Who am I - 5

เมื่อทั้งห้ามาถึงโรงเรียนคริส เลวิสและทิมก็ขึ้นห้องเรียนของตนไปก่อน ส่วนชาร์ลีและแฮมก็นั่งกินขนมปังที่คริสให้มาที่โรงอาหาร ผ่านไปสักพักก็มีชายหน้าตาดูเรียบร้อยคนหนึ่งเดินอยู่หน้าโรงอาหาร เมื่อชาร์ลีเห็นชายคนนั้นก็ตะโกนเรียกเขา "สกาย!" ชาร์ลีตะโกนเรียกสกายให้เดินเข้ามานั่งด้วยกันพร้อมกับแนะนำแฮมให้สกายรู้จัก

"ทำไมวันนี้สองพี่น้องมาช้าจัง" สกายถามขึ้นด้วยความสงสัยเพราะอีกไม่นานก็จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้วแต่สองพี่น้องประจำกลุ่มก็ยังไม่มาสักที "ไม่รู้สิ วันนี้คงสายกันแล้วมั้ง" ชาร์ลีพูดจบยังไม่ทันถึงนาทีก็ถึงเวลาต้องเข้าเรียนพอดี

.

ดูท่าวันนี้คงจะเป็นวันโชคดีของสองพี่น้องเพราะครูก็ยังไม่มาเช่นกัน "มาแล้วๆ" เสียงของชายอีกสองคนที่เหมือนจะเพิ่งวิ่งมาดังขึ้นแต่ทำไมแฮมกลับรู้สึกคุ้นเสียงๆ นี้มากเหลือเกิน

"ฮัน!" ชายคนนั้นตะโกนลั่นเมื่อเห็นแฮม อะไรกันเนี้ย นี่เขาปวดหัวอีกแล้วงั้นเหรอ นี่มันครั้งที่สามแล้วนะ แล้วคนคนนี้คือใครกัน ทำไมเรียกเขาว่าฮันอีกแล้ว หรือจริงๆ แล้วเขาชื่อฮันกันนะ

.

"งั้นเหรอ แสดงว่าฮันก็จำอะไรไม่ได้เลยสินะ" หลังจากชาร์ลีเล่าเรื่องของฮันให้โซลฟัง โซลก็ดูเศร้าลงอย่างเห็นได้ชัด ฮันจึงตัดสินใจเล่าเรื่องสิ่งที่เขาฝันให้โซลฟังเพราะเขาคิดว่ามันอาจจะเกี่ยวข้องกับโซลก็ได้ หรืออย่างน้อยก็ขอให้รู้ว่าสวนแห่งนั้นคือที่ไหนก็ยังดี "ใช่ๆ พี่เคยบอกว่าไปถ่ายรูปกับเพื่อนที่สวน325ไม่ใช่เหรอ" เจแปนพูดขึ้นจากนั้นก็ก้มหน้าพิมพ์แชทต่อ

มันคือสวน325สินะ "พอจะมีรูปอยู่ไหม เราอยากจะดูหน่อย" ฮันถามโซล อย่างน้อยก็ขอดูหน่อยแล้วกันว่าใช่ที่เดียวกันไหม "ก็มีนะ แต่กล้องเราอยู่ที่บ้าน" โซลตอบฮันไปพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเช็กดูว่าพอจะมีรูปอยู่ในนั้นไหม

"งั้นเย็นนี้ฮันก็ไปบ้านโซลเลยสิ!" สกายเสนอ "ก็ได้อยู่หรอกนะ แต่เดี๋ยวต้องไปถามพี่คริสก่อน" ฮันตอบ "เดี๋ยวเราถามให้" ชาร์ลีบอก แต่ยังไม่ทันที่ชาร์ลีจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาพิมพ์อะไรคริสก็มาหาพวกเขาถึงที่ แถมยังมาพร้อมเลวิสและทิมอีกต่างหาก

"อ้าวพี่คริส ทำไมวันนี้มานั่งด้วยกันล่ะ" เจแปนถาม เพราะโดยปกติแล้วพวกคริสจะไม่ค่อยได้มานั่งด้วยกันเท่าไหร่ "อ๋อ พอดีทิมชวนให้มาน่ะ" คริสตอบพร้อมกับค่อยๆ นั่งลง

