บทที่ 4 แท้จริงแล้วฉันได้รับมหาโชคลาภ!

  เพลิงในใจค่อยๆสลายหายไป สายฝนกดเข้าแอปพลิเคชัน[กล้องถ่ายรูป] เขาอยากรู้นักว่ามันจะเป็นอย่างไร เมื่อเข้าแอปสายฝนก็ต้องตกตะลึง มันสามารถใช้ถ่ายรูปได้จริงๆ

  "เอ๋? เดี๋ยวนะทำไมถึงไม่มีปุ่มกดถ่ายรูปล่ะ?" สายฝนร้องออกมาอย่างสงสัยใคร่รู้ เวลานั้นปุ่มถ่ายรูปก็ปรากฏขึ้นในหน้าจอของแผ่นโลหะ สายฝนหามุมกล้องดีๆก่อนกดถ่ายรูป

  แชะ

  เสียงดังออกมาจากแผ่นโลหะ สายฝนตกใจ มันถ่ายได้จริงๆ เขาลองพลิกหน้าพลิกหลังแผ่นโลหะเผื่อว่าจะเหฺ็นกล้องที่ซ่อนอยู่ แต่น่าเสียดายเขาไม่เห็นกล้องเลย

  'ฉันควรลองเช็ครูปภาพ' สายฝนรีบเช็ครูปภาพอย่างตื่นเต้น ภาพที่ออกมานั้นปกติมาก คุณภาพของรูปภาพถือว่าดูดีและคมชัดสุดๆ ยังมีอีก อะไรที่อยู่ในภาพถ่ายจะปรากฏคำอธิบายออกมา!

  [เก้าอี้ไม้(คุณภาพต่ำ):ทำขึ้นจากไม้เกรดตํ่าเอาไว้ใช้สำหรับนั่ง]

  [คอมพิวเตอร์(คุณภาพพอใช้):ทำจากวัสดุเกรดตํ่าถูกทำออกมาให้เหมาะสมกับการเล่นเกม ขั้นตอนการสร้างถือว่าไม่เลวคุณภาพที่ออกมาจึงสูงกว่าเกรดวัสดุที่ใช้สร้าง]

  [โต๊ะคอม(คุณภาพต่ำ):ทำจากไม้เกรดตํ่าเอาใว้ใช้สำหรับตั้งคอมหรือสิ่งของอื่นๆ]

  และคำอธิบายสิ่งที่อยู่ในภาพถ่ายอีกมากมาย

  'คอมพิวเตอร์ฉันซื้อมาในราคาแพงมากเลยนะทำไมถึงมีคุณภาพแค่พอใช้ล่ะ?' สายฝนคิดแต่ก็ไม่ได้ต้องการหาคำตอบของคำถามนี้ ตอนนี้เขารู้สึกสนใจเจ้าแผ่นโลหะชิ้นนี้มาก เป็นไปได้ไหมว่ามันจะเป็นสุดยอดเทคโนโลยีแห่งอนาคต?

  "ถ้ามันเป็นสุดยอดเทคโนโลยีแห่งโลกอนาคตจริงแล้วมันมาจากไหน? เทคโนโลยีทุกวันนี้ไปไกลถึงขนาดนี้เชียว" สายฝนพึมพำกับตัวเอง เขาเริ่มรู้สึกไม่แน่ใจกับการคาดเดาของตนแล้ว บางทีคนที่เอาโทรศัพท์เขาไปอาจจะไม่ใช่โจรแต่เป็นนักวิทยาศาสตร์สติเฟื่องนำเอามือถือของเขาไปดัดแปลงเป็นโทรศัพท์แห่งโลกอนาคต

  สายฝนส่ายหัวกับความคิดไร้สาระนี้ มันไม่มีทางเป็นจริงอย่างแน่นอน ทั้งๆที่ทุกคนก็มีมือถือเหมือนกันหมดแล้วทำไมโทรศัพท์ของเขาถึงถูกเอาไปล่ะ?

  ครืดๆ

  แผ่นโลหะสั่นทำให้สายฝนหลุดออกจากทะเลความคิด เขาจ้องมองไปที่มือถืออย่างสนใจ มันคงไม่สั่นถ้าไม่มีอะไรเกิดขึ้น

  โปรแกรมใหม่ปรากฏขึ้นในหน้าจอวอลเปเปอร์ของแผ่นโลหะ มันมีชื่อว่า[พูดคุยกับผู้ดูแล] สายฝนร้อง "โอ้" ออกมาทันทีที่เห็นชื่อแอป ดูเหมือนผู้เกี่ยวข้องกับแผ่นโลหะชิ้นนี้จะเผยตัวออกมาจากความมืดแล้วหนึ่งคน

