บทที่ 10 การปรุงยา (2)

เมื่อสายฝนกดเลือกวัตถุดิบเสร็จแล้ว เขาก็กดปรุงยาทันที ภาพตัวการ์ตูนคล้ายสายฝนปรากฏขึ้น มันน่ารักมาก ตัวการ์ตูนค่อยๆใส่วัตถุดิบลงในหม้อยา นํ้าศักดิ์สิทธิ์ ดอกไม้ฟ้าคราม หญ้าระงับวารี ทั้งสามสิ่งรวมอยู่ในหม้อ ตัวการ์ตูนสายฝนเหมือนทำอะไรบางอย่าง มันขยับแขนเบาๆ เปลวไฟถูกสร้างขึ้นใต้ก้นหม้อ

เพลิงสีแดงเริ่มแรงขึ้นเรื่อยๆ อุณหภูมิเพิ่มสูงอย่างรวดเร็ว 40องศา 73องศา 158องศา 300องศา จนมาหยุดอยู่ที่327องศา ตัวการ์ตูนสายฝนเหงื่อตกเล็กน้อย มันพยายามควบคุมเปลวเพลิงให้ดีที่สุด

แอปพลิเคชัน[ห้องปรุงยาแบบพกพา]

อัตราการปรุงสำเร็จ ยาสามัญ(90%), ยาชั้นดี(40%), ยาขั้นสุดยอด(10%), ยาในตำนาน(0.10%)

เพราะตอนนี้ห้องปรุงยายังอยู่แค่ระดับ1มันจึงมีอัตราทำยาชั้นดีสำเร็จแค่40%เท่านั้น หากยกระดับเป็นระดับ2โอกาสทำยาสำเร็จก็จะมากขึ้นแต่สายฝนไม่สามารถยกระดับมันได้ตอนนี้

เขาไม่มีวัสดุเพียงพอในการยกระดับห้องปรุงยา วัสดุที่ใช้ในการยกระดับห้องปรุงยาไม่มีในดาวดวงนี้ และแน่นอนว่าสายฝนไม่สามารถออกไปหาวัสดุในดาวดวงอื่นได้ เขาไม่มียานอวกาศ

ตัวการ์ตูนสายฝนยังปรุงยาต่อไป ด้านล่างหน้าจอมีข้อความอยู่หนึ่งบรรทัด

[จำเป็นต้องใช้เวลาปรุงยา12ชั่วโมง เหลือเวลา 11 ช.ม. 59 น.]

'ฉันต้องรออีก12ชั่วโมงเหรอเนี่ย?' สายฝนคิด ห้องปรุงยาระดับ1สามารถปรุงยาพร้อมกันสามอย่างได้ สายฝนปรุงยาไปแล้วหนึ่งหม้อดังนั้นเขาสามารถปรุงยาได้อีกสองอย่าง

"ถ้างั้นฉันขอรับลูกแก้วอันนี้ไปแล้วกันนะ" สายตาสายฝนละออกจากหน้าจอ เขาหันไปพูดกับดารินทร์ ดารินทร์พยักหน้ารับคำเธอส่งลูกแก้วสีฟ้าสดใสให้สายฝน

สายฝนถามผู้ดูแล001ฉับพลัน 'ฉันสามารถนำลูกแก้ววารีอันนี้เข้าไปในแอปพลิเคชันได้ไหม? ถ้าได้ฉันต้องทำยังไง?'

ไม่นานผู้ดูแล001ก็ตอบกลับมา [คุณสามารถทำมันได้ หากคุณต้องการนำมันเข้าไปในโปรแกรม[ห้องปรุงยาแบบพกพก]คุณต้องกดเข้าไปยัง[คลังสิ่งของ]จากนั้นกดเพิ่มสิ่งของตรงมุมขวาบน]

สายฝนรีบทำตาม เขากดเข้าโปรแกรม[ห้องปรุงยาแบบพกพา]ตามด้วย[คลังสิ่งของ] เขาสังเกตมุมขวาบน มันมีข้อความว่าเพิ่มสิ่งของ สายฝนกดมันโดยไม่ลังเล

แอป[กล้องถ่ายรูป(ไร้เสียง)]ถูกเปิดขึ้น สายฝนพอคาดเดาได้ เขาถ่ายรูปลูกแก้ววารี ข้อความเด้งขึ้นกลางหน้าจอ [คุณต้องการนำลูกแก้ววารีเข้าสู่[คลังสิ่งของ]หรือไม่ คำเตือน! หากนำเข้าไปแล้วไม่สามารถนำออกได้] [ตกลง/ยกเลิก]

