Vol.2-240 นางเจียงฆ่าไม่เลี้ยง (2)

บทที่ 240 นางเจียงฆ่าไม่เลี้ยง (2)

อวี๋หวั่นให้หน่วยกล้าตายบังคับรถม้าเข้าไปในตรอก เพื่อหาความเคลื่อนไหวของท่านแม่ของเธอ ส่วนเธอกับเยี่ยนจิ่วเฉาเดินไปตามถนนที่มีผู้คนพลุกพล่านเพื่อสืบข่าวของนางเจียง

“แม่นาง ท่านเห็นฮูหยินที่ส่วนสูงประมาณนี้ หน้าตาคล้ายกับข้าบ้างหรือไม่?” อวี๋หวั่นถามสตรีสูงอายุซึ่งตั้งแผงขายของอยู่

สตรีสูงอายุยิ้มพลางส่ายหน้า “ไม่เคยเห็น”

“ท่านลองนึกดีๆ” อวี๋หวั่นบอก

สตรีสูงอายุยิ้ม “สตรีที่งามอย่างเจ้า หากข้าเคยเห็น ย่อมต้องจดจำได้”

อวี๋หวั่นกล่าวขอบคุณ แล้วดึงเยี่ยนจิ่วเฉาเดินต่อไป

สิ่งที่อวี๋หวั่นเองไม่ได้คาดคิดก็คือ วันนี้ผู้ที่ออกตามหาคนบนท้องถนนไม่ได้มีแค่เธอคนเดียว

ราชบุตรเขยก็หายตัวไปเช่นกัน

หากกล่าวให้ชัดก็คือ จากไปโดยไม่ร่ำลา

ราชบุตรเขยก็เป็นเจ้านายในจวนประมุขหญิง เขาอยากไปไหนก็ไป ไม่มีผู้ใดรั้งเขาไว้ได้ ทว่าแต่ไหนแต่ไรมาเขาก็ไม่เคยหายไปข้ามคืน หากจำเป็นต้องเดินทางไกล เขาต้องเขียนจดหมายบอกประมุขหญิงว่าตนจะไปไหน

นี่เป็นครั้งแรกที่ราชบุตรเขยออกไปโดยไม่บอกไม่กล่าว ผ่านไปสองคืนก็ยังไม่มีข่าวคราวกลับมา