  'มาลองดูกันว่ามันจะเป็นยังไง' ตัวแอปเปิดขึ้น หน้าจอดำสนิทไม่มีสีอะไรทั้งนั้น ขณะที่สายฝนงงงวยข้อความหนึ่งประโยคก็ปรากฏขึ้นท่ามกลางความมืดมิดอยู่กลางหน้าจอ

  [ยินดีที่ได้รู้จักคุณผู้ใช้งานฉันคือผู้ดูแลหมายเลข001]

  ตามด้วยข้อความใหม่ทำให้ข้อความแรกถูกเลื่อนขึ้นไปข้างบน ข้อความใหม่มาอยู่ตรงกลางแทน

  [คุณผู้ใช้เพียงแค่ต้องแตะที่หน้าจอและคิด ความคิดของคุณจะถูกส่งมาให้เราเปรียบเสมือนการส่งข้อความ หากคุณต้องการถามสิ่งใดสามารถถามฉันได้เลย]

  สายฝนอ้าปากค้าง เพียงแค่แตะและคิดเท่านั้นงั้นเหรอ? มันจะไม่ไฮเทคไปหน่อยหรือไง? เขาใช้นิ้วชี้จิ้มไปที่หน้าจอและคิด

  'ใครคือคนสร้างแผ่นโลหะ?'

  ทันทีที่คิดเสร็จข้อความของผู้ดูแล001ก็แสดงให้สายฝนเห็น

  [เรื่องนี้ฉันไม่สามารถตอบคุณได้ คุณไม่มีสิทธิการเข้าถึงข้อมูลระดับสูง]

  "ว่าแล้วเชียว" สายฝนเหมือนเดาคำตอบของอีกฝ่ายได้อยู่แล้ว เขาไม่ได้แสดงปฎิกริยาใดออกมา สายฝนถามผู้ดูแล001ต่อ 'แผ่นโลหะชิ้นนี้เอาใว้ทำอะไร?'

  ผู้ดูแล001ตอบกลับอย่างรวดเร็ว [ฉันว่าคุณควรดูเองดีกว่า] ไม่มีเวลาให้สายฝนถามคำถาม เขาสูญเสียการมองเห็นไปชั่วขณะก่อนที่การมองเห็นจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม

  "แฮ่กๆ" สายฝนหอบหายใจหนักหน่วง เม็ดเหงื่อเย็นๆเต็มไปทั่วหลังของเขา ประสบการณ์สูญเสียการมองเห็นเมื่อครู่นี้ช่างน่ากลัวจริงๆ สายฝนรู้สึกว่าเขาประเมินแผ่นโลหะตํ่าไป เขาไม่รู้ว่าเมื่อกี้ใครเป็นคนทำ ผู้ดูแล001หรือแผ่นโลหะ แต่ที่แน่ๆก็คือคนที่ทำจะต้องทรงพลังมากๆ

  'มันมีแบบนี้อยู่ในชีวิตจริงด้วยเหรอเนี่ย?!' สายฝนพยายามสงบใจให้นิ่ง กวาดสายตามองไปรอบข้าง

  "นี่มันห้องนอนของฉันไม่ใช่เหรอ?!" สายฝนประหลาดใจ เขาเห็นชายคนหนึ่งนอนอยู่บนเตียง รูปร่างคล้ายเขาเป็นอย่างมาก ภายในห้องมืดมิดไร้ซึ่งแสงสว่าง อุณหภูมิในห้องเย็นลง ร่างกายสายฝนสั่นสะท้าน เวลานี้เขาหนาวมาก

  "ติ้ง"

  เสียงแจ้งเตือนข้อความเข้าดังขึ้น จังหวะนั้นสายฟ้าก็ผ่าลงมายังโทรศัพท์สามครั้งติดต่อกัน เป็นสายฟ้าสีม่วงอันแสนน่ากลัว

  'นี่มันมือถือของฉันหนิ' สายฝนคิดอย่างกังวล เขาพึ่งเห็นสายฟ้าผ่าลงไปที่โทรศัพท์ มันคงจะไม่เป็นไรใช่ไหม? เมื่อสายฟ้าหายไปก็เผยให้เห็นมือถือที่ยังคงปลอดภัยอยู่

  "เฮ้อ~" สายฝนถอนหายใจอย่างโล่งอก วินาทีต่อมาโทรศัพท์เปลี่ยนไปอย่างช้าๆ มันเริ่มเปลี่ยนจากสีดำเป็นสีเงินแวววาว เพียงแค่เห็นสายฝนก็เข้าใจเรื่องราวทั้งหมดทันที

  สิ่งที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่เหตุการณ์จริง มันเป็นเหตุการณ์เมื่อวานนี้ตอนเขาหลับ สายฝนไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมตนถึงไม่ตื่นแม้จะได้ยินเสียงฟ้าผ่าเสียงดัง ปกติแล้วเขาเป็นคนตื่นง่ายมาก

