บทที่ 96 เธอคิดถึงฉันไหม

บทที่ 96 เธอคิดถึงฉันไหม?

เมื่อได้ยินคำนี้ เยี่ยหวันหวั่นก็ถึงบางอ้อ ในที่สุดก็พบแล้วว่าวันนี้ซือเซี่ยเหมือนจะมีตรงไหนแปลกไป ปกติเขาจะนอนฟุบลงไปกับโต๊ะ วันๆ ไม่เคยคิดจะมองเธอสักนิด

แต่ว่าวันนี้กลับมาพูดคุยกับเธอมากมายขนาดนี้ แล้วยังจะสอนคณิตศาสตร์เธออีก?

“แค่ก ไม่ต้องหรอก ฉันไม่อยากตายไร้แผ่นดินกลบหน้าหรอกนะ! จะว่าไป...วันนี้นายไปไหนมา? ทำไมเพิ่งจะมาเอาคาบสุดท้าย? สาวๆ ทั้งโรงเรียนคิดถึงนายจะแย่อยู่แล้ว!”

ประเด็นสำคัญคือคนเหล่านั้นโยนความรับผิดชอบที่ซือเซี่ยไม่มาโรงเรียนไว้ที่เธอทั้งหมด!

เยี่ยหวันหวั่นพูดไปพลางวิเคราะห์ไปพลาง ถ้าหากซือเซี่ยไม่มาโรงเรียนเพราะตัวเองจริงๆ ละก็ ถ้าอย่างนั้นเธอก็จะบอกอาจารย์ให้เปลี่ยนที่นั่งซะ เรื่องการแสดงเธอปฏิเสธไม่ได้ แต่เรื่องเปลี่ยนที่นั่ง น่าจะลองพูดดูได้

“อย่างนั้นเหรอ?” ซือเซี่ยเอ่ยขึ้นเบาๆ

“ใช่น่ะสิ” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้า แล้วถือโอกาสถามต่อไปว่า “ที่วันนี้นายไม่มา เป็นเพราะว่า...”

จากนั้น คำถามของเยี่ยหวันหวั่นไม่ทันจะได้พูดจนจบประโยค ก็ได้ยินซือเซี่ยพูดขัดขึ้นมากะทันหัน ถามว่า “แล้วเธอล่ะ?”