Vol.2-327 ฝีมือการแสดงขั้นสูง

บทที่ 327 ฝีมือการแสดงขั้นสูง

ด้านหนึ่ง อวี๋เซ่าชิงสั่งสอนหนานกงหลี อีกด้านหนึ่ง อวี๋หวั่นก็อุ้มท่านแม่ซึ่ง ‘ตกใจกลัวจนหมดสติ’ เข้าไปในห้องทำสมาธิของอวิ๋นเฟย

นางเจียงนอนอยู่บนเบาะหนาสองชั้น อวี๋หวั่นและอวิ๋นเฟยนั่งบนเก้าอี้ซึ่งอยู่ห่างจากที่นอนไม่ถึงสามฉื่อ เบื้องหน้าของทั้งสองคือโต๊ะไม้ตัวเล็กแลดูธรรมดาตัวหนึ่ง

นางเจียงลืมตามองเล็กน้อย จากนั้นก็รีบหลับตาลงอย่างรวดเร็ว

อวี๋หวั่นจุดตะเกียงน้ำมัน

เป็นเพราะท่านแม่กำลังนอนอยู่ เธอจึงไม่ได้ปรับไส้ตะเกียงให้สว่างมากเกินไป ภายใต้แสงเทียนริบหรี่นั้นเอง อวี๋หวั่นก็มองเห็นใบหน้าของอวิ๋นเฟย

คนทั่วไปมักไม่จ้องหน้าของผู้ใหญ่ตรงๆ เพราะอาจถูกคิดว่าไร้มารยาท ทว่าอวี๋หวั่นไม่มีกะจิตกะใจจะพะวงถึงเรื่องนั้น และอวิ๋นเฟยก็มิได้รังเกียจ นางเหยียดหลังตรง ปล่อยให้อวี๋หวั่นมองอยู่เช่นนั้น

อวิ๋นเฟยอายุมากแล้ว นางมิได้ดูอ่อนเยาว์เฉกเช่นดรุณีน้อยวัยแรกแย้ม แต่นางก็ยังคงงามสะคราญ นางมีรอยประทับแห่งกาลเวลาและความบากบั่น ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาอวี๋หวั่นก็ไม่เคยเห็นผู้หญิงคนใดที่ใบหน้ามีริ้วรอยแต่ก็ยังงดงามได้ถึงเพียงนี้