054 โทสะของพระชายา

บทที่ 54 โทสะของพระชายา

ซั่งกวนเยี่ยนออกจากจวนสกุลเซียวเมื่อยามซื่อ(09.00 – 10.59น.) ชั่วยามนี้จะว่าเช้าก็ไม่เช้า จะว่าสายก็ไม่สาย หากไปรับเด็กทั้งสามได้อย่างราบรื่น กลับมาจวนสกุลเซียวก็ยังทานอาหารเที่ยงได้ทัน

รถม้าหรูหราที่แทบจะเทียมทัดกับรถนกเฟิงหวง[footnoteRef:1]ได้เคลื่อนผ่านตลาดไป [1: สื่อถึงรถของเทพเซียน]

“ซั่งกวนเยี่ยนอีกแล้ว!”

“แต่ละครั้งทำตัวเหมือนเป็นพระชายาตลอด กลัวคนจะไม่รู้รึว่านางมาแล้ว!”

“หากข้าเป็นนาง คงจะหาหลุมซ่อนตัว ไม่ออกไปไหนทั้งนั้นแล้ว!”

“ใช่แล้ว นางยังมีหน้าออกมา...”

คำวิพากษ์วิจารณ์เช่นนี้ซั่งกวนเยี่ยนได้ยินมาสิบยี่สิบปี ได้ยินบ่อยจนใบหูจะเป็นรังไหมแล้ว สาวใช้คนใหม่ที่อยู่ด้านข้างสีหน้าเดี๋ยวแดงเดี๋ยวซีด ซั่งกวนเยี่ยนกลับไม่เหลือบตามองเลยแม้แต่น้อย ทำเพียงเป่าเล็บที่เพิ่งตัดออกเบาๆ

เพราะใกล้จะได้พบหน้าพวกเจ้าตัวน้อยแล้ว ซั่งกวนเยี่ยนอารมณ์ดีไม่หยอก นางจึงเลิกม่านขึ้นมองดูด้านนอก

ทันทีที่ผ้าม่านถูกเลิกขึ้น รถม้าก็หยุดลง

ผู้คนต่างตกใจเพราะรถม้าที่หยุดอยู่ข้างกายกะทันหันกันยกใหญ่