ปริศนาของโลกแห่งความฝัน (1)

ตอนที่ 909 ปริศนาของโลกแห่งความฝัน (1)

“ฝ่าบาทโรแลนด์...โรแลนด์?”

เสียงที่ทั้งอ่อนโยนและนุ่มนวลเหมือนจะดังมาจากที่ไกลๆ

จนกระทั่งข้างหูรู้สึกจั๊กจี้ โรแลนด์ถึงได้สติกลับคืนมา

“พระองค์เหม่ออีกแล้วนะเพคะ” ไนติงเกลเอามือเท้าคาง สายคาทั้งคู่ประสานกัน นิ้วชี้อันขาวนวลกำลังกระดิกอยู่ เห็นได้ชัดว่าเมื่อครู่เธอใช้นิ้วนี้เล่นใบหูเขา

“เอ่อ...จริงเหรอ?” โรแลนด์กระแอม ก่อนจะแสร้งทำเป็นดูรายงานที่อยู่ตรงหน้า “น่าจะเป็นเพราะอากาศวันนี้มันน่านอนกลางวันล่ะมั้ง”

“แต่นี่ไม่ใช่วันแรกที่พระองค์ทรงเหม่อนะเพคะ” ไนติงเกลหายตัวไปอยู่บนเก้าอี้ยาวอีกด้านหนึ่ง “หลังจากที่กลับมาจากโบสถ์เงาสะท้อน พระองค์ก็เป็นแบบนี้มาตลอดเลย เกิดอะไรขึ้นเหรอเพคะ?”

โรแลนด์คิดอยากจะปฏิเสธ แต่พอคำพูดขึ้นมาถึงริมฝีปาก เขาก็ต้องกลืนมันกลับลงไป คำโกหกใช้ไม่ได้ผลกับไนติงเกล ยิ่งไปกว่านั้นเขาเองก็ไม่สามารถหลอกตัวเองได้ ถึงแม้จะผ่านมาสัปดาห์นึงแล้ว แต่เรื่องนี้ก็ยังทำให้เขารู้สึกไม่เข้าใจอยู่

“มันมีอะไรเกิดขึ้นอย่างที่เจ้าว่านั่นแหละ....เพียงแต่ว่า มันแปลกเกินไป ข้าเองก็ไม่รู้ว่าควรจะอธิบายยังไง”