Vol.2-120 หวั่นหวั่นที่ทำให้คนโมโห

บทที่ 120 หวั่นหวั่นที่ทำให้คนโมโห

นี่เป็นฤดูใบไม้ผลิแรกหลังจากอวี๋หวั่นมาที่นี่ เธอรู้สึกราวกับว่าเพิ่งถอดเสื้อกันหนาวไปได้ไม่กี่วัน ก็ต้องเปลี่ยนมาใส่เสื้อผ้าสำหรับฤดูร้อนแล้ว ย่างเข้าปลายเดือนเมษายน อากาศก็ร้อนเกินกว่าจะใส่เสื้อผ้าฤดูใบไม้ผลิได้

แม่นางเมิ่งส่งเสื้อผ้ามาเป็นประจำ ไม่ได้มีแต่เสื้อผ้าสีแดงอีกต่อไป สีเหลือง สีฟ้า สีเขียวและสีม่วงล้วนมีทั้งหมด อวี๋หวั่นเลือกชุดยาวรัดเอวสีฟ้าทะเลสาบ แล้วสวมเสื้อผ้าโปร่งสีขาวทับ เนื้อผ้าเบาสบาย ดูงดงามราวกับเทพเซียน

เด็กน้อยทั้งสามซึ่งกำลังแปรงฟันอยู่ถึงกับตกตะลึง

อวี๋หวั่นยิ้มแล้วเดินเข้าไปหา เธอลูบศีรษะเล็กๆ ของพวกเขา “แม่สวยหรือไม่? ”

เด็กน้อยทั้งสามพยักหน้าด้วยสีหน้ามึนงง

อวี๋หวั่นหัวเราะ พวกเขายอมรับว่าเธอสวย หรือยอมรับว่าเธอเป็นแม่กันนะ?

อวี๋หวั่นรู้สึกได้ว่าทุกครั้งที่เธอเรียกตนเองว่าแม่ พวกเขาก็ไม่ค่อยมีสีหน้ามึนงง ทุกวันนี้พวกเขาไม่ใช้สายตาแปลกประหลาดมองเธออีกแล้ว คงเป็นเพราะคุ้นเคยที่เธอเรียกตัวเองว่าแม่แล้ว อาจจะค่อยๆ ลืมเหยียนหรูอวี้แล้วก็เป็นได้