Vol.2-320 เด็กๆ กับซิวหลัว

บทที่ 320 เด็กๆ กับซิวหลัว

ฮูหยินผู้เฒ่าไม่ได้ออกจากบ้านมานาน เป็นเพราะเมื่อคืนฝนตกหนัก นางนอนกระสับกระส่าย เห็นจะเป็นเพราะคิดถึงหลานชายและเหลนสุดที่รัก ดังนั้นฟ้ายังไม่ทันสางก็เรียกให้คนพาออกมา

บ่าวในจวนรายงานเรื่องนี้กับอวี๋เซ่าชิงและเห้อเหลียนเป่ยหมิง เห้อเหลียนเป่ยหมิงไม่เห็นด้วย เขาบอกว่านางอายุมากแล้ว กลัวว่าจะเกิดอุบัติเหตุขึ้นระหว่างทาง

อวี๋เซ่าชิงกลับไม่คิดเช่นนั้น ฮูหยินผู้เฒ่ายังแข็งแรง หากอุดอู้อยู่ในบ้านทั้งวันก็คงเบื่อแย่ ไม่สู้ออกไปสูดอากาศ นั่งบนเบาะนุ่มบนรถม้า ให้สารถีขับช้าสักหน่อย อย่าให้รถม้าโคลงเคลงเกินไป

“กลับเป็นลูกชายคนเล็กที่รักข้าที่สุด!” ฮูหยินผู้เฒ่ามองค้อนบุตรชายคนโต แล้วเดินถือไม้เท้าออกไปโดยไม่หันหลังกลับมามอง!

สารถีกลัวจะทำให้รถม้าโคลงเคลง จึงบังคับรถให้วิ่งช้าที่สุด ช้าจนแทบไม่ต่างจากคนเดินเท้าเสียด้วยซ้ำ แต่ด้วยเหตุนี้เอง ฮูหยินผู้เฒ่าจึงเห็นสิ่งที่นอนกองอยู่บนพื้นได้อย่างชัดเจน

รถม้าเคลื่อนไปได้เพียงครึ่งทาง อยู่ๆ ฮูหยินผู้เฒ่าก็ตะโกนขึ้นพร้อมกับชี้ไปยังตรอกเล็กว่า “หนิวตั้นนนนนนนน”