CHAPTER 5 (EPILOGUE)

---(KEYRIEA'S POV)---

Napagitlag ako nang may biglang tumapik sa balikat ko, kaya gulat na gulat akong napalingon sa dereksyon kong saan nanggagaling ang kamay na iyon at nakita ang malamlam na mukha ni Kennyth.

Napalalim ata ang pag-iisip ko at hindi napansing bumalik na pala ito.

"Nakabalik kana pala." Mahina kong saad, at tumayo na galing sa pagkakaupo sa damuhan.

"Yes, aalis na tayo rito! Asan si Ashlire?." Saad nito at hinanap si Ashlire, kaya napalinga-linga naman ako upang hagilapin si Ashlire ngunit naalala kong nagpaalam pala itong magpapahinga raw ito.

"Ah nasa loob pala siya ng bahay, nagpaalam ito kanina na magpapahinga raw siya, puntahan na natin." Mahina kong saad at nauna nang naglakad papasok sa bahay.

Nang makapasok ako ay....

Bigla akong sinampal ng lamig sa nasaksihan...

"a-a-s-sh." Nanlalaking mata kong saan at napa-atras sa gulat sa nasaksihan.

"Bakit?." Tanong ni Kennyth at agad na pumasok sa loob, maging ito ay napa-atras rin sa nakita.

Habang nakatulalang nakatingin sa kaibigan ay bigla nalamang nagsimulang manubig ang mga mata ko.

"A-a-s-sh-lire." Nahihirapan kong saad at napatakip sa bibig, dahil sa hindi mapigilang hagulgul.

Nasa itaas lang naman kasi ito. At may lubid na sumasakal rito... Huwag mong sabihing nagpatiwakal ito! Sino ang maygawa nito!!.

Dilat na dilat ang mga mata nito at nakanganga na, ang mukha nito ay napakaputla at parang nadaanan ng matinding lamig dahil ang katawan nito ay parang nagyeyelo.

"D--damn i-t." Utal na anas ni Kennyth sa tabi ko.

Hindi ko maiwasang titigan ang kaibigang nasa itaas, nalula ako at napaluha ng tudo.

"T*ng*na hindi ito totoo!." Galit kong sigaw at napaluhod sa sakit.

Nang titigan ko ang katawan nito ng malalim ay may napapansin akong mga pasa rito at mga iilang sugat sa kamay at paa.

Nang makagalaw na si Kennyth galing sa pagkakagulat ay agad nitong ibinaba ang katawan ni Ashlire galing sa pagkakatali sa itaas.

Mahinang inilapag ni Kennyth si Ashlire sa higaan nito, habang ako ay nanginginig na nilapitan ito.

Agad kong hinawakan ang iilang pasa at sugat sa katawan nito at napagtantong hindi ito nagpatikawal kundi may pumatay sa kanya!.

"May pumatay sa kanya!." Malamig kong anas. Bigla ko namang napansin ang kakaibang awra ni Kennyth pero hindi kona ito pinansin at binaling uli ang atensyon kay Ashlire na mahimbing na natutulog.

"Ash! Bakit? Sino ang gumawa nito sayo!." Umiiyak kong anas habang mahigpit na hinawakan ang napakalamig nitong kamay.

Dahan-dahan kong pinikit ang mata nito at itinikom ang bibig nito.

"You should leave now Azul." Malamig na sambit ni Kennyth kaya napabaling sa kanya ang atensyon ko at nagtataka itong tiningnan.

"Bakit ako lang?." Nagtataka kong tanong.

"Because you deserve to live." Anas nito.

"How about you?."

"Don't mind me, leave!." Singhal nito kaya napaigtad ako sa gulat.

"I'm sorry for what happen Azul." Paghihinging patawad nito, kaya mas lalo akong nalilito sa pinagsasabi nito.

"Ano ba ang ibig mong sabihin? Makata kaba hah! Manghuhula bako?." Inis kong singhal din rito.

"They're here!." Nakakakilabot nitong anas at napatayo sa kinauupoan. At naglakad na papalabas, sumunod naman ako rito dahil senenyasan ako nito na sumunod rito, tiningnan ko naman si Ashlire bago sumonod, alam kong iyon na ang huli kong pagkakataon na mapagmasdan ang kaibigan.

Nang makalabas kami sa bahay ay, napakaraming mga uwak ang sumalubong sa amin, napakaingay.

"You should leave now Azul." Mahina nitong anas sakin habang ang atensyon nito ay nasa mga uwak na nagsiliparan.

