hunt alone

EP.1 - ดัฟฟ์ชายหนุ่ม ไรคราส

ณ โรงพยาบาล

(ศูนย์ดูแลบุคคลที่ได้รับการอเวค)

ในทุกๆวัน ผมต้องไปโรงพยาบาลในทุกๆเช้า เพื่อไปดูแลน้องสาวของผม "เมย์" เธอป่วยเป็นโรค "ภาชนะปิดกัน" (โรคที่เกิดจากการอเวคผิดปกติ ไม่สามารถซึ้มออกจากทางร้างกายได้) ปัจจุบันยังไม่มีการรักษา ว่ากันว่าวิธีรักษาโรคนี้มีแค่ต้องใช้ไอเทมในระดับพิเศษเท่านั้น ที่จะรักษาโรคนี้ได้ ส่วนระดับความหายากมันเป็นปริศนา ลงดันระดับยากสุดก็อาจจะยังไม่เจอสะด้วยซ้ำ แต่ผลสุดท้ายมันก็แค่ข่าวลือ คนที่เริ่มต้นข่าวนี้ขึ้นมา เป็นแค่นักต้มตุ๋นเท่านั้น

"เฮ่ยย" เธอเป็นเจ้าหญิงนิทรามา 3 ปีแล้ว

ผมนั่งกุมมือเธอ "พี่มาหาแล้วนะ. เมย์"

"วันนี้พี่ไปดันเจี้ยนในเกท. มานะ? ถึงแม้ว่ามันจะ แรงค์ต่ำก็เถอะ. แต่ก็หาเงินมาได้แยะเลยเลยนะ ไม่ต้องเป็นห่วงพี่หรอก พี่นะแข็งแกร่งจะตาย พวกมอนอ่อนๆ ทำอะไรพี่ไม่ได้หรอ พี่น่ะนะ~ บลาๆๆ"

"ดูผู้ชายคนนั้นสิ น่าสงสารนะ.." พยาบาลที่อยู่นอกห้องคุยกัน

"เค้ามาหาน้องสาวเค้าทุกวัน ได้ข่าวว่า ญาติพี่น้องก็ได้ตายหมดเมื่อสามปีก่อน เพื่อนก็ไม่มี เห็นมาเยี่ยมก็เห็นมาแค่คนเดียว น่าสงสารเนอะ?"

ผมได้ยินสิ่งที่พยาบาลพวกนั้นคุยกัน แต่ผมไม่โกรธพวกเค้าหรอก? ถึงเค้าจะชอบนินทา เพราะผมมันน่าเวทนา แต่ถึงยังไงเค้าก็ยังช่วยเหลือน้องสาวผม "เอาาาาละ!?"

"ไปก่อนนะ.เมย์ เจอกันพรุ่งนี้" ผมลุกเดิน เปิดประตูเจอคุณพยาบาล

"ขอบคุณที่ลูกแลน้องสาวผมนะครับ"

"มะ.ไม่เป็นไรจ็ะ" คงคุณพยาบาลลุกลี้ลุกลน

ผมยิ้ม ทำได้แค่นั้นแล้วก็แค่เดินออกไป...

..

.

เวลาต่อมา..

ผมกำลังเดินทางไป ลาดพร้าว จุดเกิดเกท. แห่งใหม่ ตอนนี้.. มันระบุไว้ในแอปพลิเคชัน "Hunter" (แอปจะสามารถเข้าได้เฉพาะคนที่ลงทะเบียนเป็นฮันเตอร์แล้วเท่านั้น..)

"หืม. เกท.แรงค์ระดับ E งั้นหรอ งานนี้น่าจะยากแหะ หืม? นี้คลิปข่าวเมื่อ 3 นาทีที่แล้วนี้ เกท.แรงค์ A ถูกเคลียร์แล้วงั้นหรอ คุณแคลร์ นี้.สุดยอดไปเลย?" เปิดคลิป

"ข่าวด่วนต่อไปนี้ คุณแคลร์ แรงค์เกอร์สาว แรงค์ S ได้เคลียร์ เกทแรงค์ A พร้อมกับกิลด์ อีแวนเจอลิชได้แล้วคะ การเข้าไปครั้งนี้ ใช้เวลา 9 ชม. มีผู้บาดเจ็บเล็กน้อย ไม่มีผู้เสียชีวิตคะ ไม่ทราบว่าความรู้สึกนี้... บลาๆๆ"

