ของขวัญแห่งการแก้แค้น (2)

บทที่ 171 ของขวัญแห่งการแก้แค้น (2)

“ปีศาจ!” อลิเซียชักดาบ ปราดไปบังหน้ามิราไว้

“...ปีศาจหรือ” น้ำเสียงเย็นชาของเธอแทบไม่เจืออารมณ์ใดๆ “แล้วพวกเจ้าที่นำเด็กกำพร้าและเด็กที่ถูกทิ้งไปเลี้ยงในสำนักนางชีเพื่อเฟ้นหาแม่มดเล่า จะเรียกว่าอะไร”

“เจ้าพูดเพ้อเจ้ออะไร!” นักรบหญิงตวาด “ศาสนจักรรับเลี้ยงพวกนางก็ด้วยความเมตตา หากไม่มีสำนักนางชี พวกนางจะมีชีวิตรอดจนบรรลุนิติภาวะกี่คนเชียว เพียงแต่ปีศาจร้ายแทรกซึมอยู่ทุกที่ ถึงได้ชักจูงผู้ที่ไม่มีปณิธานอันเข้มแข็งไปสู่ทางที่ผิดได้ หากรู้ว่ามีใครหลงผิดไปเป็นแม่มดเมื่อไร ศาสนจักรก็จะรีบจัดการทันที เจ้ากำลังพูดเหลวไหลชัดๆ!”

ตอนที่ได้ยินคำว่า ‘จัดการ’ นั้น ดวงตาสีทองของแม่มดพลันหม่นไปอย่างชัดเจน เธอยกดาบขึ้นด้วยมือเดียว “ข้าไม่มีอารมณ์จะเกลี้ยกล่อมคนตายนัก พอแค่นี้ล่ะ”

พูดยังไม่ทันขาดคำ นกเค้าแมวก็สยายปีกบินขึ้นฟ้า ร่างของเธอพุ่งมาด้านหน้า อลิเซียยังจำภาพทหารพิพากษาที่ทั้งตัวและดาบถูกฟันขาดเป็นสองท่อนได้ ทว่าก็ยังกระโจนไปที่มุมขวาล่างของอมนุษย์อย่างไม่หวั่นกลัว...