11

Pagkalipas ng dalawang buwan

Sa isang karaniwang araw, ang isang maliwanag, maaraw na umaga ay hindi nagbibigay ng pahiwatig ng kung ano ang darating. Dahan-dahang nagsisimula sa pinakamagandang paraan para kay Vukan, mula sa paggising sa kanya ng kanyang ina hanggang sa pagbaba at pag-aalmusal; blueberry pancake na may yogurt, nabigyan ng pagkakataong sumakay ng kanyang bisikleta papunta sa paaralan

Halos hindi pinahintulutan ng kanyang ama ang pagnanais na sumakay ng kanyang bisikleta papunta sa paaralan, kapag mayroon siyang fleet ng mga sasakyan na mapagpipilian.

Sumakay si Vukan sa kanyang bisikleta, dinadama ang simoy ng hangin ng umaga na humahampas sa kanyang mukha na may pakiramdam na sigurado siyang mag-e-enjoy siya sa abot ng kanyang makakaya. Pumili din siya ng alternatibong ruta, na nagpasya na pinakamahusay na maglakbay sa mas mahabang channel at magsaya sa kanyang paglalakad sa umaga, dahil hindi siya nagmamadaling makarating sa paaralan. Naisip niyang ito ang magpapaganda at magpapasigla sa kanyang umaga.

Humihingal papunta sa paaralan, nakasaksak ang mga tainga, sapat na malakas ang volume upang kanselahin ang anumang panlabas na boses o tunog, nilunod ni Vukan ang sarili sa metal na musika hanggang sa marating niya ang poste ng bisikleta. Maingat, huminto siya at nagpreno bago tinanggal ang kanyang helmet.

"Ingat! Ingat!" sigaw ng mga boses sa magkabilang panig.

Lumingon si Vukan habang nakasandal pa rin siya sa kanyang bike para alamin kung ano nga ba ang nangyayari, ngunit medyo huli na ang kanyang paggalaw. Ang paparating na sasakyan ay bumagsak nang walang babala, na nagpalipad sa kanya mula sa kanyang bisikleta at bumagsak sa isang malapit na pader. Saglit siyang umungol, nag-iisip na bumangon, ngunit naramdaman niyang binaril ang kanyang katawan sa sobrang sakit bago nagpasyang labanan ito.

Unti-unting nanlabo ang kanyang paningin at sumabay ang kanyang kamalayan nang makita niya ang isang pares ng "Air Jordan Sneakers" na sumusugod sa kanya. Iniisip niya kung sino iyon... iniisip niya kung sino ang nakabangga sa kanya.

Nakaluhod si Oliver at walang pakialam sa light colored jeans na suot niya. Nataranta at hindi matatag, tumingin siya sa paligid at nakiusap sa mga tao na tumulong na tumawag ng ambulansya. Lumapit siya sa walang malay na katawan at inilapit ang tenga sa ilong ng bata para masiguradong humihinga pa ito.

"Salamat sa Diyos, humihinga pa siya," nakahinga siya ng maluwag habang nilalagnat niyang sinisikap na suriin ang anumang panlabas na pagdurugo.

Maliban sa ilang hiwa at pasa sa balat ng binata, parang walang major. Nananatili siyang nag-aalala tungkol sa panloob na epekto at nagdarasal na dumating ang ambulansya sa lalong madaling panahon.

"Patay na ba siya? Mamamatay na ba siya?" tanong ng isang babae habang kinakabahan.

Umiling si Oliver at pinasadahan ng kamay ang kanyang buhok na kinakabahan. "Hindi siya mamamatay... nahimatay lang siya at dapat maayos na siya pagdating ng mga medics dito".

Nag-aalala at hindi mapakali, bumangon siya at nagsimulang maglakad pabalik-balik habang nagtitipon ang mga tao. Yuyuko siya para tingnan kung may pulso at kapag nakatagpo na siya ng steady na pulso, magpapa-panic siya at muling maglakad-lakad sa paligid. Ang oras ay tila mas mabagal kaysa sa karaniwan at ang mga medics ay tumatagal ng mahabang paghatak sa lima hanggang sampung minuto.

"Kakalipat lang niya!" may tumuro habang may dahan-dahang binabawasan ang utos ni Oliver na bigyan ng kaunting espasyo sa paghinga ang nasugatang bata.

"Hey buddy," tawag ni Oliver, kinuha ang isang kamay ng bata at tinitigan ang mga mata nito. "Ligtas ka na... ligtas ka na at papunta na ang ambulansya".

Maaari lamang niyang ipagdasal na tama siya tungkol sa ambulansya. Ang posibilidad na masaksihan ang isang taong namatay at ang pagiging responsable para dito ay hindi isang bagay na gusto niyang masaksihan. Marahas na nanginginig ang kanyang mga kamay habang pilit na hinahawakan ang sugatang kamay ng biktima.

"Anong nangyari?" tanong ng binata sa lupa, dahan-dahang nabubuhay at bumabalik sa katinuan.

"Naaksidente ka...", napatigil si Oliver nang mapagtanto kung sino ang nasa harapan niya.

Hindi maikakaila ang mga matang iyon at nakilala niya ito mula sa pub. Sigurado siyang makikilala rin siya ng kanyang biktima at saglit na nagkatitigan ang dalawa.

