ภพที่ 5

"ฮึ ฮือออ…ผม…ขอน้ำหน่อย"

กานต์ที่เพิ่งฟื้นจากการเป็นลมหมดสติไปในนรก ตื่นมาพร้อมเสียงแหบพร่า แม้ดวงตาจะยังเปิดไม่เต็มที่แต่เสียงที่เปร่งออกมาเพราะอาการหิวกระหายน้ำ ทำให้ภพที่นั่งเฝ้าอยู่ข้างๆต้องรีบลุกขึ้นไปรินน้ำใส่แก้วมาให้

"อะ แฮ่กๆๆ"

ไม่รู้ว่าทำไม ไม่ว่ากานต์จะดื่มน้ำกลืนลงไปสักกินหน เขากลับสำลักน้ำคายออกมาทุกรอบ สุดท้ายภพจึงต้องกลั้นใจดื่มน้ำเข้าไปอมไว้ในปากของตัวเองและประกบปากแนบลงไปกับปากคนที่นอนอยู่ น้ำจากในปากภพถูกส่งเข้าไปในปากของกานต์ เสมอเป็นการช่วยชีวิตทางอ้อม แต่มันกลับเนิ่นนานจนคนที่นอนอยู่ต้องร้องประท้วงอื้ออึงในลำคอเพราะเหมือนลมหายใจกำลังจะถูกดูดกลื่นไป

"อือออ…แฮ่กๆ ภพ…?"

"ผมแค่ช่วยคุณ"

กานต์ที่ฟื้นได้สติยังคงนั่งมึน งงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่ไม่รู้ว่าเขาจะควรจะมึนงงกับการไปสลบที่นรก หรือกับจูบที่ภพมอบให้ถึงแม้จะไม่ใช้จูบแบบที่คิดไว้ก็ตาม

"คุณเป็นอะไรไหม"

ภพถามขึ้นอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นกานต์นิ่งไป กานต์เองก็ทำเพียงส่ายหน้าบอกให้คนถามรับรู้ว่าเขาสบายดี

"ภพ คือ…ผมถามคุณอีกรอบได้ไหม"

"ถามอะไรครับ"

"คุณ…ที่เป็นยมทูต ไม่มีความรู้สึกอะไรจริงๆเหรอ"

"ครับ ผมไม่มีความรู้อะไร ถ้าคุณไม่แน่ใจ ผมจะพิสูจน์ให้ดู"

กานต์นั่งงงมองภพที่ยื่นมือไปถือแก้วน้ำ

เพล้ง!

ภพทุบแก้วน้ำใส่กำแพงจนแตกละเอียด แล้วขยำเศษแก้วที่อยู่ในฝ่ามือจนเลือดไหลรินลงมาที่ถึงข้อศอก

"คุณภพ! คุณทำบ้าอะไรเนี่ย"

"กานต์ ผมไม่เจ็บ คุณไม่ต้องตกใจอะไร"

"ฮึก…ผมไม่ได้หมายถึงแบบนี้"

กานต์ร้องไห้แล้วยื่นมือไปจับที่หัวใจของภพ ตอนนี้มันเต้นแรงเหมือนกับที่เคยเกิดขึ้นเมื่อตอนนั้น

"ผมหมายถึงตรงนี้ ความรู้สึกของคุณตรงนี้ต่างหาก คุณรู้สึกไหม…"

ภพมองกานต์ที่จ้องมองมาที่เขาอย่างไม่กระพริบตา ดวงตากลมโตของกานต์เริ่มสั่นระริกและเอ่อนองไปด้วยน้ำตา ภาพของคนตรงหน้าทำให้ภพยิ่งใจเต้นแรงจนเขารู้สึกเจ็บไปทั่วตัว

"ภพ!"

ยมทูตหนุ่มหายตัวไปโดยฉับพลัน ทิ้งให้กานต์นั่งร้องไห้กับคำถามที่เต็มไปด้วยการรอคำตอบ

รุ่งเช้า แสงแดงสอดส่องผ่านผ้าม่านสีขาวเข้ามาในห้องนอน ปลุกคนที่กำลังนอนหลับไหลให้ตื่นขึ้น หลังจากหลับไปพร้อมกับน้ำตาเกือบทั้งคืน กานต์ลืมตาตื่น ลุกขึ้นมานั่งอยู่บนเตียง ในหัววนเวียนคิดแต่เรื่องของภพซ้ำไปซ้ำมา ตอนนี้จากที่ตัวเองไม่เข้าใจ จนเริ่มมั่นใจว่าความรู้สึกที่มีต่ออีกคนคืออะไร ถึงแม้จะเพียงแค่ไม่นานก็ขอให้ได้ใช้เวลานี้ทำให้ตัวเองมีความสุขก่อนจะถึงเวลาตายจริงๆ

"ภพ…ภพ…ภพคุณอยู่ไหน ภพ…ถ้าคุณไม่ออกมาผมจะเดินลงทะเลแล้วนะ คุณรู้ใช่ไหมว่าผมว่ายน้ำไม่เป็น…คุณภพ…"

กานต์กัดปาก แอบเคืองและน้อยใจอีกคนไม่น้อย ร่างเล็กค่อยๆเดินไปตรงยังชายหาด ขาเรียวค่อยๆก้าวเดินลงไปในน้ำเย็นใส ขาเรียวก้าวเดินลงไปเรื่อยๆจนน้ำเริ่มขึ้นมาอยู่ระดับอก และไม่นานร่างนั้นจึงจมหายลงจนไร้เงา

"เฮือก…แฮ่กๆๆ"

เพียงไม่นาน ร่างของกานต์นั้นก็ถูกภพอุ้มขึ้นมา คนตัวสูงกว่าจึงเดินอุ้มคนในอ้อมแขนไปยังชายหาด วางคนตัวขาวลงบนหาดทราย แล้วนั่งลงข้างๆ โดยไม่ได้พูดอะไร

"ผมเหลือเวลาอีกเท่าไหร่ครับ"

"29 วัน"

"ก็ยังพอมีเวลา"

"ครับ?"

ภพมองหน้ากานต์ เขาถามอย่างไม่เข้าใจ

"อีก 29 วันที่เหลือนี้ ช่วยแกล้งเป็นแฟนผมได้ไหม"

"ห๊ะ…คุณพูดนะ?"

"ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ คุณแฟน"