บทที่ 14 ยามค่ำคืน ณ ทะเล

ปัง! ปัง! ปัง!

เสียงยิงปืนดังขึ้นติดต่อกันหลายครั้ง คนทั่วทั้งร้านพากันตื่นตะหนก

'ชิบหายแล้วไง!' เป็นไปตามสัญชาตญาณของเขาจริงๆ สายฝนรีบจับร่างดารินทร์ไว้แน่นและวิ่งออกจากร้านอย่างรวดเร็ว เขาไม่สนคนอื่นนอกจากดารินทร์ซึ่งสามารถช่วยเขาหาวิธียกระดับให้เร็วขึ้นได้

ถ้าไปช่วยคนอื่นตอนนี้มันมีโอกาสสูงที่จะโดนกระสุนลูกหลง สายฝนไม่รู้ว่าจะมีกระสุนลูกหลงมาทางเขาหรือไม่ หากมีจริงชีวิตเขาต้องจบแน่ๆ เขาไม่อยากจบชีวิตตอนนี้ เขายังไม่ได้ยกระดับกลายเป็นระดับ1เลยจะมาตายเวลานี้ได้ยังไง

เมื่ออยู่ต่อหน้ากระสุนปืนแม้แต่ดารินทร์ที่กลายเป็นระดับ1แล้วก็มีโอกาสตายสูง โชคดีที่ชายวัยกลางคนซึ่งถือปืนอยู่ไม่ได้สนใจพวกเขาสายฝนและดารินทร์จึงรอดออกมาได้

'พวกเขาสองคนทะเลาะอะไรกันวะ? มันเกือบทำให้ฉันตายแล้วนะ' สายฝนอารมณ์เสียมาก ถ้าเวลานี้เขามีปืนอยู่กับตัวคงยิงชายวัยกลางคนไปแล้ว

สายฝนรีบพาดารินทร์ออกจากบริเวณนี้ทันทีเพื่อไม่ให้เกิดอันตรายที่ไม่คาดฝัน ดารินทร์ตัวสั่นเล็กน้อย เธอตกใจมากเมื่อชายวัยกลางคนจู่ๆก็ชักปืนออกมายิง ส่วนสายฝนไม่ได้กลัวอะไรเลย เขาเพียงแค่อารมณ์เสียเล็กน้อยที่ดันไปคิดถึงความทรงจำแย่ๆเข้าหลังเห็นปืน

'ฉันต้องรีบแข็งแกร่งขึ้น! ดูเหมือนว่าหลังจากฉันได้รับโทรศัพท์เทพเจ้ามาจะมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมาย ถ้าเกิดเจออันตรายแบบนี้อีกครั้งหรือหากมีใครต้องการฆ่าฉันจริงๆฉันคงตายโดยไม่รู้ตัว' สายฝนคิดพลางกำหมัดแน่น เขารู้ตัวว่าตนอ่อนแอมาก แค่เจออาวุธปืนเขาก็เดี้ยงโดยไม่สามารถต่อต้านได้แล้ว

'ฉันต้องเร่งการค้นหา' สายฝนตัดสินใจ เขาไม่สามารถรอได้อีกต่อไป ดารินทร์และสายฝนกลับมาห้องพัก เนื่องจากเขาค้นหาวิธีการยกระดับตลอดทั้งวันจึงทำให้สายฝนเหนื่อยล้ามาก ถึงที่นอนสติของสายฝนก็ดับลงทันที

///

เช้าวันใหม่ สายฝนตื่นแต่เช้า เขาอาบน้ำแต่ไม่ได้เขียนนิยายเหมือนทุกวัน เวลานี้สายฝนไม่มีคอมพิวเตอร์อยู่กับตัว และตั้งแต่ที่มาอาศัยอยู่หมู่บ้านชนบทก็ไม่ค่อยได้ออกไปข้างนอกบ่อย ส่วนมากที่ออกเพราะไปกินข้าวที่ร้านอาหาร ดังนั้นสายฝนจึงไม่ได้ซื้อโน๊ตบุ๊ค

