บทที่ 6.3
สายลมยามดึกไหลมากระทบผิวทำเอาเย็นยะเยือกไปทั้งตัว เสียงนกส่งเสียงดังระงมอยู่ตามต้นไม้ข้างทางบ่งบอกถึงเวลาค่ำที่พวกมันจะต้องกลับรัง เช่นเดียวกับนกน้อย พวกผมก็ต้องกลับหอแล้ว
แต่ยังมีสิ่งหนึ่งที่ผมยังไม่ได้ทำ
ผมขับมอเตอร์ไซค์เลยไปร้านสะดวกซื้อใกล้ ๆ หอในเพื่อไปซื้อของบางอย่าง ไนน์ถามผมตลอดทางว่าจะไปไหน ไปซื้ออะไร แต่ผมไม่บอกง่าย ๆ หรอก
"พี่เบ็น ไปซื้ออะไรมา เข้าไปแป๊ปเดียวเอง"
"ไปซื้อนี่มา" ผมชูของที่ซื้อมาให้ไนน์ดู มันเป็นน้ำแดงสองขวด
"น้ำแดง? เลี้ยงผมเหรอ"
"นี่ไม่ใช่น้ำแดง มันคือ เลือด" ผมปั้นหน้าน่ากลัวใส่ไนน์ตรงคำว่าเลือด แต่คนตรงหน้ากลับไม่กลัวเลยซักนิด สงสัยจะชินกับการเล่นมุกของผมแล้ว
"ทำไมต้องเลือดเหรอครับ"
"มันเป็นเลือดสาบานไง รู้จักกรีดเลือดสาบานไหม" ไนน์ทำเสียงอ๋อลากยาว "ตอนนั้นกับพี่กุ้งพวกพี่ก็กินกัน เพราะงั้นเราต้องทำด้วย มันเป็นธรรมเนียม"
เราเปิดฝาแล้วกระดกขวดพร้อมกัน ชื่นใจชะมัด
"พี่เบ็น พี่มีอะไรจะคุยกับผมอีกไหม"
ผมนิ่งไปชั่วขณะ ไม่ใช่ว่าผมลืมเรื่องที่จะชวนไนน์ไปเป็นเดือนแล้ว แต่ตอนนั้น ตอนที่เห็นเจ้าหนูนี่ร้องไห้และแสดงความรู้สึกออกมา ผมตัดสินใจแล้วว่าจะไม่เอาเรื่องนี้มาคิดอีก
"อ่า...ไม่มีหรอก" ผมกระอักกระอ่วนตอบไป
"งั้นอย่าเพิ่งกลับได้ไหม ไนน์...ผมขอคุยกับพี่อีกหน่อยได้ไหมครับ ผมอยากอยู่กับพี่เบ็นต่ออีกหน่อย" โล่งอกไปที นึกว่ามีอะไร
"ได้เสมอครับ น้องชาย"
"ชอบที่พี่เรียกว่าน้องชายจัง" ไนน์พูดขึ้น แต่แล้วก็หน้าแดงเอง ผมเองก็เขินเช่นกัน ให้ตายเถอะเป็นอะไรวะเนี่ย ผมต้องเดินนำไปหาม้านั่งแถวนั้นเพื่อแก้อาการเขินของตัวเอง
เรานั่งเล่นที่ม้านั่งกันสักพัก น้ำแดง ไม่สิ เลือดทั้งสองขวดถูกดูดออกจนหมดแล้ว และตอนนี้เป็นพวกเราเองที่กำลังถูกดูดเลือดโดยยุงร้ายนับแสนตัว แต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่อยากลุกออกไปจากที่นี่
"พี่เบ็น...พี่เบ็นว่าไนน์จะเป็นสจ๊วตได้ไหม"
"อื้ม เป็นได้อยู่แล้ว ถ้าไนน์เชื่อในตัวเอง คนเราเปลี่ยนแปลงได้เสมอ"
"..." ไนน์ไปเงียบสักพักเหมือนกำลังจะคิดอะไรอยู่ ปากอ้าแล้วหุบสองสามรอบก่อนจะตัดสินใจเอ่ยขึ้นมา "พี่เปลี่ยนผมได้ไหม ไนน์อยากเปลี่ยนตัวเอง ไนน์อยากดูดีกว่านี้ ไนน์อยากมั่นใจกว่านี้ พี่เบ็นช่วยผมได้ไหมครับ"
"..." ตอนนี้เป็นผมเองที่เงียบไป ความคิดที่จะชวนไนน์เป็นเดือนนั้นถูกคลี่ออกมาอีกครั้ง ถ้าไนน์เปรียบการสมัครสจ๊วตเป็นการคัดลีด มันก็คงไม่ต่างจากการประกวดเดือนเท่าไรนัก ทั้งสองอย่างต้องใช้หน้าตาและอาศัยการฝึกฝนเหมือนกัน
ดังนั้นแล้ว การฝึกไนน์ให้ดูดีขึ้นก็ไม่ต่างจากการฝึกให้เป็นเดือนเลย
ความอยากเอาชนะไอ้สนหายไปหมดสิ้น เหลือแต่ความบริสุทธิ์ใจที่อยากช่วยไนน์ให้ก้าวผ่านขีดจำกัดและเซฟโซนของตัวเอง
หากได้ประกวดเดือน ถ้าชนะก็ถือว่าเป็นความภูมิใจที่จะพลิกให้ไนน์เห็นค่าของตัวเองมากขึ้น แต่ถ้าไม่ได้ขึ้นมาก็ไม่เป็นไร เพราะไนน์ในตอนนั้นจะต้องต่างจากไนน์ในตอนนี้แน่นอน
จากเด็กน้อยขี้อายไม่ประสาโลก จะกลายเป็นหนุ่มน้อยที่แข็งแกร่งและอ่อนโยน
"ไนน์..."
"ครับ?"
จากดินที่เปื้อนเปรอะบนพื้นพสุธา จะล่องลอยเป็นเดือนประดับฟ้าที่แสนอบอุ่น
"มาสมัครเป็นเดือนกับพี่ไหม?"