Vol.2-522 เดินทาง

บทที่ 522 เดินทาง

หลังออกจากวังหลวง ต๋าหว่าก็ตบหน้าอก ถอนใจยาวเหยียดด้วยความโล่งอก “ทำข้ากลัวแทบตายๆ! ยังดีที่ออกมาแล้ว!”

โจวจิ่นเหลือบตามองเขา "ต้องหวาดกลัวถึงเพียงนี้เชียวหรือ?"

“เหตุใดจะไม่ต้องเล่า? เจ้าไม่รู้...” ต๋าหว่าเอ่ยได้ครึ่งหนึ่งก็นึกขึ้นได้ว่าราชาพ่อมดอยู่บนรถม้าด้วย จึงกลืนคำพูดลงไป

สิ่งที่เขาใคร่จะเอ่ยคือหลัวช่าวิญญาณถูกปลุกให้ตื่นขึ้น แต่ไม่รู้เหตุใดเขารู้สึกว่าเรื่องเช่นนี้ไม่ควรกล่าวถึงต่อหน้าราชาพ่อมด แม้เขาเองก็ไม่รู้ว่าต้องกังวลเพียงนี้ไปเพื่อเหตุใดก็ตาม

“เรา...ต้องรีบไปกันหน่อยหรือไม่?” อิ่งลิ่วถาม

“อื้ม” อิ่งสือซันพยักหน้า กระชับบังเหียน เร่งความเร็วรถม้าถึงขีดสุด

การหายตัวไปของราชาพ่อมด ไม่อาจปกปิดได้นานนัก อย่างไร ‘เยี่ยยาง’ ก็ไปเยี่ยมราชาพ่อมดแล้ว ราชินีแม่มดห่วงบุตรชาย ไม่ช้านางก็จะไปตำหนักราชาพ่อมด และแม้ว่าจะไม่ไป นางก็อาจจะไปตำหนักองค์ชายเยี่ยยาง เมื่อถึงยามนั้นนางก็จะรู้ว่าเยี่ยยางไม่อยู่แล้ว

เพื่อการหลบหนีเอาชีวิตรอด ต๋าหว่าใช้ม้าพันหลี่ที่ดีที่สุดของจวนสกุลเวิน วิ่งไปตามถนนหลวงด้วยความเร็วซึ่งเกือบเทียบได้กับสายฟ้า