยฮวาเถียงทันควัน
" ไม่ใช่ความผิดของหม่อมฉันนะเพคะ" หานเฟยฮวาปฎิเสธ
ทุกคนได้ยินก็สมเพช แต่ก็มีคนพูดขึ้นมา
" หานเฟยฮวา องค์รัชทายาทไม่ได้ตาบอด ต่อให้เจ้ากลับดำให้เป็นขาวอย่างไรก็ไม่มีประโยชน์หรอก" ชาวบ้าน 1
" ใช่ๆ ไร้ยางอายจริงๆ" ชาวบ้าน 2
เมื่อมีคนหนึ่งพูดก็มีคนพูดต่อๆกัน
หานเฟยฮวาได้ยินก็อาละวาดด่าทอชาวบ้าน
" หุบปากนะเจ้าพวกชั้นต่ำ!!!!! " หานเฟยฮวาโกรธหน้าแดงกล่ำ " พวกเจ้ากล้าดีอย่างไรมาดูถูกข้า "
" เหอะ!!!! ทำผิดแต่ไม่ยอมรับผิด ข้าไม่คิดเลยว่า ท่านเสนาบดีหานจะสอนหลานสาวได้ต่ำตมสิ้นดี " องค์รัชทายาทเอ่ยเย้ยหยัน
เสนาบดีหานได้ยินก็คุกเข่าขออภัยโทษ
" องค์รัชทายาท ได้โปรดอภัยโทษให้นางสักครั้งเถิดพะย่ะค่ะ"
องค์รัชทายาทยืนอยู่ตรงหน้าเสนาบดีหานเอ่ยขึ้นอย่างเย็นชา
" ทำร้ายว่าที่พระชายาของข้าแล้วคิดว่าจะรอดไปได้ง่ายๆ งั้นรึ "
หานเฟยฮวาได้ยินดังนั้นก็ไม่ยินยอม
ฮองเฮาไม่มีทางยอมรับนางหรอกเพคะ" หานเฟยฮวายิ้มเยาะเถียนเถียน
" ไม่ใช่เรื่องที่เจ้าจะสอดปากมายุ่งกับเรื่องของน้องชายข้า" เสียงเฉินหรงเหมยดังขึ้น ก่อนจะเดินเข้ามาถึงจุดที่ทุกคนยืนอยู่
หานเฟยฮวาไม่รู้จักเฉินหรงเหมยจึงด่านาง
" หุบปากนะเจ้าไม่มีสิทธิ์มายุ่งกับเรื่องนี้ อย่าเสนอหน้ามายุ่ง"
เฉินหรงเหมยแค่นหัวเราะ
" นางไม่คู่ควร แต่เจ้าคู่ควรงั้นรึ ตลก!!!! " เฉินหรงเหมยดูถูกหานเฟยฮวา
เสนาบดีหานจำเฉินหรงเหมยได้จึงได้พยายามห้ามปรามหลานสาว แต่หลานสาวก็หาได้สนใจไม่ยังคงเอ่ยวาจาไร้มารยาทกับเฉินหรงเหมย
" หึ.....เจ้าคงจะอยากเป็นพระชายาองค์รัชทายาทจนตัวสั่นอีกคนล่ะสิ" หานเฟยฮวาเชิดหน้าอย่างดูแคลน
เฉินหรงเหมยเห็นดังนั้นก็รู้สึกสมเพช
" ถ้าข้าจะเป็นก็เป็นได้ เพราะข้าแค่แก่เดือนหาได้แก่ปีไม่ แต่เพราะข้าและองค์รัชทายาทมองกันเป็นพี่น้องมาโดยตลอด แล้วข้าเองก็อยากได้น้องสะใภ้ที่น้องชายข้ารักเท่านั้น" เฉินหรงเหมยยิ้มเยาะ
" หน้าไม่อาย!!!! " หานเฟยฮวาโกรธจัด
แต่กระนั้นเฉินหรงเหมยก็ยิ้มแย้มอย่างดูถูกดูแคลน ก่อนจะตอกหน้าหานเฟยฮวาอย่างเจ็บแสบ
" และข้าขอประกาศตรงนี้เอาไว้เลยว่า ข้าไม่มีวันยอมรับคนเช่นเจ้าเข้าร่วมวงวานกับข้าเป็นอันขาด"
" นี่เจ้า..." หานเฟยฮวาโกรธจนพูดไม่ออก
แต่เฉินหรงเหมยหาได้สนใจไม่ แต่หันมาถามคนเป็นน้องชายแทน
" จริงสิ หนานกง พรุ่งนี้พี่จะไปเข้าเฝ้าเสด็จอาฮองเฮา เจ้ามีอะไรฝากพี่ไปหรือไม่"
องค์รัชทายาทยืนครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง
" งั้นฝากทูลเสด็จแม่ด้วยว่าไม่ต้องส่งคนมาตามข้า เดี๋ยวข้าจะส่งข่าวไปเอง" องค์รัชทายาทฝากความไปทูลพระมารดา
ฝ่ายเงาที่ถูกส่งมานั้น เมื่อได้ยินก็พลัดตกลงมาจากต้นไม้หน้าโรงเตี๊ยม
ตุ๊บ!!!!
