Vol.4-027 - ต้าเป่าเรียกพ่อ

บทที่ 27 ต้าเป่าเรียกพ่อ

จิ้งอู๋โจ้วรู้สึกว่าความคิดของตนถูกเปลี่ยนไปอีกครั้ง สตรีไร้พลังคนหนึ่งกับเด็กน้อยผู้ผอมโซจะวิ่งเร็วเช่นนั้นได้อย่างไร?

เร็วกว่าจะจินตนาการได้ เป็นผู้ใดที่ใช้พลัง เขาก็ยังมองไม่เห็นด้วยซ้ำ

เมื่อเห็นอวี๋หวั่นมุ่งไปด้วยความเร็ว เยี่ยนจิ่วเฉาก็เร่งตามไปเช่นกัน จิ้งอู๋โจ้วกลับมีความคิดว่า พวกเจ้าไปให้พ้นเสียก็ดี ข้าจะได้โยนเด็กนี่ทิ้ง แล้วกลับวังมารเพียงผู้เดียว

ทว่าเพียงความคิดแล่นผ่าน กริชเย็นเยียบเล่มหนึ่งก็พาดลงบนลำคอเขา

“รีบตามไป” โจวจิ่นพูดขู่เขาอย่างอ่อนแรง

จิ้งอู๋โจ้วไร้คำพูด

มิใช่เจ้ากำลังสะลึมสะลือหรอกหรือ? เหตุใดคิดจะตื่นก็ตื่น? แล้วเหตุใดจึงเอากริชมาพาดคอตน? บอกมา เจ้าไปเอากริชมาจากที่ใด?

โจวจิ่นเอ่ยจบก็หมดแรงหลับลงอีกครั้ง

ทว่าจิ้งอู๋โจ้วไม่กล้าประมาทอีก เขารีบแบกโจวจิ่นตามเยี่ยนจิ่วเฉาไป

อย่างไรเขาก็เป็นชนพื้นเมืองในโลกฝั่งนี้ ระดับพลังก็ไม่นับว่าต่ำนัก ทว่าในการต่อสู้กับเผ่ามาร วิชาอายุวัฒนะใช้ได้ผลตรงจุด หากเปรียบไอมารเป็นเชื้อโรค วิชาอายุวัฒนะก็คือยายับยั้งเชื้อโรค