Vol.2-441 สยบหลัวช่าน้อย_

บทที่ 441 สยบหลัวช่าน้อย

เสี่ยวเป่ายังไม่รู้ว่าเขาไม่ได้จับมือเอ้อร์เป่า ในใจเขาคิดเพียงว่าจะหนีเอ้อร์เป่า ห้ามให้เอ้อร์เป่าตามเขากับต้าเป่ามาเด็ดขาด!

เขาวิ่งเตาะแตะไปข้างหน้า จับมือเล็กด้านหลังไว้แน่น

แต่ว่า ในที่สุดเขาก็สัมผัสได้ถึงความผิดปกติ

“ต้าเป่า ทำไมมือของเจ้าถึงเปียกเช่นนี้” เขาเอ่ยถาม แต่ด้วยความรีบร้อน จึงไม่ได้หันหลังกลับไปมอง

ร่างเล็กไม่ตอบ

เสี่ยวเป่าร้อง ‘โอ้’ ลืมไปเสียสนิทว่าต้าเป่ายังพูดไม่ได้!

“เสี่ยวเป่า~เสี่ยวเป่า~”

เสียงใสของเอ้อร์เป่ายังคงดังมาจากด้านหลัง เสี่ยวเป่ายังคงตั้งหน้าตั้งตาวิ่งต่อไป เมื่อมาถึงทางแยก เขาก็ตัด

สินใจเลือกเส้นทางอย่างแน่วแน่ และปีนขึ้นไปบนเนินเขาเตี้ยลูกหนึ่ง “ตรงนี้ๆ!”

เนินเขานี้มีถ้ำเล็กๆ แห่งหนึ่ง เดิมทีต้าเป่าค้นพบถ้ำนี้ ต้าเป่าจึงพาเสี่ยวเป่าไปครั้งหนึ่ง แต่ยังไม่ได้พาเอ้อร์เป่าไป เพราะฉะนั้นเสี่ยวเป่าจึงมั่นใจว่าเอ้อร์เป่าจะไม่มีทางค้นพบความลับของตนและต้าเป่าได้โดยเร็ว

ในถ้ำนั้นมืดสนิท ยื่นมือออกไปแล้วมองไม่เห็นนิ้วทั้งห้า ด้านหลังปากทางเข้าถ้ำหันเข้าพุ่มไม้ทึบ ทว่าฝั่งตรงข้าม