Vol.2-460 ปรมาจารย์มาแล้ว พี่จิ่วมาแล้ว

บทที่ 460 ปรมาจารย์มาแล้ว พี่จิ่วมาแล้ว

ยาโลหิตสำหรับหลัวช่าโลหิต ไม่ต่างจากหัวใจของมนุษย์ เป็นไปไม่ได้ที่คนเราจะมีชีวิตอยู่โดยปราศจากหัวใจ

หลัวช่าน้อยเต็มใจคายยาโลหิตให้แก่ราชาหลัวช่า แม้แต่ประมุขซางก็เข้าใจความหมาย เจ้าตัวเล็กนั่นหวังว่าราชาหลัวช่าจะเก็บยาโลหิตของตนหนีไปและใช้มันรักษาบาดแผล

ประมุขซางซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ไกลตกตะลึง หลัวช่าน้อยที่กินเลือดเป็นอาหารกลับทำสิ่งนี้ก่อนตาย

เมื่อเห็นหลัวช่าน้อยคายยาโลหิตออกมา ความเศร้าโศกและสิ้นหวังในดวงตาของราชาหลัวช่า เกือบกดกระดูกสันหลังจนแหลกสลาย เขาอยากจะป้อนยาโลหิตกลับให้มัน เขาอยากฆ่าซางฉงหวา!

แต่เขากลับทำสิ่งใดไม่ได้เลย เส้นเอ็นและหลอดเลือดที่ถูกพิษกัดเซาะคล้ายถูกปิดกั้น ชี่แท้ไม่อาจหมุนเวียน ตันเถียนราวกับถูกแช่แข็ง กำลังภายในเพียงน้อยนิดก็ยังไม่อาจใช้ หลอดเลือดดำปูดโป่งเต้นเร่าๆ ด้วยความโกรธแค้น ดวงตาสีแดงเลือดราวกับจะปะทุออกมา

แต่จะมีประโยชน์ใด?

หลัวช่าน้อยหลับตาลงต่อหน้าเขาแล้ว

"อ๊าก——" ราชาหลัวช่าคำรามพลางพุ่งไปหาหลัวช่าน้อย หยดน้ำตาโลหิตสาดกระเซ็นออกมา!