Vol.4-010 - เยี่ยนเสี่ยวซื่อน้ำลายสอ

บทที่ 10 เยี่ยนเสี่ยวซื่อน้ำลายสอ

‘อ่อนหัด’

ต้าเป่าเขียน

ชายชราตกใจ เจ้าเด็กบ้าอธิบายมาเดี๋ยวนี้นะ อ่อนหัดหมายความว่าอย่างไรกัน

ต้าเป่าไม่ใส่ใจเขา แต่ชายชรามองเห็นประโยคหนึ่งจากสายตาของต้าเป่าว่า ‘แค่เก็บผลไม้ก็ยังถูกจับได้ ท่านทำประโยชน์อะไรได้บ้าง’

ในใจของชายชราร้อนระอุ ราวกับกินดินปืนเข้าไป ไม่ใช่พวกเจ้าหรอกหรือที่อยากกินผลไม้ที่ไม่ควรกิน ไฉนอยู่ๆ ก็กลายเป็นความผิดของข้าเสียแล้วเล่า

ต้าเป่าเก็บปากกาและกระดาษ ไม่คิดจะต่อปากต่อคำกับใครบางคนอีก

ชายชราเห็นว่าต้าเป่ายอมแพ้แล้ว จึงดึงแขนเสื้อ แค่นเสียงขึ้นจมูกแล้วกล่าวว่า “รู้แล้วกระมังว่าตัวเองผิด สำนึกผิดแล้วใช่ไหมว่าไม่ควรทำตั้งแต่แรก!”

ต้าเป่าชะงักไป เขาหยิบกระดาษกับปากกาออกมา แล้วเขียนว่า ‘เปรียบเทียบกับผู้สูงส่ง ไม่เปรียบเทียบกับคนโง่เขลา’

ชายชรา “...!! ”

หลังจากนั้น ต้าเป่าก็ไม่สนใจเขาอีก

ชายชรายังพูดต่ออีกสองสามประโยค ต้าเป่าทำท่าราวกับไม่ได้ยินเขา คุกจึงเงียบสงัดลง

ยังไม่ต้องเอ่ยถึงเจ้าลูกแกะซึ่งกำลังหลับใหล เด็กทั้งสามยังตื่นอยู่ แต่เมื่อถูกจับแล้วก็ยังไม่ร้องไห้งอแง นั่นทำให้เขารู้สึกประหลาดใจ