"How could I? No one can leave here!." Anas ko rito.

"The mountains gate is open, you can now leave. Just follow the straight path and you'll be safe." Paliwanag nito.

"No. How about you?." Pagtatanggi ko, how could I leave him here?. Konsesnya ko ang papatay sakin eh.

"Don't worry about me." Malakas na nitong singhal at humarap sa akin, kaya napaigtad ako sa gulat.

"Please le----.." Hindi natapos ni Kennyth ang sasabihin nito ng biglang mas umingay ang mga uwak kaya napalingon kami roon at may napansing....

Babaeng nakalutang sa may malaking puno, Hindi kalayuan sa kinatatayuan namin.

"There she is." Malamig nitong saad.

"HAHAHAHA." Malakas nitong tawa na parang nag e-echo sa tenga ko, pamilyar ang paraan ng pagtawa nito! Si-siya ba ang nanunuya sakin noong nakaraang araw? Ang nagbigay ng babala?.

"What should we do Kennyth!" Nanginginig kong tanong, bigla nalamang akong nanlalamig sa paraan ng pagtawa nito, na trauma ata ako.

"Seems like you change yourself son! For that woman!." Malawak ang ngiti nitong anas, pero napakasama ng tingin nito sa akin, tila'y gusto ako nitong balatan ng buhay.

"I don't change myself, you change yours!." Galit na singhal nito at mahigpit na hinawakan ang mga kamay ko, napaigik naman ako sa sakit.

"I did what you instruct me, so payagan muna si Azul na makalabas rito!." Dagdag pa nito.

Habang ako ay subra nang nagtataka, bakit sila nag-uusap?, kilala ba nila ang isa't-isa?. Paano? Sino ba talaga itong si Kennyth. Ano ang ibigsabihin ng pinagsasabi ng mga ito.

"HAHA fool, why would I let that woman leave?." Mas nanindig ang balahibo ko sa paraan ng pagsasalita nito, mas malamig at nakakasindak, namumula na rin ang mga mata nito sa galit.

"How could you let her leave? When you're the reason of her remorse?." Nanunuya nitong anas kay Kennyth.

"Wait? What do you mean!." Biglang sambat ko sa pag-uusap ng dalawa, Anong ibig niyang sabihin sa remorse? Na si Kennyth ang dahilan nito?.

"I regretted everything! All I wanted is to live a peaceful life!." Anas nito.

"Peaceful life? When you're the one who caused a havoc that kills many people?." Saad nito habang nasisiyahang pinagmamasdan ang galit na galit na mukha ni Kennyth.

"Bw*s*t ano ba ang pinag-uusapan ninyo? Hindi ko kayo maintindihan, Ikaw Kennyth sino kaba talaga!!!." Galit kong anas, nagpupuyos nako sa galit, hindi ko alam kong saan ako nagbubunot ng lakas upang pasimpling singhalan ito.

"Whether you know the truth or not Azul, you're not going to leave this mountain alive!." Malademonyang anas nito.

"Is pain and remorse taste so sweet? When you're friends died Infront of you while this man is faking it's emotions?, pretending to be sad and hurt but deep inside it's celebrating its victory, seeing you break into pieces Keyriea Azul?." Makahulugang anas nito, habang ang mapaglaro nitong ngisi ay nakatingin kay Kennyth.

Dahil ron ay bahagya akong lumayo kay Kennyth, don't tell me?.

"Don't you ever lie old woman!." Galit nitong singhal sa babae. Tinawanan lamang ito.

Pagkatapos nito ay sa isang iglap lamang ay nasa harapan kona ang babae habang malawak ang pagngisi nito, kaya napatumba ako sa pagkakagulat.

"Don't you ever touch her!." Galit na sigaw ni Kennyth at mabilis na lumapit sa akin ngunit bigla na lamang itong tumilapon ng itulak ito ng babae.

"So you're protecting her son? My little demon is inlove into this unfortunate girl." Nanunuya nitong anas, with a blink of an eye ay sakal-sakal nako ng babae.

Nagpupumiglas at napapaiyak nalamang ako sa paraan ng pagkakasakal nito napakasakit dumidiim ang natutulis nitong kuko sa balat ko, nahihirapan narin akong huminga sa higpit.

"I said let her go!." Dinig kong malakas na sigaw ni Kennyth sa isang iglap lamang ay napa-atras na ang babae at nabitawan ako kaya bumagsak ako agad sa lupa. Habang naghahabol ng hininga at hawak-hawak ang leeg na dumudugo.