ผมที่เริ่มลงเกทก็ตกมา 2 ปีกว่าแล้ว ไม่เคยมีกิลด์ไหนมาชวนผม กลับกันผมเองก็สมัครที่กิลด์ไหน กิลด์ไหนก็ไม่เคยรับ ก็แน่ละ ทำมาตั้ง 2 ปี เกทแรงค์ E เราเองบอกยังยากเลย

ณ ลาดพร้าว

(จุดเกิด เกท.แรงค์ E)

อะไรเนีย คนแยะเหมื่อนกันนะเนี่ย เท่าที่ดูแล้วคนเริ่มจับกลุ่มปาตี้กันแล้วสินะ..

"ขอโทษนะครับ.. ไม่ทราบว่าผมขอแจมด้วยคนได้ไหมครับ" ผมเดินหาร่วมปาตี้คนกลุ่มนึง

"โทษทีนะ ตี้เราเต็มแล้วนะ นายไปหาคนอื่นแหะ" ไม่เป็นไรเดียวลองหาตี้อื่นดู

"ขอโทษนะครับ.. ผมขอร่วมแจม ปาตี้ได้ไหมครับ" ผมเดินขออีกกลุ่มนึง

"เอ๋..? แล้วนายชื่ออะไร" สาวในกลุ่มถามผมกลับ

"ผะ..ผม ดัฟฟ์ครับ"

"อ็อ.. โทษทีนะ เราตามหาแทงค์อยู่นะ นายไปกับคนอื่นแล้วกันนะ"

..... เป็นอย่างงี้สะทุกทีสิน่าาา ทุกคนที่นี้รู้ว่าเรามันไรคราสอย่างงั้นหรอ .....

(ย้อนกลับไปเมื่อสามปีก่อน ผมที่ได้รับการอเวค ที่เหมือนกับคนอื่นๆทั้วไป ผมรับรู้ได้ถึงออร่าที่ซึมออกมา นั้นเลย เป็นเหตุผลที่ผมสามารถใช้พลังนี้ช่วยน้องสาวของผมออกมาได้ และจากปรากฏการณ์ในครั้งนั้น รัฐบาลเริ่มหาวิธีเพื่อที่จะจัดการกับ"การเกิดเกท" เหล่านี้ได้ นั้นก็คือ การจัดตั้งอาชีพเฉพาะกิจขึ้นคือมา หรือก็คือเหล่า "ฮันเตอร์" อาชีพที่ใช้ชีวิตกับการล่ามอนสเตอร์ในเกทโดยเฉพาะ แล้วการที่จะเป็นฮันเตอร์ได้นั้น คือการที่ต้องลงทะเบียน เพื่อได้รับใบอนุญาตจากรัฐบาล ว่าถ้าเกิดตายในระหว่างภารกิจ รัฐบาลจะไม่รับผิดชอบใดๆทั้งสิ้น แล้วการลงทะเบียนจะมีการประเมินแรงค์เกอร์ และคราสก่อน เพื่อช่วยแรงค์เกอร์ให้ตัดสินใจได้ว่าควรลง เกท.ใหนที่ให้เหมาะสม) ส่วนผลประเมินของผมนั้น..นะหรอ?

ผมได้แรงค์ F แรงค์ที่ต้ำที่สุด แล้วคราสของผมนะ...มัน... ไรคราส!?!? ผลออกมาเป็นแบบนั้น?

