Vol.3-007 หมอเทวดา (2)

บทที่ 7 หมอเทวดา (2)

“เจ้า...” ชุยเฒ่าอ้าปากจะพูด

“ข้าทำไมหรือ” อวี๋หวั่นมองเขาด้วยความสงสัย

“ไม่มีอะไร”

ชุยเฒ่ารู้สึกว่าตนเองต้องบ้าไปแล้วเป็นแน่ เขาเกือบหลุดปากพูดออกไปแล้วว่า ‘เจ้าไม่ใช่อวี๋หวั่นจากหมู่บ้านเหลียนฮวา’ นางจะไม่ใช่อวี๋หวั่นได้อย่างไรกัน? ทั้งเสียงและท่าทางมิได้เปลี่ยนแปลง อีกทั้งไม่ใช่ทุกคนจะเป็นเหมือนเจ้าบ้าเยี่ยนจิ่วเฉาที่ถูกวิชาคุมวิญญาณไปแล้ว ยังได้พลังของหลัวช่าวิญญาณมาอีก

ชุยเฒ่ารีบเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “เอาละ เจ้าเหนื่อยแล้ว วางของไว้เถอะ ข้าเก็บเอง”

งานเล็กน้อยอื่นๆ สามารถให้ผิงเอ๋อร์มารับช่วงต่อ แต่เรื่องยาและอุปกรณ์ผ่าตัด ทั้งสองต้องจัดการเอง แม้ว่าชุยเฒ่าจะพูดมากไปสักหน่อย แต่ความจริงแล้วเขาก็รักและเอ็นดูอวี๋หวั่น ไม่อยากให้คนท้องอย่างเธอต้องเหนื่อย

“เช่นนั้นข้าไปนอนก่อน ขอบคุณ!” อวี๋หวั่นไม่ได้เกรงอกเกรงใจชุยเฒ่า หากถามว่าเหนื่อยไหม เธอไม่ได้เหนื่อยจนทนไม่ได้ แต่เป็นเพราะคุกเข่านานเกินไปจนเท้าชา และเริ่มหิวขึ้นมาอีกครั้ง

เธอเดินออกมาจากกระโจม

ผิงเอ๋อร์นั่งพิงกระเป๋าสัมภาระหลับไป ไม่ไกลออกไปมีกาน้ำใบเล็ก กำลังต้มน้ำอยู่