Vol.2-448 เยี่ยนเสี่ยวเป่าผู้ปราดเปรื่อง!

บทที่ 448 เยี่ยนเสี่ยวเป่าผู้ปราดเปรื่อง!

เสี่ยวเป่าชะงักไป กะพริบตาปริบๆ “เอ๋? น้องชายละ?”

เขาวิ่งเตาะแตะเข้าไป แล้วถามขอทานหนุ่มซึ่งกำลังตื่นกลัว “พี่ชาย ท่านเห็นน้องชายตัวเล็กไหมขอรับ?”

ขอทานหนุ่มกลัวเจ้าเปี๊ยกนั่นแทบแย่ เมื่อเห็นเด็กอีกคนหนึ่งซึ่งอายุใกล้เคียงกันอีกคนหนึ่ง เขาก็ตกใจตนแทบกระโดด แม้แต่สิ่งที่เสี่ยวเป่าถามเขาก็ยังไม่ทันฟัง เขาร้องลั่น วิ่งหัวหกก้นขวิดหนีไป!

“หืม?” เสี่ยวเป่าเกาศีรษะ เขามองไปยังทิศทางของรถม้าด้วยสีหน้างุนงง เขายังคงไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น ทำไมอยู่ๆ น้องชายก็หายตัวไป? ทำไมอยู่ๆ พี่ชายคนนั้นก็วิ่งหนีไป?

อวี๋หวั่นลงจากรถม้า แล้วเดินมาหาเสี่ยวเป่า

เสี่ยวเป่ายักไหล่ “น้องชายไปแล้ว!”

“อื้ม แม่เห็นแล้ว” อวี๋หวั่นพยักหน้า พลางลูบศีรษะของเสี่ยวเป่า แล้วมองไปยังทิศทางที่หลัวช่าน้อยวิ่งหนีไป ยามสนธยาฟ้าเริ่มมืดและย่างเข้ายามราตรี ยากที่จะบอกว่ามันอยู่ที่ไหน

อวี๋หวั่นจูงมือเสี่ยวเป่าขึ้นรถม้าไป

เสี่ยวเป่าเดินไปชะเง้อมองไป แต่กลับไม่เห็นแม้แต่เงาของน้องชาย