0172 หนักแน่นดุจหินผา
บทที่ 172 หนักแน่นดุจหินผา
จู๋ซวีอู๋เอ่ยถามอย่างสงสัยยิ่ง “นางหัวเราะอะไร?”
“ไม่รู้...” เสียงไป๋เจี่ยนจู๋เบาจนแทบไม่ได้ยิน
“เพราะเหตุใดเจ้าจึงไม่ถามดู ตั้งหลายสิบปีมาแล้ว คนที่ความจำไม่ดีคงลืมไปหมดแล้ว น่าโมโหจริงๆ เจ้าท่อนไม้ทึ่ม!” จู๋ซวีอู๋พลันบันดาลโทสะ ขึ้นเสียงคำราม จากนั้นเขาก็กระโดดลงจากบัลลังก์ เดินกลับไปกลับมาภายในตำหนักใหญ่ เห็นอารมณ์เดือดดาลบนใบหน้าของเขาได้อย่างชัดเจน
ไป๋เจี่ยนจู๋ก้มหน้า สีหน้าซีดขาว ไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมอง ไม่ใช่เนื่องจากจู๋ซวีอู๋มีโทสะกะทันหัน ทว่าเขามีลางสังหรณ์ไม่ดี ต้องเกิดเรื่องน่ากลัวขึ้นแน่
จริงเสียด้วย จู๋ซวีอู๋เดินอยู่หลายรอบแล้วหยุดกะทันหัน เดินมาหาไป๋เจี่ยนจู๋
เขานั่งยองๆ เบื้องหน้าไป๋เจี่ยนจู๋จากนั้นเอ่ยอย่างจริงจัง “ถอดกางเกงให้ข้าดูหน่อย”
“อาจารย์! ท่านอย่าทำแบบนี้ จะขายหน้านะ” คงจู๋อู๋พุ่งปราดไปทันที กอดจู๋ซวีอู๋ไว้แล้วลากมาด้านหลัง
ส่วนคงจู๋โหย่วรีบส่งสายตาให้ไป๋เจี่ยนจู๋ ให้เขารีบถอยมาก่อน
Chapitre verrouillé
Soutenez vos auteurs et traducteurs préférés dans webnovel.com