  ภาพเหตุการณ์ตรงหน้าสายฝนค่อยๆสลายหายไป สายฝนจ้องแผ่นโลหะอย่างตกตะลึง ไม่สิ มันไม่ควรเรียกว่าแผ่นโลหะแล้ว มันคือโทรศัพท์ของเขาที่เปลี่ยนไป

  ผ่านไปหลายนาทีก่อนที่สายฝนจะกลับมามีสติอีกครั้ง เขาร้องตะโกนอย่างดีใจ "เยี่ยม! ดูเหมือนว่าฉันจะได้รับมหาโชคลาภโดยไม่รู้ตัว ฮ่าๆๆๆ" สายฝนหัวเราะอย่างบ้าคลั่งเหมือนคนบ้า

  ถ้าถามว่าทำไมเขาต้องดีใจขนาดนี้? แน่นอน เพราะตัวเอกในนิยายส่วนใหญ่ที่ได้รับมหาโชคลาภจะผงาดขึ้นมาเป็นใหญ่ในไม่ช้า ซึ่งเขาเองก็ควรไม่ใช่ข้อยกเว้นแม้ว่าเขาจะไม่ได้เป็นตัวเอกในนิยายก็ตาม

  สายฝนรีบสงบอารมณ์อย่างรวดเร็วและถามผู้ดูแล001 'นายจะช่วยให้ฉันแข็งแกร่งขึ้นใช่มั้ย?'

  ผู้ดูแล001ตอบ [ไม่! ไม่ใช่ฉันแต่เป็นโทรศัพท์ของคุณ! โทรศัพท์นี้ถูกติดตั้งโปรแกรมต่างๆมากมายเพื่อช่วยให้คุณแกร่งมากกว่าเดิม เมื่อคุณแข็งแกร่งขึ้นแอปที่คุณเข้าถึงได้ก็จะมากขึ้นตาม ตราบใดที่คุณใช้ความสามารถของมันได้อย่างมีประโยชน์และไม่ทำอะไรโง่ๆคุณจะต้องแข็งแกร่งแน่นอน ฉันรับประกัน!]

  ตอนนี้สายฝนแฮปปี้มาก เขาพึ่งได้รับมหาโชคลาภ ตราบใดที่พยายามและไม่ทำอะไรโง่ๆเขาต้องผงานขึ้นได้อย่างแน่นอน ดูเหมือนว่าต่อจากนี้ไปชีวิตของเขาจะไม่เหมือนเดิมเสียแล้ว

  สายฝนต้องการอวดเพชรแต่ก็หยุดอย่างรวดเร็ว ถ้าเขาไปอวดให้คนอื่นฟังไม่ใช่ว่านี่เป็นการกระทำโง่ๆหรอกเหรอ 'โชคดีที่ฉันหยุดมือทัน ฉันต้องใจเย็นใว้ ไม่ใช่ว่าฉันจะไร้เทียมทานเมื่อได้โชคลาภมาซักหน่อย ตอนนี้ฉันยังอ่อนแอมาก!'

  เขากำหมัดแน่นสัญญาในใจ เขาจะต้องพยายามและแข็งแกร่งขึ้นให้จงได้ สายฝนรู้ถึงตัวตนของพระเจ้าจากข้อมูลชีวิต เขาวางเป้าหมายใว้ว่าสักวันหนึ่งเขาจะต้องยืนประจันหน้ากับพระเจ้าให้ได้

  ต่อให้ยากเย็นสักเพียงใดเขาก็ต้องผ่านมันไปให้ได้ เขาไม่มีวันยอมแพ้แม้ว่าเขาจะต้องเดินบนเส้นทางเปื้อนโลหิตเขาก็ไม่สน เนี่ยแหละชีวิตหากไม่มีความตื่นเต้นความท้าทายชีวิตก็จะไม่มีสีสัน

  คิดแบบนี้แล้วเลือดของสายฝนก็เดือดระอุด้วยความตื่นเต้น แต่อย่างไรก็ตามสายฝนรีบเก็บความตื่นเต้นนี้ทันที 'ฉันเป็นนกตัวน้อยๆที่พึ่งหัดบินไม่ควรคิดถึงระดับพระเจ้าเวลานี้'

  'เป้าหมายหลักของฉันตอนนี้คือการหาทางยกระดับเป็นระดับ1ให้ได้' สายฝนคิด วินาทีนั้นเพื่อนของเขาก็ได้ทักไลน์มาหา สายฝนเห็นชื่อคนที่ทักมาเขาอดยิ้มไม่ได้ ไม่รอช้าเขารีบโทรไลน์ไปหาอีกฝ่ายทันที

---

จบบทที่ 4 แท้จริงแล้วฉันได้รับมหาโชคลาภ!