Vol.3-014 ปรีชาชาญของเยี่ยนอ๋อง

บทที่ 14 ปรีชาชาญของเยี่ยนอ๋อง

สุดท้ายแล้วทารกน้อยก็ถูกเยี่ยนอ๋องปลอบ

เขาร้องไห้เสียยกใหญ่ จนสุดท้ายต้องมาสะอึกสะอื้นในอ้อมอกของเยี่ยนอ๋อง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าน่าสงสารเพียงใด

ต่อมน้ำตาของเด็กอายุไม่ถึงสองเดือนยังทำงานได้ไม่เต็มที่ เขาไม่ได้น้ำตาไหลออกมาทุกครั้งที่ร้องไห้ แต่นั่นทำให้ผู้ที่พบเห็นรู้สึกปวดใจเหลือเกิน

เยี่ยนอ๋องอุ้มทารกน้อยซึ่งยังคงมีสีหน้าเศร้าสร้อยขึ้นมา แล้วถลึงตาใส่เซียวเจิ้นถิงซึ่งกำลังทำอะไรไม่ถูก ราวกับกำลังถามว่า ‘เจ้าเป็นพ่อประสาอะไร ทำให้ลูกกลัวได้ถึงขนาดนี้?’

เซียวเจิ้นถิงสองมือไพล่หลัง แหงนหน้ามองฟ้า

เยี่ยนอ๋องตกอยู่ในภวังค์

เขาจำไม่ได้แล้วว่าเรื่องนี้เกิดขึ้นเมื่อกี่ปีก่อน ในตอนนั้นเขายังอยู่ในตำหนักเย็น ทันใดนั้นพี่ชายของเขาก็วิ่งเข้ามา ‘เจ้ามองสิ่งใดบนท้องฟ้าหรือ’

เขามิได้สังเกตพฤติกรรมของตนเอง ทว่าเขาสังเกตเห็นจากเยี่ยนจิ่วเฉา เมื่อใดที่เยี่ยนจิ่วเฉาต้องการบ่ายเบี่ยงหัวข้อสนทนา ดวงตาคู่นั้นของเขาก็จะมองขึ้นไปบนท้องฟ้า