ทุกคนหันไปตามเสียงก็เห็นชายหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่บนพื้น
องค์รัชทายาทยกยิ้มบางๆ
องครักษ์เงาที่นอนอยู่บนพื้นเมื่อตั้งสติได้ก็รีบเผ่นทันที
เหตุการณ์ในวันนี้จบลงโดยที่หานเฟยฮวาถูกโบย 20 ไม้ และหลังจากนั้นถูกสั่งให้คัดจรรยาสตรี 1000 จบ ในศาลบรรพชาทุกวันตลอด 3 ปี
ส่วนเสนาบดีหานถูกสั่งปลด ซึ่งราชโองการจะถูกส่งมาภายหลัง
จวนตระกูลหาน
เรือน เถาฮวา
หานเฟยฮวาถูกโบยจนหลังแตกนอนซมพิษไข้เอาแต่พร่ำเพ้อ ด่าทอ เถียนเถียน สาวใช้คอยเช็ดตัวลดไข้
บรรดาพี่น้องต่างมารดาต่างสมน้ำหน้า หานเฟยฮวากันถ้วนหน้าพากันจับกลุ่มนินทา หานเฟยฮวากันอย่างเผ็ดร้อน
ศาลากลางสวนดอกเหมย
บรรดาพี่น้อง หานเฟยฮวากำลังจิบชาพูดคุยกันอย่างมีความสุขสักพักมีเด็กสาวสวมชุดเก่าๆปะชุนไปทั้งตัวเดินเข้ามาร่วมโต๊ะทุกคนถอนหายใจมองเด็กสาวด้วยความระอา
" ทำไมเจ้าไม่สวมชุดที่พี่ซื้อให้เจ้า เยว่ซิน" พี่ชายคนโตถาม
เด็กสาวถอนหายใจเฮือก
" ก็ลองข้าเอามาใส่สิเจ้าคะ แม่ใหญ่ที่รักคงได้มายึดหาว่าข้าขโมยของลูกสาวนาง " หานเยว่ซินตอบ
ทุกคนที่ได้ฟังก็เห็นด้วยกับนางเพราะ แม่ของเด็กสาวเป็นคนที่บิดารักฮูหยินใหญ่และลูกๆจึงรังแกนางกับมารดา สำหรับพี่ชายท่านย่าเอาไปเลี้ยงตั้งแต่เล็ก มารดาหานเยว่ซินเป็นลูกสาวคหบดีทางใต้ บิดาหมายมั่นจะแต่งนางเป็นฮูหยินเอก แต่เกาอวี้หลินชิงทูลขอสมรสพระราชทานต่อฮ่องเต้ก่อนจึงทำให้นางได้แต่งเข้ามาเป็นอนุ เพราะบรรดาผู้อาวุโสทั้งหลายไม่ยินยอมให้นางเป็นฮูหยินรอง หลังจากแต่งกับเกาอวี้หลินแล้วก็ไม่เคยเข้าหอกับนางเลย จนนางวางยา หานซีเจ๋อ ผู้เป็นสามีจนให้กำเนิด หานเฟยหยางและหานเฟยฮวา ออกมา
หานซีฮั่น พี่ใหญ่ของน้องๆเป็นพี่ชายแท้ๆแม่เดียวกันกับหานเยว่ซิน
หานเยว่ซินยกชาที่น้องสาวคนเล็กรินให้ดื่มแล้วหยิบขนมที่น้องสาวคนเล็กหยิบใส่จานให้กิน
หานหรงอี้น้องสาวคนเล็กผู้นี้เป็นลูกสาวใช้นางเดียวในจวนตระกูลหานน้องสาวผู้นี้เป็นคนดีคนหนึ่ง น้องสาวผู้นี้คอยแอบช่วย เยว่ซินกับมารดาเสมอมา หานหรงอี้ผู้นี้เป็นผลพ่วงของยาปลุกกำหนัดของเกาอวี้หลิน ที่วางยาหานซีเจ๋อเพื่อหวังจะตั้งครรภ์อีกครั้ง เมื่อมารดาของนางคลอดนางออกมา เกาอวี้หลินก็เข้าไปทำร้ายนางในวันที่สามีไม่อยู่บ้าน แต่หานซีเจ๋อก็วางองครักษ์เงาเอาไว้จึงทำให้พวกนางแม่ลูกรอดตายมาได้