'ช่างมันเถอะ' สายฝนคิดอยู่ว่าควรซื้อโน๊ตบุ๊คหรือไม่ สุดท้ายเขาก็ตัดสินใจไม่ซื้อ เพราะอะไร? ความรู้สึกของสายฝนมันบอกว่าอีกไม่นานเขาจะไม่ได้ใช้โน๊ตบุ๊ค ซื้อมาก็เปล่าประโยชน์

สายฝนเชื่อความรู้สึกตนเอง เขาคิดว่าคงอีกไม่นานหรอกที่เขาจะสามารถหาวิธีการยกระดับพบ เมื่อเขาสามารถยกระดับกลายเป็นระดับ1ได้ สายฝนก็ไม่ใช่คนธรรมดาอีกต่อไป แล้วเขาจำเป็นต้องเขียนนิยายลงเว็บด้วยหรือ? แน่นอนว่าไม่จำเป็น

หลังอาบนํ้าเสร็จสายฝนก็ไปปลุกดารินทร์ซึ่งอยู่อีกเตียงหนึ่ง(ห้องมันมีสองเตียงนะครับ) สาวน้อยถูกปลุกให้ตื่น เธออารมณ์เสียเล็กน้อยแต่ก็คิดได้ว่าสถานการณ์ของตนไม่เหมือนเมื่อก่อน เด็กสาวจึงไปอาบนํ้าอย่างไม่เต็มใจนัก

'ผู้หญิงนี่อาบนํ้านานกันหมดเลยรึไง?' สายฝนซึ่งรอดารินทร์อาบนํ้าอยู่นานคิดขึ้น ไม่กี่วินาทีต่อมาสาวน้อยก็อาบน้ำเสร็จ

พวกเขาทั้งคู่ลงไปทานอาหารด้านล่างโรงแรม โรงแรมนี้มีบริการอาหารเช้าฟรีสายฝนเลยไม่กินอาหารเช้าข้างนอก อาหารโรงแรมค่อนข้างอร่อยแต่สายฝนกับดารินทร์ก็ไม่ได้กินเยอะ

สาเหตุที่ดารินทร์ไม่กินอาหารเยอะไม่ใช่เพราะกังวลเรื่องแม่ที่หายตัวไป สำหรับเรื่องแม่ที่หายตัวไปตอนนี้สาวน้อยไม่ได้กังวลเท่าไหร่ เธอเชื่อว่าแม่ของเธอมีความสามารถ คงไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก ทว่าเด็กสาวก็ไม่ได้คิดยกเลิกการตามหาแม่แต่อย่างใด

ส่วนสาเหตุของสายฝน เป็นเพราะเมื่อวานตอนหลับเขาได้ฝัน เป็นฝันที่ไม่ธรรมดาเลยทีเดียว ในฝันตัวเขาสายฝนได้ใช้วิธีการหลายวิธีมากในการค้นหาวิธียกระดับ สายฝนอยากลองทำตามในฝันดูเผื่อสำเร็จ เขาตื่นเต้นมากจนไม่มีอารมณ์กินอาหาร อีกอย่างปกติเขาก็ไม่ใช่คนกินเยอะอยู่แล้ว

เมื่อกินเสร็จแล้วพวกเขาทั้งคู่ก็ไปที่ชายหาด เนื่องจากเวลานี้มันยังเช้าอยู่จึงไม่มีใครลงไปเล่น สายฝนไม่ได้คิดลงไปว่ายนํ้าหรือเดินหา เขาลองใช้วิธีตามในความฝัน น่าเสียดายไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น สายฝนไม่ยอมแพ้เขาพยายามจนเวลาล่วงเลยผ่านไปหลายชั่วโมง

เที่ยงวัน สายฝนเช็คเอาท์จากนั้นก็ขับรถไปทะเลที่ต่อไป ระยะทางครั้งนี้ไกลมากกว่าจะถึง เมื่อเขามาถึงฟ้าก็เริ่มมืดแล้ว เขาขับรถหาโรงแรมราคาถูกคุณภาพดีเหมือนเดิม