"ดะ..เดียวก่อนครับ.. คุณผู้ดูแล เดียวก่อนนะ.. ผะ.ผมไรคราส ยังงั้นหรอ...?ได้ไง. มะ.ไม่จริงน่าผู้ดูแล คุณประเมินให้ผมใหม่ได้หรือป่าว มันไม่น่ามีไรคราสบ้าอะไรนั้นได้หรอกนะครับ มันมีข้อผิดพลาดอะไรหรือป่าว" ผมตกใจกับผลประเมินมาก ถึงแม้ว่าผู้ดูแลจะยอมประเมินให้ผมอีกครั้งผลก็ยิ่งตอบย้ำชัดเจนมากขึ้น แล้วข่าวที่ผมไรคราส มันก็เป็นที่พูดถึงในช่วงนั้น เพราะตลอดการประเมินมา ไม่เคยเกิดเหตุการณ์แบบนี่ขึ้นเลย คุณผู้ช่วยได้แต่บอกกับผมว่า "มันคือความจริง." แล้วบอกให้ผมเลิกเป็นฮันเตอร์

"นายมีพลังของอเวคอยู่ งานอย่างอื่นน่าจะง่ายสำหรับนายอยู่บ้างนะ..." ยอมแพ้สะเถอะ!! ไม่งั้นนายไม่รอดจะเกท.แน่ๆ

ตลอดเวลาที่ผมทำงานอย่างอื่นที่ไม่ใช่ฮันเตอร์ ผมหาเงินไม่พอที่จะช่วยน้องสาวผม ผมลองมาหลายๆวิธีแล้ว มันใช้ค่าใช้จ่ายต่อวันสูงมากๆ ถึงแม้ว่าตอนนี้ยังไม่มีวิธีไหนรักษาน้องสาวผมได้ แต่ก็ยังสามารถยือเวลาของน้องผมได้อยู่ ผมต้องทนความยากลำบากนี้ไว้เพื่อครอบครัวคนเดียวของผม ผมมีหนี้สินมากมาย การหาเงินทั้วไปมันไม่พอที่จะช่วยน้องสาวของผมได้ นั้นเลยเป็นเหตุจำเป็นที่ผมต้องเป็นฮันเตอร์ให้ได้ แต่ยังโชคดีที่พวกดูแล ไม่ได้มีกฎว่า คนไรคราสจะไม่สามารถเป็นฮันเตอร์ได้

เฮ้ยย.ไม่เป็นไรเรายังไหว?

กลับมาที่เหตุการณ์ปัจจุบัน.

แล้วเราเอายังไงต่อดีละ ผมต้องเข้าคนเดียวอีกแล้ว..สิเนีย ดัฟฟ์ถอนหายใจ..

"ชั้งเถอะ. สักวัน. มันต้องเป็นวันของเรา วันนั้นคงจะมาถึง มาบ้างแหละ"

(เกท. ถ้ามีการประเมินแรงค์ดันเจี้ยนแล้ว ถ้าดันระดับ F หรือ F+ จะไม่มีกฎห้ามว่าจะคนเข้าเดียวไม่ได้... ชะนั้น.ถ้าดันเจี้ยนแรงค์ประมาณพวก F ผมก็ยังเข้าคนเดียวได้อยู่..)

แต่ยังไงการจับกลุ่มปาตี้มันก็ต้องดีกว่าอยู่แล้ว

สิ่งที่เราทำได้ตอนนี้คือการเก็บหญ้าฟ้าเพียงอย่างเดียวเท่านั้น (หญ้าฟ้า คือสมุนไพรที่ใช้ทำโพชั่น สามารถหาพบได้ทั้วไปตามดันเจี้ยนป่า)

"เฮ้ย.? ดูไอ้หมอนั้นดิ มันมาเก็บหญ้าฟ้าอีกแล้ววะ hahaha.. ได้ข่าวว่ามันไม่เคยจัดการมอนได้เลยสักตัวเลยนี้หว่าา.. อ็อ.ลืมไป มันไปล่าคนเดียวไม่ได้นิน่า เพราะคงไม่มีใครอยากได้ไอ้"ไรคราส"มาเข้ากลุ่มอยู่นี้ hahaha" ใครในกลุ่มนึง นินทาผม..

