บทที่ 5 งานแต่ง ความจริง ทะเล

  คนที่ทักไลน์มาหาเขามีชื่อในไลน์ว่า[นกตัวน้อยสีฟ้า] ในชีวิตจริงเธอชื่อพลอย สายฝนรู้จักเธอครั้งแรกเมื่อหลายปีที่แล้ว เธอเป็นคนสวยและเก่งฉลาด เขาจำได้ว่าตอนอยู่มหาลัยเธอเป็นที่นิยมมาก มีผู้ชายหลายคนตามจีบเธอ

  |ฉันง่วงนอน(ชื่อในไลน์ของสายฝน):เธอมีปัญหาอะไรรึเปล่า?

  |นกตัวน้อยสีฟ้า:ถ้าไม่มีปัญหาฉันคุยกับนายไม่ได้รึไง?!

  |ฉันง่วงนอน:ได้แน่นอน คุยกับคนสวยทำไมฉันจะไม่ต้องการล่ะ? หากฉันปฏิเสธฉันก็ไม่ใช่ผู้ชายแล้ว!

  |นกตัวน้อยสีฟ้า:หึหึ ปากหวานจริงๆแต่ฉันไม่หลงเสน่ห์นายหรอกนะ ครั้งนี้ที่ฉันไลน์มาฉันอยากบอกอะไรบางอย่างกับนายน่ะ

  |ฉันง่วงนอน:โทรคุยดีกว่า

  พลอยตอบกลับจากนั้นเธอก็โทรไลน์มา สายฝนรับสายทันที

  "เธออยากบอกอะไรฉันเหรอ?" สายฝนกล่าวถามฉับพลัน เขาค่อนข้างอยากรู้ เหตุใดกันผู้หญิงที่เขาไม่ได้เจอหน้ามาสองปีเต็มๆถึงทักไลน์มาหาเขา

  เสียงหวานๆดังขึ้น เป็นนํ้าเสียงเปี่ยมเสน่ห์ที่ไม่ว่าชายใดก็มิอาจต้านทานได้ "ฉันอยากบอกนายว่าเดือนหน้าฉันจะแต่งงานแล้วนะ ฉันแค่อยากรู้น่ะว่านายจะมามั้ย?"

  "โอ้! ยินดีด้วย ดูเหมือนเธอจะเจอคนที่คู่ควรแล้วสินะ เป็นใครกันล่ะฉันรู้จักชายผู้โชคดีคนนั้นมั้ย?" สายฝนส่งเสียงแสดงความยินดี เขารู้สึกเจ็บปวดเล็กน้อย ในอดีตพลอยเคยเป็นแฟนของเขาแต่เพราะสายฝนมีปัญหากับครอบครัวเมื่อเขาเรียนจบเขาจึงย้ายมาอยู่หมู่บ้านชนบทอันแสนห่างไกลนี้

  ก่อนย้ายสายฝนบอกเลิกเป็นแฟนกับเธอ เวลานั้นเธอแสดงสีหน้าเจ็บปวดเหมือนคนที่หัวใจสลาย สายฝนสามารถจดจำใบหน้าของเธอยามนั้นได้อย่างชัดเจน ตลอดสองปีที่เขาอาศัยอยู่หมู่บ้านนี้เขารู้สึกผิดมาตลอด

  เขาหวังว่าจะมีคนที่คู่ควรกับเธอปรากฏออกมา สายฝนรู้ตัว เขาไม่มีคุณสมบัติคู่ค่วรกับคนดีๆอย่างเธอ สายฝนกับพลอยทั้งคู่ต่างก็มีใจให้กันและกัน ถ้าไม่ใช่เพราะความงี่เง่าไม่รู้จักโตของสายฝนตอนนี้พลอยอาจเป็นภรรยาของเขาไปแล้ว

  พลอยเป็นแฟนที่ดีของเขาในเวลานั้น เธอคอยเอาใจใส่และห่วงใยเขาตลอดเวลา มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่จะไม่ต้องการเป็นแฟนกับเธอซึ่งคนโง่ก็คือสายฝน

  'เรื่องในอดีตมันก็ผ่านมานานแล้ว ฉันควรลืมความโง่ของตัวเองตอนนั้นไปซะและเริ่มต้นชีวิตใหม่ เวลานี้ฉันยังมีโทรศัพท์ของฉันอยู่!'