เขากดตกลง ลูกแก้ววารีเปล่งแสงสีฟ้าก่อนหายไปอย่างไร้ร่องรอยเนื่องจากลูกแก้ววารีอยู่ในมือสายฝน มือของเขาอยู่ใต้โต๊ะ ดารินทร์จึงไม่เห็นลูกแก้ววารีเปล่งแสงและหายไป

'เฮ้อ~ โชคดีที่ฉันไม่ถ่ายมันตอนอยู่บนโต๊ะไม่งั้นดารินทร์คงเห็นแน่ ฉันไม่ควรให้เธอรู้เรื่องสิ่งเหนือธรรมชาติตอนนี้' สายฝนถอนหายใจ

กลับมาที่โทรศัพท์เทพเจ้าอีกครั้ง เวลานี้ลูกแก้ววารีได้เข้าไปอยู่ใน[คลังสิ่งของ]เรียบร้อยแล้ว

[ลูกแก้ววารี(คุณภาพดี):ลูกแก้ววารีเป็นของหายากที่นักเวทธาตุนํ้ามากมายต้องการ สามารถหาได้จากดาวเคราะห์ที่มีธาตุนํ้าเป็นหลัก(ไม่สามารถใช้ได้โดยตรง)

ข้อดี - สามารถทำให้คนธรรมดากลายเป็นนักเวทได้, หากเป็นนักเวทอยู่แล้วจะได้รับพรสวรรค์ธาตุน้ำเพิ่มขึ้น

ข้อเสีย - ไม่มี]

ลูกแก้ววารีไม่เหมือนสิ่งของชิ้นอื่นใน[คลังสิ่งของ]ที่ให้เลือกจำนวนชิ้น [ลูกแก้ววารี พลังเวทภายในลูกแก้ว500แต้ม คุณต้องการใช้พลังเวทเท่าไหร่ในการปรุงยาครั้งนี้ ต้องการใช้พลังเวท__แต้ม] [ตกลง/ยกเลิก]

สายฝนแตะช่องว่างที่ให้เติม เขาใส่พลังเวทจำนวน160แต้มก่อนกดตกลง เขาใส่นํ้าศักดิ์สิทธิ์หนึ่งขวดเข้าไปในการปรุงยาหนนี้ เนื่องจากเขาใช้ไปแล้วหนึ่งขวดดังนั้นเวลานี้สายฝนเหลือแค่สี่ขวดเท่านั้น และถ้านับรวมน้ำศักดิ์สิทธิ์ที่กำลังจะใช้ในการปรุงยาครั้งนี้จะเหลือเพียงแค่สามขวดเท่านั้น

แต่สายฝนก็ไม่ได้เสียดายแต่อย่างใด หนึ่งเลยคือเขาไม่ได้เป็นคนหามาเอง มันเป็นของรางวัลที่โทรศัพท์เทพเจ้าให้มา สองสายฝนเชื่อว่าการลงทุนครานี้คุ้มค่า ถ้าเขายกระดับสำเร็จสิ่งที่ได้ตอบแทนมาย่อมมูลค่าสูงกว่าสิ่งที่เสียไปแน่นอน

ตัวการ์ตูนสายฝนแยกร่างออกมาหนึ่งตัว มันนำนํ้าศักดิ์สิทธิ์เทลงหม้อจากนั้นมันก็เอาลูกแก้ววารีพลังเวท160แต้มใส่ลงในหม้อ การปรุงใช้เวลา12ชั่วโมงเหมือนหม้อแรก

สายฝนออกจากแอป[ห้องปรุงยาพกพา]และเลิกสนใจโทรศัพท์เทพเจ้า เขาเห็นดารินทร์กำลังนั่งนิ่งๆขณะมองมาทางเขา นอกจากตอนเอาลูกแก้ววารีแล้วสายฝนก็ไม่ได้สนใจดารินทร์เลยซักนิด เรื่องนี้ทำให้สายฝนรู้สึกผิดนิดๆแต่ก็ไม่ได้รู้สึกผิดอะไรมากมายนัก

'การปรุงยาใช้เวลานานกว่าที่ฉันคาดเดาไว้มาก ดูเหมือนฉันจะต้องให้ที่พักดารินทร์จริงๆสินะ' สายฝนคิดในใจ

เขาสูดหายใจเข้าลึกๆ สายฝนกล่าวกับดารินทร์ว่า "เธอยังไม่มีที่อยู่สินะ? ทำไมไม่มาพักบ้านฉันก่อนล่ะ?" ต้องรอเวลา12ชั่วโมงกว่าจะปรุงยาเสร็จ วันนี้ให้ดารินทร์ยกระดับไม่ทันแน่ ดารินทร์ตอนนี้ไม่มีที่พักอาศัยเพราะงั้นสายฝนจึงชวนเธอมาอยู่ด้วยกัน

