073 สามคน

บทที่ 73 สามคน

“แม่นางหมิง เชิญนั่ง” หยางชูพูดเช่นนั้น แต่สายตากลับมองไปที่ตลาด

หมิงเวยมองตามแล้วก็เห็นเงาของหญิงสาวที่มีกิริยาอ่อนหวานสวมหมวกคลุมใบหน้ากำลังเลือกผ้าเช็ดหน้าอยู่หน้าแผงลอยฝั่งตรงข้ามกับตลาด

“นางรูปร่างดูคล้ายแม่นางหมิงไม่น้อย” หยางชูพูด “แต่คงไม่งดงามเท่ากับท่านเป็นแน่”

หมิงเวยตอบ “คุณชายหยางช่างมีวิธีการชมเชยผู้คนได้พิเศษเหลือเกินเจ้าค่ะ”

“นั่นเป็นเพราะว่าแม่นางหมิงงดงามเป็นพิเศษอย่างไรเล่า”

หมิงเวยรู้สึกขยะแขยงเล็กน้อยจึงกล่าวว่า “คุณชายหยางไม่ได้กลิ่นอะไรเป็นพิเศษเลยหรือเจ้าคะ อย่างเช่นกลิ่นเท้า...”

แล้วคำว่า ‘ชายร่างใหญ่แคะเท้า’ ก็ปรากฏขึ้นในความคิดของหยางชูทันที กลับกลายเป็นเขาเองที่ขยะแขยง

มีชุดน้ำชาอยู่บนโต๊ะหมิงเวยจึงชงชาให้ตัวเอง ไม่ว่าจะเป็นใบชาหรือน้ำ ล้วนเป็นของที่หาได้ยากยิ่ง ถือว่าวันนี้นางได้ประโยชน์จากเขาไม่น้อยเลย

จิบไปหนึ่งคำหมิงเวยก็วางถ้วยชาลง “คุณชายหยาง ท่านไม่ได้มีเรื่องด่วนที่อยากพูดคุยกับข้าหรอกหรือ อีกสักพักแม่นางอาหว่านคงกลับมา นางดูไม่ค่อยพอใจที่เราสองคนอยู่ด้วยกันนะเจ้าคะ”