  สายฝนส่ายหัวไล่ความทรงจำแย่ๆออก เรื่องราวในวันนั้นทำให้ความสัมพันธ์ของเขากับเธอเปลี่ยนไป แม้พวกเขาจะไม่ได้เลิกยุ่งเกี่ยวกันแต่พวกเขาก็เป็นเพียงเพื่อนสนิทเท่านั้น

  'นี่เธอต้องการเยอะเย้ยฉันใช่มั้ย? มันก็สมควรแล้วแหละฉันดันทิ้งสมบัติมูลค่ามหาศาลไปซะได้'

  "ฮี่ฮี่ คนๆนี้นายรู้จักอย่างดีเลยล่ะ" พลอยหัวเราะอย่างลึกลับ

  "ทำไมเธอไม่รีบบอกฉันเล่าเธออยากให้ฉันคิดจนหัวหมุนตายรึไง?!" สายฝนเร่งเร้า ภายในใจเขานึกถึงคนๆหนึ่งแต่ไม่รู้ว่าใช่หรือไม่

  พลอยแกล้งทำเป็นพูดเสียงเย็น "นายตายๆไปได้ซะก็ดี! นายรู้มั้ยเมื่อสองปีก่อนฉันต้องเจ็บปวดซักแค่ไหน?!"

  สายฝนนึกถึงใบหน้าเธอยามนั้นหัวใจเขาพลันเจ็บแปลบ "ฉันขอโทษ" เขาพูดสั้นๆ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าเธอแกล้งพูดแต่สายฝนก็อดรู้สึกผิดไม่ได้

  พลอยเห็นสายฝนรู้สึกผิดและต้องการขอโทษเธอจากใจจริง เธอก็ให้อภัยเขาทันทีแต่แน่นอนว่าความสัมพันธ์ของสายฝนกับเธอจะไม่มีวันกลับเป็นเหมือนเดิม ในเมื่อเขาเลือกทิ้งเธอไปแล้วพลอยก็ทิ้งเขาไปแล้วเช่นกัน

  "เลิกรู้สึกผิดได้แล้วมันน่ารำคาญ! เรื่องในอดีตมันผ่านไปแล้วก็ให้ผ่านไปไม่จำเป็นต้องคิดถึงมัน"

  "ขอบคุณ" เขาได้รับการให้อภัย ความรู้สึกในใจตลอดสองปีมานี้ได้สลายหายไปกับสายลมเรียบร้อยแล้ว อาการสายฝนเริ่มดีขึ้น ไม่ช้าเขาก็กลับมาเหมือนปกติ

  "ว่าแต่ตกลงแล้วชายผู้โชคดีคนนั้นเป็นใครกัน? ใช่อ๊อตโต้มั้ย?"

  "ใช่" พลอยตอบ

  "ว่าแล้ว เขาดีต่อเธอจริงๆ" สายฝนพยักหน้า เขานึกถึงชายที่ชื่ออ๊อตโต้ เขาเป็นหนึ่งในเพื่อนของสายฝน อ๊อตโต้รักพลอยมากจนเกือบเรียกว่าหลงใหลได้เลย ในเวลานั้นที่สายฝนบอกเลิกพลอย เขาโดนอ๊อตโต้ต่อยซะยับ คิดไปคิดมาก็สมเหตุสมผลแล้วที่พลอยจะเลือกอ๊อตโต้ ชายคนนี้รักเธอมากจริงๆ เขาสามารถทำทุกอย่างได้เพื่อเธอซึ่งต่างจากสายฝน

  "แล้วนายไปหรือเปล่า?" พลอยเองก็คาดเดาใว้อยู่แล้วว่าสายฝนจะตอบถูกเธอไม่มีปฎิกริยาใดๆทั้งสิ้น เธอถามสายฝน

  "แน่นอนไปสิทำไมถึงไม่ไป? เพื่อนของฉันสองคนกำลังจะแต่งงานถ้าไม่ไปอวยพรฉันยังเรียกตัวเองว่าเพื่อนได้อีกเหรอ?"