"ชั้งมันเถอะน่าา.. รีบๆเข้าเกท.ไปได้แล้ว เสียเวลา เดียวตอนเย็น กิลด์จะมีนัดพวกเราอีกนะ"

ก็จริงอย่างที่พวกนั้นพูดนั่นแหละ ผมก็ทำได้แค่เงียบ แล้วก็เดินข้ามประตูไปก็เท่านั้น เอาละ. ผมเริ่มไล่เก็บหญ้าฟ้า การหาหญ้าฟ้านั้นไม่ยากเลย แม้แต่คนธรรมดาก็สามารถเก็บได้ แต่ถ้าคนที่เกิดอเวคมาก่อน จะสามารถเก็บได้ไวกว่า โดยส่วนใหญ่ในกลุ่มปาตี้ที่เก็บกัน ก็จะมีคนในกลุ่มนั้นมีคราส"นักสมุนไพร"อยู่ เพื่อที่จะผลิดโพชั้นได้ทันที แล้วทุกครั้งที่มีคนหน้าใหม่เข้ามาในดัน เข้าก็จะเห็นผมก่อน เพราะผมจะเก็บหญ้าอยู่ใกล้ๆกับประตูทางเข้านั้นแหละ แล้วเค้าที่รู้จักผมในนาม ไรคราส พวกนั้นก็จะพูดถึงผมแล้วก็เดินจากไป มันเป็นอย่างงี้ทุกวัน..

เฮ้ยยย..ผมเวทนาตัวเอง ทำไมต้องเป็นผม พ่อแม่ผมตายต่อหน้าจากอุบัติเหตุรถยนต์ จากปรากฏการ เกท.นั้น ที่น้องผมรอดมาได้เพราะแม่ผมกอดน้องผมเอาไว้ แล้วผมที่รอดมาได้ เพราะพ่อผมเอาตัวเองมาบังผมไว้...

มันดีแล้วจริงๆหรอครับพ่อ...?

ผมจะทนต่อไปได้อีกนานแค่ไหน...

เมย์. จะกลับมายิ้มได้อีกไหม...

ทำไมผมไม่ตายไปทั้งอย่างงั้นเลยละครับ...

ผมเหนื่อย...

ผมเหนื่อยจริงๆ...

มันน่าตลกนะว่าไหม เพราะผมคิดอย่างงี้ทุกครั้งเลย มันวนเวียนอยู่ในหัวผม ผมนึกเสียใจที่ยังมีชีวิตอยู่ นึกเสียใจที่ช่วยเมย์ไว้ไม่ได้ นึกเสียใจที่ชึวิตผมมันไม่มีอะไร เสียใจที่ต้องทนกับเสียงพวกน่ารำคาญ.....อย่างช่วยไม่ได้....

เวลาก็ผ่านไป...

ผมออกมาจากเกท. ผมได้หญ้าฟ้ามาจำนวนนึง แล้วขายให้กับ คุณเขต (เจ้าของร้าน รับแลกเปลี่ยนวัถุดิบ) "สวัสดีครับคุณลุง" ทักทายเจ้าของร้าน

"ไงละ เจ้าหนู.." เจ้าของร้านตอบกลับ

"วันนี้ผมได้ประมาณ ห้ากระสอบครับ แถมผมเก็บหญ้าแดงได้ สองสามต้นด้วยนะครับ" (หญ้าแดง คือหญ้าที่ใช้ผลิดโพชั้นช่วยบัพค่าสถานะของผู้ใช้แบบจำกัดเวลา)

"เฮ่ยย.. ดัฟฟ์ งานนี้มันเป็นงานของกลุ่มผู้ดูแลนะ งานง่ายๆนั้นนะ ให้เป็นหน้าที่พวกนั้นดีกว่าไหม อุสาได้ฮันเตอร์มาทั้งที ไม่คิดจากล่ามอนสักตัวหรอ หนึ่งตัวก็ได้เงินเท่ากับหญ้าที่นายเก็บทั้งหมดอีกน่าา.." คุณเขต ถามด้วยความเป็นห่วง

"ขอบคุณ ที่เป็นห่วงนะครับ. ผมกลัวนะครับ กลัวจะไม่มีใครดูแลเมย์ ถ้าผมเกิดพลาดอะไรขึ้นมา แค่เก็บหญ้าผมก็มีเงินพอที่จะช่วยน้องสาวผมได้อยู่นะครับ" ดัฟฟ์ยิ้ม แต่ในใจจริงๆแล้ว มันไม่มีใครอยากให้เราเข้ากลุ่มด้วยต่างหากเล่า

"หืมม. งั้นหรอ? เอาตามที่นายสะดวกแล้วกันนะ เอาละวันนี้เดียวพี่ให้ค่าตอบแทนเพื่มละกัน hahahaha.." ลุงหัวเราะ

"พะ.พี่งั้นหรอ...แหะๆ"

"เฮ้ยยย.ไอ้คนเก็บหญ้า หลบทางดิ.."