"Are you okay Azul?." Tanong ni Kennyth habang nilalapitan ako.

"Don't you ever come near me!!." Pilit na sigaw kong babala rito. Nang makabawi ako ay nangingig akong tumayo at tinitigan ito.

"Don't you every lie! Are you the one who killed them!?." Malamig kong tanong rito. Napatahimik naman ito, at sapat na iyong sagot sa tanong ko.

Umaapoy na sa galit ang kalooban ko sa ginawa nito.

"How could you! We're friends ever since elementary days, yet you have the audacity to do such a thing!? Aren't you guilty! Masaya kana ba sa ginawa mo? Masaya kana bang Makita ang pagkawasak ko! Akala koba kakampi kita, namin, ngunit Ikaw rin pala ang kumitil sa buhay nila, Hindi nila deserve iyon, napakademonyo mo!." Nagpupuyos sa galit kong saad rito.

"I-im sorry!." Mahina nitong paghihingi ng tawad, napatawa nalamang ako ng pagak rito.

"As what you said, dead can't be alive again!, so sorry means nothing!." Nahihirapan kong anas, halos hindi kona ito makita ng maayos dahil sa mga luhang kusang rumaragasa sa akin. Napakasakit, bakit koba pinagkakatiwalaan ito?.

"So you said that there is something missing on my story before, wanna know what is it? Ang demonyong isinilang at kumitil ng napakaraming buhay ay Ikaw! At walang makakalabas sa bundok na ito ng walang kapalit, guess what's the return? Buhay! Buhay ang kapalit sa kalayaan Kennyth at Ikaw mismo ang kumuha ng kapalit, para saan? Para ako ang maswerteng makalabas sa bundok na ito?." Pagak kong anas rito.

"Maswerte paba iyon? You never ask kong gusto kobang makalabas rito mag-isa, kong hindi ko naman makakasama sina Warren, Selara, at Ashlire, mas mabuting dito nalamang ako ilibing ng kung sa ganon ay hindi ako lalamunin ng konsensya ko!." Galit kong singhal rito.

"Yes you're right, I killed them!." Malamig nitong saad, napangiti naman ako sa sakit sa sinabi nito, umamin karin sa wakas.

Tiningnan ko naman ang babaeng kanina pa nasisiyahang pinagmamasdan kaming magsinghalan.

"Now I remember who you are! Ikaw ang babaeng demonyong napadpad rito, you're Shekinah the mother of this demon child! Pano ka ngaba nagkaanak ng demonyo? Simple lang, dahil sa lust mo ay nabuntis ka ng incubus na siyang ama ng lalaking ito." Malamig at walang kabuhay-buhay kong saad, nawalan nako nang gana sa lahat, Wala nakong pake kong ngayun mismo ako mamamatay.

"HAHAHA kaya nga kailangan na kitang iligpit sapagkat marami kanang nalalaman Bata, dapat kanang mawala sa mundo!." Nakakapanindig balahibo nitong saad, ngunit wala nakong nararamdaman pang takot o kilabot, ang natitira na lamang sa akin ay galit at puot.

"Hindi ako natatakot sa inyo, mga demonyo!." Galit kong anas.

"Ganon ba, pwes makakasama muna ang mga kaibigan mo sa langit o baka sa impyerno." Nakangisi nitong saad at mabilis na lumapit sa akin akmang lalapitan ako nito ay biglang may humarang rito. Si Kennyth.

"Hayaan mona akong mamatay rito Kennyth!! Yun naman talaga ang pakay mo diba? Tanggap kona ang pagkatalo!." Malamig kong anas ngunit hindi ako nito pinansin. Sa halip ay nilabanan nito ang sariling Ina.

"How could you fight you're own mother? To protect that mere human!." Nanggagalaiting sigaw ng babae.

"Azul you should leave now! I know you can't forgive me and I understand that, but at least this once, listen to me, look my "sorry" can't revive them, even if I'm a son of a demon I also felt guilty because I'm half a human thou, I regretted everything, I regretted following my mother's guidance, hunging out with you guys makes me realize how lucky I am to have a friend like you, so this is the only thing I could do to save you, I didn't killed them, my mother did! I tried to stop her, but I can't!. Please live your life Azul, leave now!." Mahaba nitong paliwanag habang nilalabanan ang sariling Ina. Ng mapatilapon nito ang Ina ay tiningnan ako nito ng puno ng pagsisisi at senenyasang umalis.

Nagsisisi ito? Meron paba siya nito HAHA, hangal!.