น่าเสียดายที่ครั้งนี้มีแต่โรงแรมแพงๆ สายฝนจึงต้องกัดฟันเช่าห้อง นำกระเป๋าไปไว้ที่ห้องเสร็จเขาก็ออกจากโรงแรมมาอยู่ตรงชายหาด สายฝนลองทำแบบที่เคยทำ ลองทุกอย่างเท่าที่คิดออกจนดวงอาทิตย์ลับขอบฟ้า สุดท้ายแล้วก็ไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น

'หรือฉันพลาดอะไรบางอย่างไป?' สายฝนใช้สมองของเขาอย่างหนัก เขาหันไปถามดารินทร์ว่ามีความเห็นอะไรบ้างไหม สาวน้อบตอบว่าไม่ เธอเองก็ไม่เห็นว่าจะมีเหตุการณ์เหนือธรรมชาติหรือสิ่งผิดปกติอะไรเลย

'ปวดหัวโว้ย!' สายฝนพยายามทำใจร่มๆ เขาไม่รู้ว่าควรทำยังไงดีจึงหยิบโทรศัพท์เทพเจ้าขึ้นมาเผื่อช่วยอะไรได้บ้าง เวลานี้ยังคงมี4แอปเช่นเคย เขากดเข้าโปรแกรม[กล้องถ่ายรูป(ไร้เสียง]และถ่ายรูปทะเล

วินาทีถัดมาคำอธิบายก็ปรากฏขึ้น สายฝนรู้สึกคาดหวังเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้หวังอะไรมาก ยิ่งหวังมากเวลาที่ไม่เป็นไปตามที่คิดก็ยิ่งเจ็บ

สายฝนอ่านคำอธิบายในโทรศัพท์เทพเจ้า เขาถอนหายใจ คำอธิบายไม่มีสิ่งใดที่เกี่ยวกับวิธียกระดับเลย สายฝนกดเข้าทุกแอปพลิเคชันเผื่อพลาดบางอย่างไป

แอป[ห้องปรุงยาแบบพกพา]ตัดไปได้เลย แอป[กล้องถ่ายรูป(ไร้เสียง)]เองก็เช่นกัน เมื่อครู่เขาลองไปแล้ว เหลือสองโปรแกรมสุดท้าย [พูดคุยกับผู้ดูแล]กับ[ข้อมูลชีวิต]

'ฉันถามผู้ดูแล001ไปแล้วเพราะงั้นก็เหลือแค่แอป[ข้อมูลชีวิต]' สายฝนคิดและกดเข้าแอป[ข้อมูลชีวิต] วินาทีถัดมาตัวโปรแกรมก็เปิดขึ้น

…

ชื่อ:สายฝน ศึกสงคราม

เพศ:ชาย

เผ่าพันธุ์:มนุษย์

ร่างกาย:มนุษย์

อายุ:24ปี

ระดับ:0 มนุษย์ธรรมดา (ไม่สามารถยกระดับได้ด้วยวิธีการปกติ)

ทักษะ:????

สายเลือด:เทพปีศาจ (ความบริสุทธิ์ 0.0001)

…

สายฝนมองข้อมูลชีวิตของตน เขาลองกดดูคำอธิบายทักษะ???? มันยังขึ้นเหมือนเดิม เหมือนกับตอนแรกที่เขากดดู

'ถ้าฉันลองกดที่ระดับดูล่ะ?' เขาใช้นิ้วจิ้มไปที่เลข0 เมื่อจิ้มคำอธิบายพลันปรากฏ

[ระดับ0(มนุษย์ธรรมดา):เนื่องจากวิญญาณของคุณบกพร่องทำให้ไม่สามารถยกระดับด้วยวิธีธรรมดา]

เป็นคำอธิบายเดียวกับที่ผู้ดูแล001บอกสายฝนเมื่อหลายวันก่อน ครั้งนั้นสายฝนไม่ได้คิดมากกับคำอธิบายนี้ แต่พอมาลองคิดอย่างจริงจังมันอาจเกี่ยวข้องกับวิธีการยกระดับก็ได้