ไม่เพียงหานหรงอี้ที่ช่วยเยว่ซิน เยว่ซินเองก็ช่วยหานหรงอี้ด้วยเช่นกัน พวกนางแอบเอาอาหารไปให้กันเมื่ออีกฝ่ายถูกเกาอวี้หลินหาเรื่องลงโทษ
1 เดือนต่อมา
ข่าวหอรัญจวนกำลังจะเปิดในเร็วๆนี้ ในวันเปิดหอรัญจวนจะมีตัวอย่างสบู่หอมแจกให้ทดลองใช้และมีสบู่หอมขายหลากหลายราคาตั้งแต่ 40 อีแปะต่อก้อน แต่ขายยกชุดจ่ายในราคา 150 อีแปะไปจนถึงก้อนละ 1 ตำลึงเงิน และมีกระเป๋ามาขายด้วย
หานเฟยฮวาเมื่อรู้ว่าในเมืองมีหอรัญจวนมาเปิดใหม่ขายพวกเครื่องประทินผิว ก็ให้โมโหยิ่งนัก เพราะการถูกลงโทษในครั้งนี้ทำให้นางเสียโอกาสที่จะได้ข่มสาวๆในเมือง เฉาหมิง หานเฟยฮวาชอบเป็นที่ 1 นางไม่ต้องการให้ใครมาอยู่เหนือนาง นางจึงให้องครักษ์เงาของท่านตาไปสืบว่าผู้ใดคือเจ้าของ หอรัญจวน
7 วันต่อมา
หานเฟยฮวานั่งฟังสิ่งที่องครักษ์เงารายงาน นางกำมือแน่นด้วยความชิงชัง
' นังเถียนเถียน มันเป็นเจ้าของหอรัญจวนงั้นหรือ'
นางยกยิ้มเย็น
เจ้าส่งคนไปทำลายหอรัญจวนนั่นซะ แล้วจับนังแพศยา หลี่เถียนเถียนไปขายหอนางโลมที่มีคนชอบความรุนแรงซะ "
ทุกคำพูดของนางถูกหวงหลงได้ยินหมดแล้ว
' หึ! คิดจะทำร้าย นายหญิงของข้า ฝันไปเถอะ'
หวงหลงยกยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะหายตัวไป
ก่อนหน้านั้น 3 วัน
เถียนเถียนเรียกหวงหลงให้ออกมาหา
' หวงหลงเจ้าไปจับตาดู หานเฟยฮวาให้ข้าที ข้าว่านางไม่มีทางจบแค่นี้หรอก" เถียนเถียนเอ่ยเสียงเครียด เพราะไม่อยากทำร้ายใครโดยไม่จำเป็น
" ขอรับนายหญิง" หวงหลงคารวะผู้เป็นนายก่อนจะหายตัวไป
เรือนเถาฮวา
ยามห้าย(21.00-22.59)
หานเฟยฮวาสั่งให้สาวใช้คัดจรรยาสตรีแทนตน แต่ตัวนางมานั่งจิบชาครุ่นคิดหาวิธีกำจัดเถียนเถียน เพื่อให้นางได้อภิเษกเป็นพระชายาองค์รัชทายาท นางต้องการเป็นที่ 1
หวงหลงที่อยู่ในเงามืดจับความคิดของนางได้
' ไร้ยางอาย' หวงหลงยิ้มเยาะด้วยความสมเพช
กลับมาปัจจุบัน
หวงหลงรายงานทุกอย่างให้นายหญิงฟังจนหมด
เถียนเถียนยกยิ้มอย่างเย็นชา
' หึ!!!! ก็ลองดูซิ'