"ตุบบบ.?" ผมโดนดันจากด้านหลังล้มลง

"ขะ.ขอโทษครับ เดียวผม ถ้ารับเงินแล้ว ผมจะรีบไปครับ" ผมเห็นหน้าเค้า เค้าชื่อ "กูร" ฮันเตอร์แรงค์ D และกลุ่มของเข้ากิลด์ "กะโหลกดำ"

"อ้าวลุงยังไม่ให้เงินหมอนี้อีกหรอ ชั้งมันแหะ? ลุงคิดของผมก่อนแล้วกันนะ กลุ่มผมล่าก็อบลินมาได้ 15 ตัวนะลุง hahaha." กูร เยาะเย้ย ดัฟฟ์พร้อมกับมองหน้า

"ไอ้พวกเด็กเวรพวกนี้นิ..? เอ๋า. รีบๆรับเงิน แล้วรีบไสหัวไปไหนก็ไป" คุณเขต ไล่พวกฮันเตอร์ ออกไป

"หืม.? ลุงโมโหอะไรเนีย ลุงเป็นพ่อไอ้ขยะไรคราสนั้นหรือไง ชั้งมัน ไปเว้ยยพวกเรา..haha" กลุ่มกูร เดินจากไปแล้ว..

"ไม่เป็นไรนะดัฟฟ์.. เอานี้เงินนาย โทษทีนะที่ให้ช้าไปหน่อย เป็นอะไรมากไหม" ลุงเขต ทำสีหน้าด้วยความเป็นห่วง

"ขอบคุณมากครับคุณลุง ผมไม่เป็นอะไรครับ ไว้เจอกันพรุ่งนี้นะครับ" ดัฟฟ์ตอบ

"งั้นหรอ. เฮ้ยยย.. ไอ้พวกเด็กเวรพวกนั้น มันนิสัยเลวจริงๆ เอาละ.ไว้เจอกันนะไอ้หนู พรุ่งนี้ลุงไปสาทรนะไอ้หนู ได้ข่าวว่าเกท.เป็นแรงค์ B แรงค์ F จะเกิดอีกทีที่ สายไหมนู้นนะ คงไม่ได้เจอกันกับลุง นะ แต่ลูกสาวลุงจะไปรับหน้าที่แทน ไว้มากันครั้งหน้าแล้วกันนะ" "ครับผมไปก่อนนะครับ" แรงค์ B หรอ ชาตินี้คงไม่ได้เข้าหรอก ผมรับเงิน แล้วเดินทางกลับ...

ณ คอนโดบ้านพักอาศัยของดัฟฟ์

ห้องนี้เป็นห้องเก่าของคุณพ่อในสมัยก่อน มีรูปครอบครัว ตั้งไว้มากมายรอบๆห้อง

"กลับมาแล้วครับ..." ดัฟฟ์เปิดประตูห้อง แล้วเดินไปนั้งที่โตะกินข้าว

"กลับมาแล้วครับ คุณพ่อคุณแม่..?" ผมคุยกับรูปภาพพ่อแม่ที่ตั้งอยู่โต๊ะกินข้าว

"วันนี้ได้.เงินมาแยะเลย...ต้องขอบคุณ คุณลุงเขต จริงๆนั้นแหละ. เดียววันนี้รีบพักผ่อนแล้วไปหาเมย์พรุ่งนี้ต่อนะครับ ฝากคุณพ่อคุณแม่ดูแลเมย์ตอนที่ผมไม่อยู่ด้วยนะครับ" ดัฟฟ ลุกขึ้นเปิดไฟในครั้ว

เริ่มทำอาหาร..

