Chapter 41

Loey

"Tell me where she is."

Nakahalukipkip ako habang nakatayo sa harap ng kama ni Blake. Hinintay ko talagang magising siya at matalim akong nakatitig sa kanya ngayon.

"What are you talking about?" pupungas-pungas na tugon nito.

Napa singhal ako out of my frustration. "Huwag ka nang magkaila! I saw Rose last night. It was her right?"

Tumawa siya. "Ano bang nasa utak mo Loey? Malala ka na."

"Blake please," mahinahon kong paki-usap.

"It was not Rose okay? Lasing ka kagabi pare, panay tawag ka nga sa pangalan ni Rose kaya baka napagkamalan mo lang na siya 'yong babae kagabi or naimagine mo lang dahil sa kalasingan mo."

Napa hawak ako sa sintido ko at napa-isip ako bigla sa sinabi niya.

Saglit akong natahimik at nahulog sa malalim na pag-iisip.

Marahil nga ay imagination ko lang iyon dahil sa kalasingan ko. Marahil iyon nga lang iyon.

"Okay na tayo bro?" untag ni Blake sa'kin.

Tumayo na ito. "Halika na, kumain na tayo ng breakfast," anito saka lumabas na nang tuluyan sa kwarto niya.

Stop this craziness Loey, for Pete's sake!

Magpapatalo ba ulit ako dahil lang sa isang babae?

Napaka weak!

Parang ako na ulit 'yong Loey way back I was mourning with Zoey's fake passing.

Napaka unfair naman ng tadhana sa'kin. Tila hindi na ako binigyan ng chance na sumaya.

That day, I decided to go to Rose' grave.

It's been months since the last time I visited her dahil sa sobrang busy ng schedule ko.

I brought her flowers at napansin kong may nakalagay na sa puntod niya at fresh pa ang mga iyon.

Did someone visit her today?

Lumingon ako sa paligid, nagbabaka sakaling may makikita akong tao pero wala ni isa.

Itinuon kong muli ang paningin sa puntod, umupo ako at inusog nang kaunti 'yong bulaklak para mailagay ang dala ko sa tabi nito.

My heart raced at ngayon ko palang napansin ang date of birth at date of death ng nasa puntod.

Rose Marie S. Parque

Born: January 10, 1972

Died: Februrary 15, 1993

I was shocked. Bakit ngayon ko lang nakita ito?

Mas lalong lumakas ang kutob kong buhay nga siya.

Agad akong umalis sa cemetery at nagmaneho na blangko ang isip.

I don't know where will I go to confirm my assumption.

Her Dad doesn't want to talk to me.

I can't find Yaya Shirley

And blake isn't spilling the truth either.

Where?

When all of them are hiding the truth to me.

And what is worst, I really don't understand why they are doing this to me?

I decided to go home at the dorm at naabutan ko si Blake sa sala na naglalaro ng online games.

"Bro. let's play!" anito nan aka puppy eyes.

Blangko lang akong nakatingin sa kanya habang siya naman ay palipat-lipat ng tingin sa'kin at sa screen ng TV habang pinipindot ang joystick.

Tumigil na rin ito nang marealize na nakatingin lang ako ng seryoso sa kanya.

"What is it this time?"

"Alam ko na."

"Huh? Ang ano?"

"I saw her grave."

"Then?"

"It wasn't Rose."

"Really?" nanlalaki ang mga mata niya na parang nagugulat sa sinasabi ko.

"Wala ka talagang alam?" pagkukumpirma ko.

"Ano ba kasi nakita mo?" tanong niya instead na sumagot sa tanong ko.

"I saw the date of birth and death! And it was insane! Bakit ngayon ko lang nakita iyon?"

"Malay ko sa'yo," umiikot ang matang sagot ni Blake saka bumaling sa screen ng TV muli.

"You freaking cut the chase Blake Martin Griego! tell me na wala kang alam or else, I will not forgive you."

He sighed and stopped playing his game and turned to me.

"I'm sorry bro."

"What? Totoo ba ang hinala ko?"

Dahan-dahan siyang tumango.

I sighed.

"Why is she hiding from me? Ano kayo ba? Nahihiya ba siyang magpakita sa'kin dahil pinili ka niya?" napasabunot ang dalawa kong kamay sa buhok ko at bumuntong hininga ako.

"You could have told me! Maiintindihan ko naman, pero 'yong lokohin niyo ako? Why?" I shook my head out of disbelief. For the second time I was fooled again.

"Makinig ka nga Loey! Ganito 'yong nangyari okay?" he stood up at medyo nagtaas na siya ng boses.

"First of all, It's not what you think. Wala kaming relasyon," Pagsisimula nito.

"I just saw her accidentally in Balesin Island. Wala talaga siyang balak magpakita sa'yo o kahit sino sa atin, kaso wala siyang choice dahil nga nalaman kong buhay pa siya. Simula n'on lagi kaming nagkikita para humingi ng update tungkol sa'yo."

Hindi ako makapaniwala sa naririnig ko.

Why on earth would she even do that?

"N'ong concert, siya 'yong nag request na pakantahin ka ng solo."

Nakayuko na ngayon si Blake na parang batang nagkuwento sa nagawang kasalanan.

"Sorry na bro. ayoko naman talaga maglihim sa'yo kaso naki-usap si Rose eh."

"This is crazy," sabi kong umiiling-iling.

"Tell me where can I find her?"

"I don't know where she lives. Sorry pero totoo, ayaw niya talaga sabihin kung saan siya nakatira."

"Meet her now," sabi ko sa kanya.

Napahawak siya sa sentido na tila may naalala.

"Nabanggit niya sa'kin na pumupunta siya sa puntod ng Mommy niya araw-araw. 'yong pinupuntahan mo rin? Mommy niya talaga iyon, same name sila. Puntahan mon a lang siya bukas d'on bro, ayokong ma involve sa problema niyo."

Wow, seryoso ba siya? Ngayon pa talaga sinasabi iyan?

"Thanks bro," nasabi ko na lang. hindi ako galit kay Blake, I know him well. Alam kong napilitan lang din siya dahil sa circumstance. I still see him as my true friend.

Kinabukasan ay bumalik ako sa puntod ng Mommy pala ni Rose.

Gaya kahapon ay mayroon na naman itong fresh flowers.

I can't miss her. Not this time!

Alam kong hindi pa ito nakakalayo. Inikot ko ang buong cemetery sa pag-aakalang makikita ko pa siya.

Sa tingin ko rin ay naglakad lang ito mula sa sa gate ng cemetery kaya nakakasiguro akong nandito pa siya.

Nagmaneho ako at sinuyod ko ang daan papunta sa gate and finally,

I saw a girl walking, wearing a white shirt and jeans. With black cap where her blonde long hair were tied on it. And I am very sure with her physique that she is Rose.

Mabilis itong naglalakad ngunit nagtagumpay akong maabutan ito gamit ang sasakyan ko.

Nang makalapit na ako sa kanya ay huminto ako at bumaba sa sasakyan. I ran after her who was also running from me.

"Stop!" I squealed.

Pero ayaw niyang making.

"Rose! I know that it's you!!!!!" I continued to shout. At wala akong pakialam kahit tumayo pa 'yong mga patay sa lakas ng sigaw ko.

Finally, she decided to stop.

I ran towards her at nakalapit na ako sa kanya.

Nananatili parin itong nakatalikod.

"Please stop this," pakiusap ko sa kanya.

I saw how her shoulder shrugged as if she why crying behind.

Slowly she turned to me,

And I knew that what I saw last night was real.

It was Rose. Alive and standing before me.

"Loey," She uttered while her tears were flowing.