Nabigla naman ako ng biglang nag-iba ang anyo nito nagiging itim ang balat nito at namumula narin ang mga mata nito, demonyo nga ito. Napagitlag naman ako nang nasa harap kuna ito.

"Leave Azul." Malamig nitong saad at tinulak ako. Gusto ko pa sanang magprotesta, hayaang kunan ng buhay dito mismo kung saan nawasak ako ng husto ngunit pinilit ko ang sariling maglakad papalayo.

Ang paglakad ay pabilis ng pabilis hanggang sa napansin konalamang na tumatakbo nako habang umiiyak, blanko na ang isip ko, hindi kona alam kong ano ang dapat kong gawin.

Takbo lamang ako ng takbo, nagkanda-dapa-dapa nako sa daan, ngunit hindi ko iyon ininda, marami nakong natamong sugat at pasa sa katawan sa ilang beses na paggulong-gulong ko pababa. Naging manhid na ata ang katawan ko at hindi man lang nakaramdam ng kahit na anong sakit.

Habang tumatakbo ay bigla nalamang akong napatid ng malaking bato at, ulit, gumulong-gulong nanaman ako, this time napakataas ng pinaggulongan ko. Pabalang na bumagsak ako sa matatayog na damuhan, napaigik nalamang ako sa sakit, t*ng*na ngayun lang ako nakaramdam ng sakit ah. Mukha nakong sinabunutan ng pitong demonyo sa lagay kong to.

Nahihirapan man ay pinilit ko ang sariling tumayo at hinawi ang mga matataas na damo sa harap at lumabas. Napagitlag naman ako sa gulat nang makitang napakarami ng tao sa harap ko. Mga police, mamamayan sa bayan ng Artibus, ang iba ay pamilyar sa akin, at mga reporters, may mga caution na nakapalibot sa intrada ng bundok.

"Anong nangyayari?." Nagtataka kong tanong sa sarili at nilibot ang paningin sa paligid, nakakalula ang dami ng mga tao rito.

"Ang babae! Ayon oh isa sa pumasok sa bundok!." Rinig kong sigaw nang kong sino kaya napalingon ako rito at nanlalaki ang mata nang mapansing nakaturo ito sa akin. Dalaga palamang ito.

Dahil sa sigaw nang babae ay napalingon ang mga tao sa dereksyong tinuro nito which is saakin. Napamaang naman ako at napa-atras sa gulat.

Napansin ko namang dali-daling lumapit sa akin ang iilang police at reporters. Ang ilang reporters ay sapilitan akong tinanong, ngunit wala lamang akong imik na pinagmamasdan ang bahagyang pagkagulo ng atmospera, maraming tao ang naki-usyuso sa nangyayari.

Bakit nandito ang mga ito?.

"Stop it miss, we should prioritize the woman's health, Marami itong mga pasa at sugat, kailangan natin siyang dalhin muna sa hospital." Rinig kong saad ng isang police at pinapaalis ang mga taong pilit lumalapit sa akin, ganon din ang ginawa ng ibang police.

Tama nga kailangan ko munang magamot at magpahinga muna, hindi ko masukat ang kakaibang pagod na nararamdaman ngayun.

---(FAST FORWARD)---

Nasa loob nako ngayun ng sasakyan ng police, walang imik at nandidilim na pinagmamasdan ang bundok na iyon, kung saan ako nagdusa ng husto, nang maalala ko ang dalawang demonyo ay muling sumibol sa puso ko ang galit at poot.

"Babalikan ko kayo mga demonyo!! Babalikan ko kayo!." Galit kong anas habang nakatingin parin sa bundok habang papalayo na kami sa lugar na iyon.

"Hintayin niyo ako, gaganti ako!." Huli kong anas at umidlip nalamang, dahil masyado konang pinagod ang sarili sa pagproseso sa mga nangyayari.

---(THE END)---

A/N: so dito na magtatapos ang kwento guyz season 1 palang ito, sa season 2 ay ang pagbabalik ni Keyriea Azul Harrier, ngunit sa susunod na muna ang season 2 at may ipu-publish akong ibang story. I'll post the next story sooner, so stay stunned guyz.

If you ask bakit hanggang chapter 5 lang ito, it's because one shot lang talaga ito, ngunit pinutol-putol kulang dahil napakahaba. Suppose to be magiging chapter 1 ito at ang season 2 ay chapter 2. So kaya ganon.

So surprise na ang susunod na kwento hehe. Thanks for reading guyzz.

(‼️Plagiarism is a crime‼️)

Reposting this without asking the authors permission means stealing the authors work.