Vol.2-546 พี่จิ่วเล่นพิเรนทร์ (1)

บทที่ 546 พี่จิ่วเล่นพิเรนทร์ (1)

ย่างเข้ายามสนธยา แสงอาทิตย์อัสดงส่องข้ามกำแพงวังหลวง

ราชินีแม่มดนั่งอยู่บนบัลลังก์อย่างสง่างาม สายตาจับจ้องไปยังตำหนักกลาง

โดยรอบเต็มไปด้วยเสียงอึกทึกครึกโครม แต่นางกลับไม่ได้ยินอะไรสักอย่าง สาวกหญิงชายรีบร้อนหอบหิ้วกระเป๋าสัมภาระผ่านหน้านางไป แต่นางก็คล้ายกับมองไม่เห็น

นางสวมอาภรณ์ที่หรูหราที่สุด ผ้าไหมสีดำแกมสีทอง แขนเสื้อกว้าง ชายกระโปรงระกับพื้น ประทินโฉมอย่างละเมียดละไม นางสวมมงกุฎหงส์ทอง ดูราวกับเป็นราชินีของเหล่าปีศาจแห่งอันธการ

ทันใดนั้นเอง หลีชั่วก็เข้ามาด้วยสีหน้ากระวนกระวาย นางรีบร้อนจนไม่ทันได้ระวังขณะก้าวข้ามธรณีประตู จึงสะดุดและล้มลง น้ำตาไหลรินด้วยความเจ็บปวด

แต่หลีชั่วกลับมิได้ใส่ใจความเจ็บปวดที่หัวเข่าและฝ่ามือ นางรีบคลานเข้าไปเบื้องหน้าราชินีแม่มด แล้วพูดด้วยความร้อนรนว่า “ราชินีแม่มดเพคะ! แย่แล้วเพคะ! ผู้อาวุโสสามนำคนก่อกบฏ! ตอนนี้สภาอาวุโสถูกเขาควบคุมแล้ว! วังหลวงไม่ปลอดภัยแล้ว! ท่าน...ท่านรีบหนีเถอะเพคะ!”

ราชินีแม่มดไม่ตอบ ดวงตามิได้มองหลีชั่วเสียด้วยซ้ำไป นางยังคงจับจ้องไปเบื้องหน้า