'ครั้งนั้นผู้ดูแล001บอกว่าทักษะ????อาจเกี่ยวข้องกับวิธีการยกระดับ ฉันไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับทักษะนี้ ฉันไม่สามารถยกระดับได้ด้วยวิธีการปกติเพราะวิญญาณบกพร่อง ถ้างั้นแล้วทักษะของฉันล่ะ? ทักษะมันเกี่ยวข้องกับวิธีการยกระดับ เป็นไปได้มั้ยว่าทักษะนี้จะเกี่ยวข้องกับวิญญาณฉันเหมือนกัน?' สายฝนเจอเข้ากับหนทาง

เขาคิดอะไรบางอย่างได้ 'ทักษะ????นี้เป็นทักษะของฉัน ถึงแม้ว่าจะไม่รู้อะไรเกี่ยวกับมันเลยก็เถอะ แต่ฉันเป็นผู้ถือครองมันนะ เพียงเพราะฉันไม่รู้ก็ใช่ว่าฉันจะใช้ไม่ได้'

ฉับพลับสายฝนรีบถามถึงวิธีใช้ทักษะจากผู้ดูแล00

ผู้ดูแล001ยังคงตอบเร็วเช่นเดิม [โดยปกติแล้ววิธีการใช้ทักษะนั้นง่ายมาก คุณเพียงแค่คิดว่าต้องการใช้มันเท่านั้น ทักษะเป็นสัญชาตญาณของผู้ถือครอง ไม่เหมือนกับเวทมนตร์ที่ผู้ถือครองต้องศึกษาจึงจะสามารถใช้ได้]

สายฝนตื่นเต้น เขาค้นพบเส้นทางแล้ว โอกาสหาวิธีการยกระดับเพิ่มสูงขึ้น เขาเริ่มมีความหวัง

ตอนแรกที่สายฝนหาวิธีการยกระดับเขาแทบไม่มีความหวัง มีแต่ความสิ้นหวัง เส้นทางที่เขาเลือกเดินเต็มไปด้วยความมืด มันเหมือนกับเขาก้าวเดินบนเส้นทางศิลปะการต่อสู้ด้วยตนเองไม่มีอาจารย์หรือสิ่งใดคอยชี้แนะ สายฝนได้แต่พึ่งพาตนเอง คลำหาทางท่ามกลางความมืดเพื่อที่จะก้าวไปข้างหน้า

'ถึงแม้รอบนี้ฉันจะก้าวไปข้างหน้าสำเร็จแต่ใช่ว่ารอบหน้าจะเป็นแบบนี้เสมอไป ฉันต้องพยายามต่อไปถ้าหยุดพยายามฉันจะไม่สามารถก้าวต่อไปได้ ฉันยังต้องก้าวต่อไปบนเส้นทางไร้สิ้นสุด' สายฝนกำหมัดแน่น

สายฝนทำตามที่ผู้ดูแล001บอก เขาคิดว่าตนต้องการใช้ทักษะ

///

ดารินทร์ซึ่งอยู่ไม่ไกลเห็นสายฝนเอาแผ่นโลหะออกมาและยืนนิ่งอยู่นาน เธอสงสัยจึงเดินไปใกล้เพื่อถาม

"พี่ฝ…" ยังไม่ทันกล่าวจบ ทะเลพลันถูกแยกออกจากกัน มันแยกออกซ้ายขวาโดยมีสายฝนอยู่ตรงกลาง ตรงหน้าสายฝนมีควันปรากฏ มันเป็นสีดำมืดมิด วินาทีถัดมาควันก็หายไปประตูสีดำปรากฏขึ้นข้างหน้าเขา

ประตูสีดำเสมือนประตูธรรมดาทั่วไปแต่ดารินทร์สามารถสัมผัสได้ว่ามันไม่ธรรมดา มันให้ความรู้สึกลึกลับเหมือนสายฝน มีกลิ่นอายโบราณราวกับมันอยู่มาตั้งแต่ยุคบรรพกาล ตัวประตูถูกล้อมรอบด้วยอักขระอักษรแปลกๆที่ลอยอยู่บนอากาศ

จบบทที่ 14 ยามค่ำคืน ณ ทะเล