"กินแล้วนะคร็าบบบบ.." พร้อมดู TV

"ขอบคุณสำหรับอาหารครับ" ดัฟฟ์ยกจานไปล้าง ใช้เวลาสักพัก

"เสร็จละ. อาบน้ำต่อ อี็ยยยย..ยืดเส้น.ยืดสาย.. เห้ยยย.. ไปจริงๆละ" ออกมาจากห้องอาบน้ำ แล้วเดินไปปิด TV แล้วเดินเข้าห้องนอน

ดัฟฟ์นอนดูโทรศัพท์ก่อนเข้านอน.... แล้วเปิดเพลงทิ้งไว้ แล้วก็เผลอหลับไป...

...

..

.

วัยรุ่นขึ้น ณ โรงพยาบาล

ก่อนไปเยี่ยมเมย์ ผมซื้อดอกไม้ซ่อหนึ่ง เพื่อที่จะไปเปลี่ยนดอกของเก่า ที่อยู่ในแจกันให้ เมย์

"พี่...มาแล้วนะ เมย์..... หืม..พะ.พวกคุณเป็นใครครับ?" ผมเปิดประตูห้องเข้าไป ผมเจอพวกคุณหมอและ พยาบาลประมาณ 4-5 คนยืนอยู่ข้างเตียงของ เมย์

"นะ.นี้อะไรกันครับ มีอะไรเกิดขึ้นกับเมย์งั้นหรอ เมย์เป็นอะไรหรือเปล่าครับ.." ผมสีหน้ากังวล

"คือ..ผม.จะต้องแจ้งให้ทางญาติทราบนะครับว่า.. ตอนนี้...รัฐบาลมีนโยบายใหม่เข้ามา สำหรับผู้ป่วยอเวค ผิดปกติ หรือโรค "ภาชนะปิดกัน" ทางรัฐบาลจะให้ดำเนินการ ถอดสายออกซิเจนทั้งหมดออกครับ เนื่องจากโรคนี้ได้มีการประเมินมาแล้วว่าผู้ป่วยที่ฟื้นขึ้นมา จากโรคนี้มีเปอร์เซ็นเท่ากับศูนย์ครับ หรือก็คือจัดอยู่ในโรคที่ ไม่สามารถรักษาได้ ขอโทษที่ต้องพูดตามตรงครับ ถ้ายือต่อไปก็มีแต่เสียทรัพยากรไปเปล่าๆครับ เพราะถังออกซิเจนที่ใช้สำหรับผู้ป่วยนั้น จำเป็นต้องใช้แหล่งสารมานา ในการผลิต ซึ่งเป็นสารเดียวที่ใช้ในการผสมโพชั่น ทางเราจึงอยากให้ทางญาติทำใจไว้นะครับ ขอโทษจริงๆครับ" คุณหมอพูดพร้อมกับทำหน้าไม่สบายใจ

"ดะ.เดียวนะครับ คุณหมอ.. นี้มันอะไรกันนะ.. ผมก็จ่ายค่าดูแลเมย์?...ตลอดเลยนะครับ ทะ.ทำไมละ ยกเว้นน้องสาวผมไม่ได้หรอครับ ผะ.ผมนะ มีแค่น้องของผมคนเดียวนะครับ ขอร้องละคุณหมอ.. ขอร้องละ. แล้วผมจะใช้ชีวิตอยู่ยังไงละครับคุณหมออ..." ผมคุกเข้าต่อหน้าหมอ พร้อมกับร้องให้ แล้วมองหน้าคุณหมอ พวกหมอเอง ก็ต่างมีสีหน้าลำบากใจเหมือนกัน

"ขอโทษๆจริงครับ.. คนไข้คือคนที่ 7 ของเรา ทางฝ่ายผมก็ไม่อยากทำอย่างนี้เลยครับ ทางผมเองต้องลำบากใจเหมือนกัน" คุณหมอปฏิเสธผม

อะ.อะไรกัน.?

นี้เรื่องตลกอะไรกันเนีย.?

ทะ.ทำไมมัน..เป็นอย่างงี้..อีกแล้ว.?

นี้เรา.ต้องอยู่คนเดียวจริงๆงั้นหรอ..?

