Thirty Eight

Thirty Eight

Liam Dwayne Perez POV

When you thought about giving up, God always give you a reason to live.

God introduces me to a new parents na magpaparamdam saakin ng pagmamahal. Akala ko sayo ko lang makikita ang ganuong klase ng pagmamahal Billy, pero hindi. Magkaiba kayo ng binibigay na pagmamahal saakin, they love me as their own child and I love you as the one.

When my father took his life, as a child I am hurt but as a victim I feel releif. Dahil wala ng sa susunod na taon ang makakaranas ng pinagdaanan natin, mababawasan sila.

High School, noong medyo nagkaroon ako ng mas rason para mabuhay dahil pinaramdam nila saakin kung paano magmahal ang totoong magulang, lahat ng gusto ko ibinibigay nila.

I was loaded sa binibigay nilang pagmamahal and I always be thankful for that.

Nilisan ko ang lugar na kinalakihan ko at ang lugar na naging saksi kung paano kita hinangaan at minahal.

Nilisan ko ang lugar na wala akong nakikita kung hindi ang mga ngiti mo and like you I choose to leave that painful place.

Pero sa lahat ng iniwan ko, ang mga ala-ala mo ang hindi ko kinalimutan. You were the only person who fills the emptiness in my heart.

At katulad noon, na-iimagine na naman kita, na para bang kasama kita.

High School were not really memorable like elementary dahil nagpapanggap akong kasama kita. Nagpapanggap akong kaklase kita at nakatingin saakin.

Ipinaglayo tayo ng tadhana, Billy.

Ilang beses kong napapanaginipan ang nangyare that day, ilang beses kong nahuhuli ang sarili kong umiiyak dahil gusto kitang makita. Ilang beses kong sinasaktan ang sarili ko sa mga iniisip ko. Ang hirap, but then I keep on moving para sayo at para sa mga kumupkop saakin.

I was a nobody, nararamdaman ko ang mga mapanghusgang tingin saakin ng bawat estudyante, nage-echo sa pandinig ko ang mga mapanghusga nilang salita. Hindi ko alam, maybe nadala ko lang ang mga alam kong sinasabi saakin noon.

Sawang sawa na ako Billy, sawang sawa na ako sa mga walang humpay nilang mga titig at mapanghusgang mga mata. If you were just here with me, makakaya ko naman but youre not.

I tried to live like a normal high school student, I tried to love so that my adopted parents will be happy when they see me working hard for my dreams. At hindi ko napapansin naging takbuhan ko na din pala ang pagaaral para kahit papaano ay mabaling sa iba ang mga iniisip ko.

I survive again, 1st Year, 2nd Year, 3rd Year was running so past, hindi ko namamalayang nagbibinata na ako pero bakit ganuon? Bakit ikaw parin ang naiisip ko? Mga ngiti mo parin ang pumupuno sa puso ko.

When 4th years begin, I started to be curious about you. I started to find you, dahil nauuso noon ang mga social media. I search you to all the sites na alam ko, pero wala ka. Hindi kita mahanap.

Napapatanong na naman ako sa sarili ko, if this is part of Gods plan. Did he not want me to find you? May mangyayare na naman ba sa oras magkita tayo?

I started to feel afraid again Billy.

And then I came up to the realization that maybe this is not the time to see you. Baka all this time ako lang ang nanabik na makita ka dahil ayokong palaging isang 12 years old Billy lang ang nakikita ko sa araw-araw. I want a grown up woman Billy.

And maybe when you see me, natatakot akong ipagtulakan mo. Natatakot akong makita ulit sa mga mata mo ang lungkot ng iniwan mo ako noon.

Nope, hindi pa nga ito ang tamang oras.

I stop searching you again Billy and I am sorry for doing that.

That time was not still our time.

I tried to survive again, everyday.

Nakakulong ako sa isang dimension na kung saan ang nagpapalakas lang saakin ay ikaw, the 12 years old you. Nabubay ako, na iniimagine at nage-exist ka.

Everyday was like a torture and yet amazing dahil nairaraos ko ang araw na nasa harap kita. Nasasabik din akong makita ang aking mga nakangiting magulang sa tuwing umuuwi ako ng bahay.

And suddenly you, them and God kept me beleive that life is not unfair at all.

And living was hard but leaving both of you was unfair.