Chapter 4

A week passed and Chimirie can finally move the finger of Zala hand. Pinagsikapan niyang tuluyan na siyang makabangon lalo't ang sabi ng system ay kailangan niyang sanayin na gamitin ang bagong katawan niya.

Nang makita ni Sediaya ay hindi niya mapigilan na manlaki ang mata. Napamaang ang kan'yang labi at napaluha ang kan'yang mata.

"Nagising na si Junior Sister Zala!" Sigaw niya saka narinig na lamang ni Chimirie ang mabilis na papalayong mga yapak ng paa habang nagsisigaw pa rin ito.

Itinuon muli ni Chimirie ang attention sa pagpagalaw ng bago niyang katawan.

'Why is it hard to move this body? Arggg'

Ang akala niya ay kapag makapasok ang ibang espirito sa katawan ay madali lang ang pagkontrol. Tulad ng napanood niyang movie noong 21st Century, mga classic movies tungkol pagsanib ng espirito sa katawan ng tao.

Ngunit biglang nagsalita ang system.

[Host, that was a misconception, those entities are not a soul or spirit of the dead but the demons. They have a power to manipulate what they posessed, and that is the reason why they can easily control other bodies]

The system explained.

When she heared what system was said, she realize kung gaano siya sobrang tanga to believe in the movies. Hindi naman kasi napag-aralan if a spirit can easily took other bodies to control or not.

Wala naman kasi sa panahon niya ang nag-aral lalo na it beyond science. Mas focus ang mga tao sa invention at hindi na nila pinapasakit ang ulo nila sa bagay na mahirap paniwalaan

Chimirie can now open her eyes at bumungd sa kan'ya ang wooden ceiling. Hindi pa rin niya magawang ilibot ang paningin. Tuwid lamang ang kan'yang tingin.

'The wall was to plain, wala man lamang disenyo. Pero ang sarap ng hangin dito, hindi artificial tulad sa earth'

Hanggang sa marinig niya yapak ng paa patungo sa kinaroroonan niya. Mga malakas na tunog na para bang may tsinelas silang kahoy or ano. She heared a male voice calling her name.

It was Ramelic who were teary eye looking her youngest daughter.

"Mabuti gising ka na Zala anak", a voice was delighted.

Chimirie don't know how to respond and what to respond. She stammered, she can't talk that straight. Those around her cannot even understand what she was saying.

'Ahh. Nabubulol ako parang bata, grabe naman ang experience ko parang bumalik talaga ako sa pagkabata eh. Una natae ako, pangalawa ay binihisan ako at nilinisan, at pangatlo ay para akong nagsalita na bata. Baka sunod ay padede-in naman ako.'

"Wag mong pilitin magsalita Zala, naintidihan ko na mahina ka pa. Mas mabuting aalis kami para bigyan ka ng oras na makapagpahinga," said by that voice.

She was touch on how Zala's father cared for her. Kahit hindi siya totoong anak, at kahit ampon siya. Ang kinikilala niyang ama ay hindi siya tinuring na iba sa kan'ya. Except for her stepmother and other siblings, na tinuring siyang iba at galit pa nga sa kan'ya dahil mabawasan ang kanilang mana.

Now Chimirie tried to move her head, it takes time before she could do it. Her head was now in the direction of the window. Mayroon siyang mga punong nakikita na bawat puno may iba't ibang kulay, may pink, may blue, at may green din. Iba't iba din ang laki ang bawat dahon, pati na ang mga hugis.

Parang rehas ang kan'yang bintana para mas secured. Hinayaan lamang niya ang kan'yang sarili na pagmasdan ang tanawin sa labas habang pinakikinggan ang mga huni ng ibon.

Naging payapa ang lugar dahil sa pag-alis ng kan'yang pamilya to give her time to rest.

...

Tuluyan ng makagalaw ng malaya si Chimirie na mas mabuting tawagin sa kan'yang bagong pangalan. Naglalakad sa siya sa hallway kasama si Sediaya. Ang dinaraanan niya ay medyo dimmed dahil mga light crystal lamang ang nagsisilbing ilaw na nakadikit sa pader. It was like having a christmas na may iba't ibang pailaw.

Napahinto siya nang makita niya ang painting. It was a portrait of a lady fighting to a monster. Napahinto rin si Sediaya at nilingon din kung saan ang tingin ni Zala.

"Bakit Zala? Matagal naman 'yan ah? Bakit sa ikinikilos mo ay parang ngayon mo lang 'yan nakita?" She said in doubtful voice.

Zala looked at her sister. She don't know what to respond. She still learning how Zala's way of talking. Kaya niya naman 'yon dahil sa alaala na nasa kan'ya. Ngunit hindi pa rin madali sa kan'ya.

The system said that there were two language spoken in this empire. Ang una ay sinasabi nilang universal language na lenguahe ng lahat ng nilalang para magkaintindihan kapag lalabas na ng plane at ang local language na naintindihan ng lahat sa Empiryo.

Ngunit hindi ito pinagtuonan ng pansin. But still people use some terms of it, lalo na't may word na ang sagwa kung local na term ang gagamitin.

"Hindi naman Senior Sister, masaya lang ako na pagmasdan kung ano ang nandito dahil akala ko wala na ako at hindi ko na 'to makita lahat" she said in gentle voice.

Hindi niya pinahalata ang tono na parang parating galit kung magsalita.

Nang marinig ito ni Sediaya ay hindi niya mapigilan ang sarili na mapayakap. She too was thankful that Zala was resurected. Alam niya patay na sana si Zala. Na-confirm niya mismo dahil pinakiramdaman niya ang pulso na wala ng pintig.

It was a miracle that heaven give her a chance to live. Without Zala na tanging kasundo niya lalo't may sariling interest ang iba. They were divided dahil magkaiba sila ng ina, and Sediaya was only one child sa kan'yang ina. Pareho sila ni Zala na walang kapatid sa parehong ama at ina.

Bumitaw si Sediaya ng yakap at minabuti nilang tumungo na sa kusina.

Nang marating nila ang mesa ay may nakahanda ng pagkain. Nakahilira rin ang mga katulong sa tabi na handang gawin ang ano man ang kanilang inuutos.

Dinaanan niya ng tingin ang mga pagkain sa mesa. Napangiwi siya sa kan'yang nasaksihan.

'Pagkain pa ba 'to?' Napangiwi siya habang pinagmasdan ang pagkain. Gumagalaw pa na mga uod na may iba't ibang kulay, at may kulay na sobrang creepy.

Naalala niya ang mga putahe na nasa mesa ay ang mga paborito ni Zala. Parang masusuka na siya lalo na noong nag-flashback ang eksena habang kinakain niya ang parang uod na buhay pa at gumagalaw pa mismo sa bibig nito. Sobrang sarap na sarap pa ang Zala na nasa alaala niya.

Tiningnan naman siya ni Sediaya na ngumiti sa kan'ya.

"Alam kong gusto mo nang kainin 'yan, pero hintayin muna natin sila. Baka maubos mo pa 'yan" pagbibiro nito.

Napairap si Zala. Even they will give her an eternal life ay hindi niya kakainin iyon. She swear to heaven kahit tamaan pa siya ng kidlat.