Vol.2-122 ไฟไหม้กลางดึก

บทที่ 122 ไฟไหม้กลางดึก

อวี๋หวั่นนำอิงเถาไปส่งให้ถึงมืออวี๋ซง

ในโลกก่อนหน้า อวี๋หวั่นอยู่โรงเรียนประจำ เธอมักจะรู้สึกอิจฉาคนที่มีครอบครัวมาไปมาหาสู่อยู่เสมอ ตอนนี้แม้ว่าเธอไม่ได้เป็นคนที่ถูกมาเยี่ยม แต่เธอสามารถไปเยี่ยมคนอื่นได้ ความรู้สึกที่ได้ปกป้องคนอื่นเช่นนี้ดีเหลือเกิน

“หวานไหม? ” อวี๋หวั่นถาม

อวี๋ซงกินไปหนึ่งลูก “หวาน! ”

หวานจริงๆ

อิงเถาไม่ใช่ผลไม้พื้นถิ่น ตามท้องตลาดมีราคาแพง สกุลอวี๋ซื้อกินไม่ไหว ได้แต่กินผลไม้ป่าจากบนเขา ผลไม้ป่าแม้จะดี แต่ก็ยังเทียบไม่ได้กับอิงเถาที่คนสวนของจวนคุณชายดูแลอย่างดี อวี๋ซงกินอิงเถาเข้าไปสิบกว่าลูกในคำเดียว

“กินมากระวังร้อนในนะพี่รอง ตรงนี้เก็บไว้ให้เพื่อนร่วมห้องเถอะ” อวี๋หวั่นบอก “ในจวนยังมีอีกมาก ถ้าท่านชอบ ข้าจะเก็บมาให้ทุกวัน”

“ลำบากน่า! ” อวี๋ซงขมวดคิ้ว

อวี๋หวั่นอมยิ้ม “ข้าให้คนมาส่งให้”

เขาเกือบจะลืมไปแล้วว่าตอนนี้น้องสาวเป็นถึงนายหญิงของจวนคุณชายเยี่ยน คนใต้บังคับบัญชาที่เรียกใช้ได้นั้นมีมากกว่าคนในโรงงานเสียอีก