ฤดูหนาวยามเย็น (1) (แก้ไข)

บทที่ 87 ฤดูหนาวยามเย็น (1)

“เตรียม...! แทง!”

แวนนาแทงทวนในมือออกไปสุดกำลัง จากนั้นมือทั้งคู่ก็สั่นสะเทือนอย่างแรง เสียงปริแตกดังมาจากด้ามทวน

ปลายทวนของเขาคือพันธุ์หมาป่า ขนของมันปุกปุยรุงรัง ดวงตาแดงก่ำเบิกโตราวกับกระดิ่งทองแดง ปากที่อ้ากว้างเผยให้เห็นฟันอันแหลมคมสองแถว ซี่ที่ใหญ่ที่สุดมีขนาดพอๆ กับนิ้วหัวแม่มือเขาทีเดียว

เขาเพิ่งเคยอยู่ใกล้สัตว์อสูรขนาดนี้เป็นครั้งแรก มันตะกายกรงเล็บทั้งสองข้างกลางอากาศจนเกล็ดหิมะกระเด็นมาโดนหน้าเขา

สมองของแวนนาว่างเปล่า เขาอาศัยความเคยชินที่สั่งสมมาจากการฝึก กำด้ามทวนแน่นแล้วส่งแรงไปข้างหน้าอย่างต่อเนื่องโดยไม่รู้ตัว

ระยะเวลาเพียงชั่วอึดใจราวกับถูกยืดออกไปจนยาวนาน เขาเห็นด้ามทวนงอจนถึงขีดสุด คมทวนจมลึกลงไปในท้องสัตว์อสูร เขาถึงขั้นจินตนาการว่ากรงเล็บแหลมนั้นกำลังจะฉีกแก้มเขาในอีกไม่กี่อึดใจข้างหน้า

เสียง “เป๊าะ” ดังขึ้น ด้ามทวนต้านทานพลังของพันธุ์หมาป่าไม่ไหว ในที่สุดก็หักเป็นสองท่อน เสียงแหลมๆ เสียงนั้นทำให้เวลากลับมาเดินเป็นปกติอีกครั้ง อีกฝ่ายร่วงลงไปด้านล่างเหมือนกับตอนที่มันมา...