  สายฝนคุยกับพลอยอีกหลายเรื่อง เขารู้จากพลอยว่าเมื่อวานเธอส่งข้อความมาทางแมสเซนเจอร์แล้วครั้งหนึ่งแต่สายฝนไม่ตอบ เธอไม่มีไลน์ของสายฝนเธอจึงไปขอเพชรมา สุดท้ายพลอยก็บอกว่าเดี๋ยวจะส่งบัตรเชิญงานแต่งไปให้ทางไปรษณีย์ งานแต่งจัดขึ้นเดือนหน้าหรือก็คือเดือนที่สามของปี มันถูกจัดขึ้นที่กรุงเทพ สายฝนตอบรับก่อนวางสายไป

  'ดูเหมือนฉันจะต้องหาโทรศัพท์เครื่องใหม่' สายฝนคิด โทรศัพท์ของเขาตอนนี้ได้กลายเป็นโทรศัพท์เทพไปแล้ว มันไม่สามารถใช้ในการโทรออกได้ เขาจำเป็นต้องซื้อมือถือใหม่

///

  สายฝนหันความสนใจกลับมายังมือถือเทพเจ้าของเขา เขากดเข้าแอปพลิเคชันรูปหัวใจสีแดง[ข้อมูลชีวิต]

ชื่อ:สายฝน

เพศ:ชาย

เผ่าพันธุ์:มนุษย์

ร่างกาย:มนุษย์

อายุ:24ปี

ระดับ:0 มนุษย์ธรรมดา (ไม่สามารถยกระดับได้ด้วยวิธีการปกติ)

ทักษะ:????

สายเลือด:เทพปีศาจ(ความบริสุทธิ์0.0001%)

  'นี่ฉันมีสายเลือดเทพปีศาจอยู่ในตัวจริงเหรอเนี่ย!' ในตอนแรกสายฝนไม่ได้สนใจอะไรมาก เขาคิดว่ามันคือการกลั่นแกล้งของโจรชั่วช้า แต่เวลานี้สายฝนรู้แล้ว มันไม่ใช่อย่างงั้น

   'ฉันควรถามผู้ดูแล001' สายฝนออกจากแอป[ข้อมูลชีวิต]ก่อนเข้าไปที่โปรแกรม[พูดคุยกับผู้ดูแล] ไม่รอช้าเขาถามคำถามทันที 'ฉันมีสายเลือดเทพปีศาจจริงๆ' เรื่องนี้ยากจะเชื่อแม้เป็นสายฝนผู้เคยอ่านนิยายดูอนิเมะดูหนังแฟนตาซีมาแล้วมากมายก็ตาม หากวันหนึ่งมีคนบอกคุณว่าคุณเป็นนักรบอมตะกลับชาติมาเกิดคุณจะเชื่อหรือไม่?

  ผู้ดูแล001ตอบอย่างรวดเร็ว [แน่นอนคุณมีสายเลือดเทพปีศาจไหลเวียนอยู่ในตัว แต่น่าเสียดายที่ความบริสุทธิ์ตํ่าเกินไปจึงไม่ส่งผลใดๆต่อคุณ บรรพบุรุษของคุณเป็นลูกหลานของเทพปีศาจ เนื่องจากมีการสืบสายเลือดมาแล้วหลายรุ่นและเป็นการสืบพันธุ์กับคนที่มีสายเลือดธรรมดาทำให้รุ่นถัดๆมาความบริสุทธิ์ของสายเลือดเทพปีศาจน้อยลง คุณเป็นคนที่มีสายเลือดเทพปีศาจบริสุทธิ์ที่สุดในยุคนี้!]