แน่นอนว่าสายฝนสามารถให้เงินเธอไปพักโรงแรมได้แต่เขาไม่ทำ ไม่ใช่เพราะสายฝนต้องการอยู่กับเด็กสาว ความจริงคือสายฝนแค่ไม่อยากเสียเงินเท่านั้นแหละ อีกอย่างบ้านของเขาก็มีห้องว่างเหลืออีกหลายห้องไม่จำเป็นต้องไปเสียเงินค่าโรงแรม

"อ่า" เด็กสาวอ้าปากค้าง 'เขาชวนฉันไปอยู่ที่บ้านของเขา? มีคนดีแบบนี้อยู่บนโลกด้วยเหรอ? ไม่สิ ต้องไม่มีอย่างแน่นอน อะ หรือว่าผู้ชายคนนี้จะเป็นโรคจิตคลั่งสาวน้อยกันนะ ที่เขาให้ฉันกินอาหารตอนนั้นเป็นไปได้ไหมว่าเขาต้องการสร้างความประทับใจให้ฉัน?'

สายฝนสังเกตเห็นท่าทางของสาวน้อยดารินทร์ เขารู้สึกปวดหัวขึ้นมาทันที สายฝนพอคาดเดาได้อยู่บ้างว่าเวลานี้ในหัวเธอกำลังคิดสิ่งใดอยู่ เขารีบเปิดปากแก้ความเข้าใจผิด "สาวน้อยมันไม่ใช่อย่างที่เธอคิดซักหน่อย หยุดจินตนาการมั่วซั่วได้แล้ว ฉันไม่ได้ให้เธอมาอยู่ฟรีๆหรอกนะ"

ดารินทร์เผลอร้องตะโกนเสียงดัง "ไม่ได้ให้อยู่ฟรีๆ? คุณต้องการร่างกายของหนูเหรอคะ?!" เสียงดารินทร์ดังลั่นทำให้ผู้คนหันมามอง เมื่อเธอเห็นผู้คนภายในร้านกำลังจ้องมองมาทางเธอและสายฝนใบหน้าดารินทร์พลันเปลี่ยนเป็นสีแดงด้วยความอับอาย เธอรีบปิดปากทันที

สายฝนใช้มือตบหน้าตัวเอง 'บัดซบเอ้ย! อะไรวะเนี่ยทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น?!' เขาสบถด่าในใจภายนอกของเขายังคงนิ่งสงบอยู่ เขาไม่มีอาการหน้าแดงแม้แต่น้อย

เอ่ยกับสาวน้อยดารินทร์ว่า "ไม่ใช่ซักหน่อย! หยุดคิดไร้สาระได้แล้วฉันไม่ได้เป็นโรคจิตคลั่งเด็กสาวหรอกนะ'

"ขอโทษค่ะๆ" ดารินทร์ขอโทษสายฝนสองครั้งติด เธอรู้สึกอับอายมาก ทำไมเธอถึงได้คิดอย่างนั้นกันนะ?

เรียกพนักงานมา สายฝนจ่ายเงินค่าอาหารแค่ครึ่งเดียวเท่านั้น เขาไม่จำเป็นต้องจ่ายอีกครึ่งเพราะเขาจ่ายไปแล้ว ก่อนมาเขาสั่งจองโต๊ะและสั่งอาหารล่วงหน้าไว้ แน่นอนมันต้องมีค่ามัดจำซึ่งค่ามัดจำก็คือราคาอาหารที่เขาสั่ง50%

พนักงานเก็บเงินมองสายฝนด้วยสายตาแปลกๆ เมื่อจ่ายเงินเสร็จพนักงานก็จากไป ในใจสายฝนรู้สึกอับอายเล็กน้อยแต่ภายนอกเขาดูสงบมากราวกับเขาไม่ได้สนว่าคนอื่นจะคิดยังไงกับเขา

'ฉันไม่กลัวปัญหาที่ตามมา ฉันยังมีเงินอยู่ ถ้าแค่นั้นไม่พอ ฉันก็ยังมีอำนาจของครอบครัว หากจำเป็นจริงๆ ฉันสามารถใช้มันได้ ทั้งหมดเพื่อพัฒนาความแข็งแกร่ง' สายฝนคิดโดยไร้ความกลัว

แม้สายฝนจะสงบทว่าดารินทร์ไม่สงบเลยแม้แต่น้อย หลังจากขบคิดเล็กน้อยเธอก็ก้มหน้าก้มตาเดินตามสายฝนออกจากร้าน

จบบทที่ 10 การปรุงยา (2)