Hindi makapaniwala si Vukan sa kanyang mga mata; nagising siya ng isang pares ng malalalim na berdeng mata at medyo nakakaakit mula sa kanyang pantasya. Saglit niyang ngumunguya ang ibabang labi, ginagawa ang lahat na huwag magsalita nang magsimulang lumabas ang sobrang sakit sa bawat pulgada ng kanyang katawan. Ang tindi ng kanyang pagkahulog ay hindi pa ganap na nababanaag sa kanya, ngunit nakita ang kanyang bike helmet na durog sa ilalim ng gulong ng kotse ay sapat na upang sabihin sa kanya kung gaano siya kaswerte.

"Your eyes", mahinang ungol ni Vukan.

Nagawa ni Oliver na tumango, umaasang susundin niya ang anumang sasabihin niya hanggang sa dumating ang mga paramedic upang kunin siya. Ang kanyang pag-aalala ay lumaki sa katotohanan na ang mga salita ni Vukan ay lumabas na nauutal at walang anumang anyo ng pagkakaugnay-ugnay. Tumingin siya sa likod at nakita kung gaano kalaki ang pinsalang naidulot ng kanyang sasakyan. Ang motor ay nasa ilalim ng kanyang sasakyan ngayon na hindi alam ang kanyang kapalaran ngunit malamang na katakut-takot.

Nagtataka lang siya kung ano ang maaaring mangyari kung ito ay ang ulo ni Vukan sa parehong lugar kung saan naroon ang helmet. Bumibilis ang tibok ng puso niya, kumakalam ang tiyan niya sa pag-aalala at nanginginig ang buong katawan niya sa pag-aalala.

"You have very beautiful eyes", bulong ni Vukan na may mahinang ngiti.

Itinagilid ni Oliver ang kanyang ulo at gustong sumang-ayon… mas gugustuhin niyang gawin iyon at panatilihing kasama ang kanyang biktima, kaysa iwan siya at panoorin itong bumalik sa pagkawala ng malay. Pinagmasdan niya ang nasugatan na batang lalaki na walang humpay na umuungol habang siya ay papasok at wala sa malay.

'Hindi ito maaaring mangyari! Hindi ito maaaring mangyari sa akin ngayon!' galit na galit niya sa loob at pasalita.

Ang pag-iisip na pumatay ng isang tao ay nagbabanta na ipadala siya sa pag-iisip na wala sa kontrol. Wala pa siyang nabangga habang nagmamaneho at ang katotohanang may kinalaman siya sa taong dumurog sa puso ng ate niya ilang araw na ang nakakaraan ay lalong nag-alala sa kanya. Kahit na ang mga katotohanan ay hindi nagsasama-sama at habang ang aksidente ay isang pagkakamali, ang mga tao ay hindi kukuha ng ganoong paraan o kahit na makita ito bilang isang pagkakamali.

"Where's the paramedic? Where's the damn paramedic!? " Oliver screamed in the top of his voice, hoping for some proper feedback.

Ang mga tao sa paligid ay nabalisa at mukhang takot din siya. Walang nakakaalam kung ano ang mangyayari sa sugatang kabataan na walang magawa sa lupa.

"Please don't die for me", pakiusap ni Oliver. 'Pakiusap ... mangyaring huwag kang magdugo hanggang mamatay sa akin! "

Hindi makalkula ng kanyang isip ang pinsalang idudulot nito sa kanyang buhay at sa kanyang mga magulang. Ang kanyang puso ay sa sobrang lakas sa isang sandali at isang punto ng oras. Ang kanyang lalamunan ay napuno ng isang bukol ng pag-aalala at ang kanyang temperatura ay tumataas na walang palatandaan ng pagbaba sa lalong madaling panahon. Hindi niya maiwasang isipin ang mas masahol pa sa sandaling iyon.

Hindi rin nakatulong na maraming nakatutok sa kanya. Marami na ang nagpa-picture sa sasakyan at tila walang dumating para tumulong. Luminga-linga si Oliver sa mga tao, umaasang makikita ang isang palakaibigang mukha. Luminga-linga siya sa pag-asang makahanap ng kaibigan, ngunit gaya ng dati, pakiramdam niya ay nag-iisa siya.

"Ano ang ginagawa ko?" paulit ulit niyang tanong sa sarili bago narinig ang marahas na pag-ubo ng kanyang biktima.

Naramdaman ni Vukan na unti-unting bumukas ang kanyang mga talukap at dahil doon, naging mas malinaw ang tanawin sa itaas niya. Nakita na niya ang magagandang mata na iyon bago nawalan ng malay at ngayon ay mas determinado siyang manatiling gising dahil sa mga iyon. Ang sakit na nararamdaman niya sa kanyang katawan ay tila hindi lumalabas gaya ng aktwal na nangyari at hindi siya partikular na nalulungkot na siya ay naaksidente.

Naalala niya ang pangalang tinawag ng binata sa ibabaw niya sa pub. Naaalala pa rin niya ang maraming aspeto sa kanya; ang kapatid niya at ang paninindigan niya para sa mga taong pinapahalagahan niya ay patunay sa ginawa niya kay Brad.

"Gusto ko rin ng ganoong paraan ng proteksyon," sabi ni Vukan sa kanyang sarili habang ang kanyang mga labi ay hindi magkatugma.