  สายฝนตะลึงอ้าปากตาค้าง 'อะไร? สืบพันธุ์กับสายเลือดธรรมดา? ถ้างั้นแต่ก่อนทำไมความบริสุทธิ์ของสายเลือดเทพปีศาจไม่ลดลง เวลานั้นสายเลือดเทพปีศาจมีเยอะแยะเลยเหรอ? ไม่สิ อย่าบอกนะว่า….' เขาคาดหวังให้ไม่เป็นอย่างที่ตนคิดและถามผู้ดูแล

  ผู้ดูแล001อธิบายเพิ่ม [ในอดีตเพราะไม่มีสายเลือดเทพปีศาจมากนักทำให้ผู้คนที่มีสายเลือดเทพปีศาจต้องสืบพันธุ์กับญาติพี่น้องตัวเองเพื่อให้สายเลือดยังคงความบริสุทธิ์ใว้หรือบริสุทธิ์ยิ่งกว่าเดิม]

  "ไม่! มันเป็นอย่างที่ฉันคิดจริงๆ บัดซบเอ้ย! ฉันไม่สามารถยอมรับมันได้ ผิดศีลธรรม มันผิดศีลธรรมเกินไป" สายฝนไม่ยอมรับ

  ดูเหมือนผู้ดูแล001จะรู้ถึงปฎิกริยาสายฝนล่วงหน้าอยู่แล้ว [แน่นอนคุณเป็นข้อยกเว้น หากคุณสืบสายเลือดรุ่นต่อไปกับคนที่มีสายเลือดธรรมดา ความบริสุทธิ์ของสายเลือดลูกหลานคุณจะไม่ลดลง]

  "เฮ้อ~" สายฝนถอนหายใจ เป็นความจริงที่ยากจะรับได้จริงๆ แต่ก็โล่งอกที่มันผ่านมานานแล้ว เวลานั้นเป็นยุคก่อนยุคบรรพบุรุษเขาเสียอีก ยุคบรรพบุรุษของเขาไม่ใช่การสืบพันธุ์กับญาติพี่น้องแต่เป็นการสืบพันธุ์ปกติทั่วไป

  สายฝนรู้สึกเหนื่อยเมื่อได้รับรู้ความจริงแต่เขาก็ยังคงถามคำถามที่เขาอยากรู้ต่อไป 'ทักษะ????ของฉันมันคือทักษะอะไร?" น่าเสียดายแม้แต่ผู้ดูแล001ก็ไม่รู้เกี่ยวกับมันเช่นกัน ผู้ดูแลบอกว่าเขารู้เกี่ยวกับทักษะนี้มีเพียงแค่ทะลเท่านั้น

  'ทะเล?' สายฝนงง ทักษะนี้มีอะไรเกี่ยวกับทะเล? หรือบางทีทักษะนี้อาจทำให้เกิดสึนามิ?

  เขาถามคำถามต่อไป 'ฉันต้องทำยังไงถึงจะยกระดับเป็นระดับ1ได้'

  ผู้ดูแล001ตอบ [เนื่องจากวิญญาณของคุณบกพร่องทำให้คุณไม่สามารถยกระดับได้ด้วยวิธีการปกติ ฉันรู้สึกว่าทักษะ????ของคุณอาจเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ ทำไมคุณไม่ลองไปที่ทะเลดูล่ะ?]

  'ทะเลอีกแล้ว?' สายฝนรู้สึกเหมือนว่าตนเองกำลังรับภารกิจในเกมmmorpgอยู่ ท้ายที่สุดแล้วเขาก็ต้องไปทะเลจริงๆ แต่ต้องไปทะเลไหนล่ะ? ทั่วโลกมีทะเลเต็มไปหมด สายฝนไม่ยอมแพ้กับเรื่องนี้ ทะเลคือเบาะแสเดียวเกี่ยวกับทักษะของเขา เขาจะหาเรื่อยๆจนกว่าจะเจอ

---

จบบทที่ 5 งานแต่ง ความจริง ทะเล