102 ค่ารักษาแสนแพง

บทที่ 102 ค่ารักษาแสนแพง

เมื่อได้ยินว่าอวี๋หวั่นจะเก็บค่ารักษา ชุยเฒ่ากลับถอนหายใจอย่างโล่งอก

บุรุษที่เขาเรียกว่า ‘เพื่อน’ ผู้นี้ มิใช่คนมัธยัสถ์แต่อย่างใด

เขาแค่นเสียงอย่างเหยียดหยาม

เสียงนั้นเบามาก แต่ก็ไม่อาจรอดพ้นการได้ยินของอวี๋หวั่น

อวี๋หวั่นมิได้ยี่หระว่าเขาจะมองว่าเธอเป็นชาวบ้านต่ำต้อยที่เห็นเงินแล้วตาโต เขาจะคิดอย่างไรก็เป็นเรื่องของเขา เพราะสิ่งที่เธอสนใจก็คือเงิน

อวี๋หวั่นหันไปมองอวี๋เฟิง “พี่ใหญ่ พวกท่านไปก่อนเลย เดี๋ยวข้าตามไป”

อวี๋เฟิงส่ายหน้า “ไม่ต้องหรอก เจ้าอยู่บ้านเถิด ข้ากับซวนจื่อไปก็พอแล้ว”

ซวนจื่อยืดอก รีบกัดหมั่นโถวนม แล้วกล่าวด้วยความมึนงงว่า “อาหวั่นวางใจเถอะ! ข้าจะต้องพาพี่เฟิงไปซื้อถั่วกลับมาให้ได้!”

อวี๋หวั่นผงกศีรษะพลางยิ้มน้อยๆ “ลำบากเจ้าแล้ว!”

“เรื่องเล็ก!” ซวนจื่อยัดหมั่นโถวชิ้นสุดท้ายเข้าปาก

อวี๋หวั่นส่งถุงใส่หมั่นโถวให้ทั้งสองคน “ไว้กินระหว่างทาง”

ซวนจื่อเหลือบไปมองอวี๋เฟิง แล้วรับถุงนั้นมา

“พวกท่านตามข้ามา”

ประโยคนี้ เธอพูดกับชุยเฒ่าและบุรุษผู้นั้น

ทั้งสองเดินตามอวี๋หวั่นไป