Vol.2-164 ช่วยกันด้วยแรงอันน้อยนิด (1)

บทที่ 164 ช่วยกันด้วยแรงอันน้อยนิด (1)

เซียวเจิ้งถิงกัดฟันเอ่ย “หากเจ้าสามารถรักษาอาการติดพิษของซื่อจื่อได้ ข้าจะยอมไว้ชีวิตไร้ค่าของเจ้าสักครา!"

ชุยเฒ่าตกตะลึงก่อนจะนึกขึ้นได้ว่า ‘ซื่อจื่อ’ ในความหมายของเขาคือบุตรบุญธรรมของเขา เยี่ยนจิ่วเฉา ใช่แล้ว ในที่สุดไอสวะนั่นก็ยอมรับตำแหน่งซื่อจื่อเยี่ยนอ๋อง เขาคงยังรักบุตรบุญธรรมผู้นี้มาก กระทั่งการแก้แค้นให้หวั่นเจาอี๋ก็ยอมแลกเพื่อบุตรบุญธรรม...

เพียงครู่หนึ่ง ชุยเฒ่าก็รวบรวมความคิด "ครั้งหนึ่งข้าเคยสาบานด้วยชีวิตว่าจะไม่ใช้ทักษะการแพทย์ของสกุลชุยรักษาอีก"

อิ่งสือซันตวัดดาบลงมา "เช่นนั้นเจ้าคงอยากตาย!"

ใบมีดดาบแนบอยู่ที่คอของชุยเฒ่า ชุยเฒ่าตกใจขวัญหนีดีฝ่อ “แต่...แต่ แต่...ข้ายังเอ่ยไม่จบ!"

ปลายดาบของอิ่งสือซันหยุดนิ่ง

เหงื่อเย็นของชุยเฒ่าพลันผุดออกมา “ข้าบอกเพียงจะไม่ใช้ทักษะการแพทย์รักษา แต่ไม่ได้บอกว่าไม่สามารถสอนคนอื่น"

ทุกคนมองเขาด้วยความแปลกใจ

เขามองอวี๋หวั่นที่อยู่ด้านข้าง “เจ้าไปตรวจชีพจร และบอกชีพจรให้ข้าทราบ"

นี่จะไม่ทำให้มันซับซ้อนเกินไปหรือ?