"ผะ.ผม" ก้มหน้าลง

"ผมขอเวลาแค่วันเดียว. ผมขออยู่คุยกับน้องสาวของผมเป็นครั้งสุดท้ายได้ไหมครับ ขอแค่วันเดียว.. ได้หรือป่าวครับ."

ผมไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ผมจับดอกไม้ไว้แน่น บีบมันจนเละคามือ

คุณหมอเริ่มคุยกัน...

"คุณ.ดัฟฟ์ครับ ทางเราตกลงกันแล้วนะครับ วันนี้ทางเรา จะยังไม่ถอดออกซิเจนของคุณเมย์ครับ และวันนี้ทางเรา จะดูแลค่ารักษาส่วนวันนี้ไว้ให้นะครับ ทางเรา... ต้องขอโทษในสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆนะครับ.." พวกคุณหมอเดินออกจากห้อง...

สิ้นเสียงประตูปิด ผมเริ่มลุกเดิน. อย่างช้าๆ ค่อยๆมองหน้าเมย์ แล้วกุมมือของเมย์ไว้ทั้งสองข้าง "เมย์... รู้สึกตัวอยู่หรือเปล่า เมย์ตื่นมาตอนนี้ได้ไหมมม..เมย์ หรือแค่มองตาพี่ก็ได้ เมย์.... พี่จะทำอย่างไงดี? พี่..จะมีชีวิตอยู่ได้ยังไง... พี่ขอ.. พี่ขอโทษ. ขอโทษเมย์ ."สมองผมว่างเปล่า ร้องให้ เวทนา ผมใช้เวลาอยู่นานกับเวลาครั้งสุดท้ายกับเมย์...

..

.

4 ชั่วโมงผ่านไป ผมนั่งนิ่งกุมมืออยู่กับเมย์ไว้นานมาก ผมเริ่มคิดอะไรที่บ้าๆมากมาย ความหมายที่จะมีชีวิตอยู่ของเรา มันหมดไปแล้วนิ มันไม่มีมีความหมายอีกต่อไปแล้ว ผมได้แต่ครุ่นคิดวนไปวนมา..... เมย์.? พี่ขอโทษนะ เดียวพี่จะตามเมย์ไปเดียวนี้แหละ พี่ไปก่อนนะ..

ผมลุกขึ้น ทั้งน้ำตา แล้วรีบเดินทางไปสาทร ตามที่คุณลุงเคยพูดไว้

ผมเดินทางตรงดิ่งไปยังเกท.ที่เกิดใหม่ล่าสุด แล้วผมเห็นข้อมูลในแอปแล้วเมื่อวาน เกท.นี้แรงค์ B งั้นสินะ ผมไม่มีแผน ผมใช้เงินก้อนสุดท้ายเพื่อซื้ออาวุธ ผมมีแค่ดาบโง่ๆอันนึง.

"เฮ่ยย..เจ้าหนู.. นายมาทำอะไรแรงค์ B นะ เกทแรงค์ F มันอยู่อีกที่นึงนะ...ไอ้หนู..." ลุงเขตที่อยู่ไกลจุดนั้นสังเกตเห็นผม แต่ผมก้มหน้าเงียบ และจะเดินเข้าไปถึงหน้าประตู ลุงเห็นถ้าไม่ดี รีบลุกออกจากร้านแล้วจะจับตัวผมไว้ แต่ไม่ทัน ผมก็เดินก้าวเข้ามาในเกท.แล้ว สิ่งที่ผมทำมันบ้าชัดๆ คนที่อยู่ที่นั้นต่างตกใจกับสิ่งที่เห็น

"อะ.ไรวะนั้น มันดัฟฟ์นี้น่าา.มันไม่ได้เข้าปาตี้ไหน ใช้ไหม? มันเข้าไปคนเดียว มันจะฆ่าตัวตายหรือไง"

ลุงที่เห็นผมเดินเข้าไปแล้ว "ดัฟฟ์.. ไอ้หนู...เป็นบ้าไปแล้วหรือไง โธ่เว้ย..!?! เราช้าไป จะเป็นอะไรไหมนะดัฟฟ์".

"เอ๋อใช้?... มันบ้า. แล้วมันจะบ้าไปมากกว่านี้อีกก"

...

..

.