ณ ทรงวาด 20
"ฉันรู้ว่าเธอเข้าใจสิ่งที่ฉันพูด เหมยกุ้ยฮวา"
"และนายเองก็รู้ เฟยเจิน ว่าฉันกลัวความสัมพันธ์"
"ฉันถึงทำได้แค่มองดอกกุหลาบ และคาดหวังว่าหนามของมันจะเพียงพอที่จะปกป้องดอกกุหลาบดอกนั้น เพราะฉันไม่มีสิทธิ์ แม้แต่เพียงจะลองแตะก้านกุหลาบ"
เหมยกุ้ยเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะพูดออกมา
"เรากลับบ้านกันเถอะ"
พูดจบ เหมยกุ้ยก็เดินออกไปตามทางอีกครั้ง ทิ้งให้เฟยเจินยืนทำตัวไม่ถูก เพราะเพิ่งจะสารภาพความในใจกับอีกคนออกไป
อาจจะไม่ได้พูดไปตรงๆ ด้วยคำว่ารัก แต่เฟยเจินก็เชื่อว่าเหมยกุ้ยก็ฉลาดพอที่จะรับรู้สิ่งที่ตนต้องการจะสื่อออกไป
เหมยกุ้ยผู้ซึ่งเข้าใจทุกคำพูดที่เฟยเจินกล่าว ถูกคำพูดเหล่านั้นรบกวนจนไม่สามารถนอนหลับให้สนิทได้ในคืนนั้นเอง ไม่ว่าจะพยายามอ่านหนังสือ ทำงาน จัดโต๊ะทำงานก็แล้ว ก็ไม่สามารถที่จะง่วงได้สักที
"โอ้ย คิดถึงติ้กต่อกว่ะ ถ้ามีโทสับป่านนี้นอนไถแล้วเนี่ย"
เหมยกุ้ยบ่นกับตัวเองเมื่อกลับมาเริ่มต้นความพยายามที่จะนอนหลับ บนเตียงของตัวเองอีกครั้ง
"ป่านนี้ทวิตเตอร์จะขึ้นเทรนด์อะไรบ้างก็ไม่รู้"
เหมยกุ้ยถีบผ้าห่มไปมา เพราะเริ่มหัวเสีย เนื่องจากการไม่มีโทรศัพท์
Chapitre verrouillé
Soutenez vos auteurs et traducteurs préférés dans webnovel.com