วาณิชจากเมืองหลวง (1)

บทที่ 148 วาณิชจากเมืองหลวง (1)

หยาดฝนโปรยลงที่เมืองชายแดหลังจากห่างหายไปนาน ท้องฟ้าเต็มไปด้วยเมฆดำหนาแน่น ฝนที่ร่วงจากฟ้าสาดกระทบหน้าต่างและกระจก ส่งเสียงดังเปาะแปะ

ตามหลักแล้ว ฤดูใบไม้ผลิน่าจะเป็นฤดูที่มีฝนตกบ่อย อากาศอบอุ่นและชุ่มชื้น ทว่านับตั้งแต่สิ้นสุดเดือนแห่งปีศาจเป็นต้นมา เมืองชายแดนกลับมีฝนตกนับครั้งได้ โชคดีที่แปลงนาของโรแลนด์อยู่ติดแม่น้ำ จึงชักน้ำเข้านาได้สะดวก เวลานี้ฝนห่าใหญ่ไล่อากาศอบอ้าวไปแล้ว ไนติงเกลเปิดหน้าต่าง รับกลิ่นหอมของดินที่ลอยเข้ามาในห้อง

หากมองไปไกลๆ จะเห็นต้นกล้าใหม่ในแปลงนาริมฝั่งแม่น้ำแดง แปลงต้นกล้าสีเขียวชอุ่มทอดตัวต่อเนื่องไปไกลสุดสายตา หลังจากถูกสายฝนชะล้าง สีสันของต้นพืชก็ยิ่งดูสว่างสดใส ตัดกับสีเทาหม่นของแม่น้ำด้านข้างอย่างชัดเจน

โรแลนด์บิดขี้เกียจ โยนพู่กันขนห่านในมือลงกระบอกพู่กัน

“ทรงวาดเสร็จแล้วหรือเพคะ” ไนติงเกลถาม

“อืม อาวุธใหม่ล่าสุด ยิงได้เร็วขึ้นหลายเท่าเชียวล่ะ” โรแลนด์วางภาพวาดสิบกว่าใบซ้อนกัน “ข้าตั้งชื่อมันว่าปืนยาวลูกโม่ เจ้าอยากดูหรือไม่เล่า”

“ไม่เพคะ” เธอเบ้ปาก “หม่อมฉันดูไปก็ไม่รู้เรื่องอยู่ดี”