บทที่ 153-2 ปล่อยมือจากแผ่นดิน

บทที่ 153-2 ปล่อยมือจากแผ่นดิน

ภายในห้องที่เงียบเหงา ทุกที่ล้วนหลงเหลือกลิ่นหอมของนาง รอยยิ้มสว่างไสวราวแสงตะวัน ในที่สุดก็หลงเหลืออยู่เพียงในความฝันเท่านั้น

โชคชะตาเล่นตลก ในที่สุดก็ไม่อาจมอบความสุขสงบให้กับเจ้าได้ ดังนั้นคงต้องปล่อยให้เจ้ากลับไป ใต้หล้ากว้างใหญ่ จะต้องมีที่ที่เหมาะสมกับเจ้าอยู่เป็นแน่

แม้ว่าจะเกลียดชัง แต่ก็จะไม่ต้องเสียใจจนเจ็บปวด และชีวิตอันล้มเหลวย่อยยับของข้าจะได้ไม่กลายเป็นตัวถ่วงฝีก้าวในอนาคตของเจ้า

เสียงเคาะเบาๆ ดังมาจากบานประตู ฉินจือเหยียนค่อยๆ ลืมตาขึ้น พูดว่า “เข้ามา”

มู่เหลียนสวมชุดกระโปรงสีเทา ค่อยๆ เดินเข้ามา แม้เท้าซ้ายจะเป๋เล็กน้อย แต่ก็ไม่กระทบต่อการเดิน

ฉินจือเหยียนหัวเราะเบาๆ ชี้ไปที่เก้าอี้หน้าโต๊ะอ่านหนังสือเพื่อแสดงท่าทีให้นางนั่งลง หัวเราะแล้วกล่าวว่า “เจ้ามาแล้ว ดีขึ้นบ้างหรือยัง?”

มู่เหลียนพยักหน้า น้ำเสียงทุ่มต่ำเล็กน้อยแต่ก็ยังค่อยๆ พูดออกมา “องค์ชาย ข้ามาเพื่ออำลา”

“เจ้าจะไปแล้วหรือ?”