Vol.4-059 - ตอนจบ (1)

บทที่ 59 ตอนจบ (1)

เถี่ยตั้นน้อยมึนงง สงสัยว่าตนกำลังฝัน เขาลองหยิกตัวเองทีหนึ่ง ก็หายใจเฮือกด้วยความเจ็บปวด!

ไม่ใช่ความฝัน มันคือเรื่องจริง!

นางบอกว่าเขาเป็นวีรบุรุษของนาง!

เถี่ยตั้นน้อยรู้สึกเพียงสองเท้าเหยียบย่ำบนปุยฝ้าย ร่างกายเบาหวิว

องค์หญิงจิ่วขบขันกับท่าทางโง่เขลาของเขา รีบวิ่งเข้ารถม้าด้วยใบหน้าอมยิ้ม

นางปิดผ้าคลุมศีรษะตน

เถี่ยตั้นน้อยรีบวิ่งไปที่หน้าต่างรถ ยกม่านขึ้นมาแล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “เจ้า เจ้า เจ้า เจ้า...เจ้าอยากแต่งงานกับข้ามานานแล้วใช่หรือไม่?”

องค์หญิงจิ่วเปิดที่คลุมหน้า มองเขาอย่างรำคาญ "คนโง่!"

เถี่ยตั้นน้อยนึกเสียใจ หากรู้ว่าความจริงเป็นเช่นนี้แต่แรก เขาจะให้นางไว้ทุกข์ให้ไอ้สารเลวใจดำนั่นอีกหรือ? ไว้ทุกข์ถึงสามปีเลย!

ที่เฝ้าคะนึงหานางมาสามปีคืออะไร? กลับมาเสียเปล่าเช่นนี้!

เถี่ยตั้นน้อยรู้สึกว่าตนเสียเวลาไปมากแล้ว เวลาที่เหลือในชีวิตจะไม่ให้เสียเปล่าไปแม้แต่วันเดียว

องค์หญิงจิ่วก็คิดเช่นนี้ นางจึงดึงม่านรถออกจากมือของเถี่ยตั้นน้อย และสั่งให้สารถีกับทหารรักษาการณ์ไม่ต้องสนใจเขา เดินทางต่อไป