"อ๋อ อย่างนี้นี่เอง พี่ทิมคงเหงามากเลยสินะ" สกายพูดขึ้นพร้อมกับจ้องหน้าทิมด้วยท่าทางประชดประชัน "หึ วันนี้ฉันไม่มีอารมณ์ว่านั่งเถียงด้วยหรอกนะ" ทิมพูดโดยที่ไม่ได้หันไปสบตาสกายสักนิดและค่อยๆ นั่งลง

"พี่คริสๆ ให้ฮันไปบ้านโซลได้ไหม" ชาร์ลีถาม "ฮัน?" คริสงงกับชื่อที่เปลี่ยนไปของแฮม "ก็จริงๆ แล้วดูเหมือนแฮมจะชื่อฮันนะ" ชาร์ลีบอก

"ไม่ได้!" ยังไม่ทันที่คริสจะให้คำตอบอะไรกับชาร์ลี ทิมก็พูดแทรกขึ้นมา "อะไรไม่ได้" เลวิสถาม "ไปไม่ได้" พูดจบทิมก็หันไปมองคริส "ทำไมล่ะครับ" โซลถาม "ก็ฮันไม่สบาย ถ้าไปแล้วฝนตกขึ้นมาจะทำยังไง" ทิมตอบจากนั้นก็เดินออกไปทันที ทุกคนยังคงงงกับท่าทีของทิมว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ แต่ดูเหมือนจะมีคนนึงที่ไม่ได้สนใจอะไรเลยนอกจากโทรศัพท์ของตัวเอง

.

"นายไม่ได้ห่วงฮันจริงๆ ใช่ไหมล่ะ" คริสที่เดินตามทิมมาพูดขึ้น "อะไรนะ" ทิมงงในคำพูดของคริส "ก็นายไม่อยากให้ฮันจำได้ไม่ใช่เหรอ" คริสบอก ก็ทิมเป็นคนพูดเองไม่ใช่หรือว่า 'ถ้าอย่างนั้นก็อย่าจำได้เลย'

"นั้นก็ใช่ แต่" ทิมหยุดแล้วพูดต่อ "ถ้าฮันคนนี้คือฮัน ฉันก็คงเป็นห่วงจริงๆ" ใช่ เขาเป็นห่วงฮันแต่ฮันที่เขาเป็นห่วงใช่คนเดียวกันกับฮันคนนี้หรือเปล่าก็เท่านั้นเอง

.

ตอนนี้ฮันได้เข้ามาในบ้านของโซลแล้ว บอกตามตรงว่าบ้านหลังนี้มันไม่ค่อยคุ้นตาฮันมากเท่าไหร่นัก อาจเป็นเพราะโซลหนีออกมาจากบ้านที่ฮันรู้จักแล้วล่ะมั้ง เดี๋ยวนะ นี่เขารู้เรื่องนี้ได้ยังไงกันเนี้ย

ผ่านไปสักพักเจแปนก็หยิบกล้องมาให้พี่ชาย ระหว่างที่โซลกำลังเลื่อนหารูปก็เกิดบทสนทนาขึ้นระหว่างทั้งสองเล็กน้อย "ฮันนายจำอะไรได้บ้างเหรอ" โซลถาม ฮันนึกสักพักก็พูดขึ้น "เราเคยเรียกโซลว่าเกี๊ยวหรือเปล่า" ฮันถาม "ใช่ แต่เราไม่ได้จะถามเรื่องนี้ ที่เราจะถามคือเรื่องพี่ทิมน่ะ ฮันทำอะไรไม่ได้เลยเหรอ" โซลถาม ฮันส่ายหน้าเบาๆ เขาจำไม่ได้เลยจริงๆ

"นี่ไง เจอแล้ว" โซลพูดเบาๆ จากนั้นก็ยื่นกล้องให้ฮันดูรูปพวกนั้นแล้วอยู่ๆ เขาก็ปวดหัวขึ้นมาอย่างหนักก่อนจะสลบไปตรงนั้น

แต่ก่อนที่เขาจะสลบไปเขาได้เห็นภาพต่างๆ ที่ไหลเข้ามาในหัว มันเป็นภาพของและโซลในตอนเด็ก แต่มีสิ่งหนึ่งในความทรงจำเหล่านั้นที่ให้เขาตกใจมากก็คือภาพของทิมที่ถูกรถชน และนั้นก็เป็นภาพสุดท้ายที่ฮันได้เห็น