ตอน คืนสู่พระนคร1

   ดวงใจปักษา31

ตอน คืนสู่พระนคร1

... ครั้นจักกล่าวถึง ท้าวพญาครุฑาผู้ที่เข้ามาช่วยเหลือ.

" ท่าน!!..ท่านเป็นเยี่ยงไรบ้าง?? "

พระนางศิรินภา ได้เอ่ยปากถามต่อชายหนุ่ม เมื่อเขารู้สึกตัวขึ้นมา...

"อุ๊ยยย..อุ๊บ!!" ชายหนุ่มครางในลำคอ เมื่อรู้สึกตัว ด้วยเพราะทั่วทั้งร่างกายระบม และเต็มไปด้วยบาดแผล ครั้นสติหวนคืนมาครบ และพบกับหญิงสาว พร้อมคำถามที่ดูอาทร จึงกลั้นเอ่ยคำออกมาว่า..

" เรามิได้เป็นอันใดมากดอก เจ้าอย่าได้ห่วงกังวลเลย! เจ้าล่ะ..เป็นเยี่ยงไรบ้าง?? "

ครั้นได้ยินคำเอ่ยถามจากชายตรงหน้า สีหน้าแววตาของเจ้านางศิรินภาก็หม่นหมองลง พร้อมเอื้อนเอ่ยคำตอบและถามออกไป...

" อันตัวของข้า มิได้เป็นอันใดมากดอก จักมีก็เพียงรอยข่วนเล็กๆน้อยๆ ตัวท่านนั่นต่างหาก ที่ได้รับบาดเจ็บมากกว่าข้า ข้าขอขอบน้ำใจท่านมากนะ ที่มาช่วยข้าเอาไว้ ทั้งที่มิได้รู้จักกันมาก่อน ท่านมีนามว่ากระไรหรือ? เมื่อข้ากลับเข้าเมืองได้ จะได้ทูลของรางวัลจากองค์ราชา ตอบแทนแก่ท่านได้?? "

" ที่ข้าเข้ามาช่วยนั้น ข้ามิได้หวังผลหรือรางวัลตอบแทนดอก..การที่เหล่าชายฉกรรจ์ รุมทำร้ายอิสตรีมันหาได้ใช่ไม่ ข้าเห็นแล้วทนมิได้ จึงต้องแทรกมือเข้ามาช่วย!!..ว่าแต่คนพวกนั้นเถิด ทำไมถึงมาทำร้ายเจ้าเอาได้ พอจักบอกเราได้หรือไม่? "

" ข้าเองก็มิรู้ดอก ว่า คนพวกนั้นเป็นใคร อยู่ๆก็เข้ามาโจมตี ขบวนคาราวานของข้ากับพี่สาวข้า จนแตกกระเจิงพลัดพรากกันไปหมด มิรู้ว่าป่านนี้ พี่สาวของข้าจักเป็นเยี่ยงไรบ้าง😢😢 " ว่าแต่ท่านเถิด มีนามว่ากระไร ข้าจักได้จดจำเอาไว้ในคุณครั้งนี้?? "

" เอ่ออ..ข้าจักตอบเจ้าเยี่ยงไรดี ด้วยตัวข้านี้มิใช่ สายญาณเดียวกันกับเจ้า ข้ากลัวว่าเจ้าจะรับมิได้.."

" ท่านอย่าได้กังวลเลย ท่านคือผู้มีบุญคุณต่อข้า ต่อให้ท่านจะเป็นเทวดา พญาครุฑ หรือคนธรรพ์ ข้าก็มิกลัว ขอให้ท่านแจ้งนามท่านมาเถิด...ท่านผู้มีคุณ!! ส่วนข้ามีชื่อว่า..' ศิรินภาจันทร์ฉาย ' แลเมืองข้างหน้านี้ คือเมืองที่ข้าอาศัยอยู่กับพี่สาว ซึ่งพี่สาวของข้าเป็นพระชายาขององค์เจ้าเมือง.."

" หากว่าเจ้าอยากรู้จริงๆ ข้าก็คงขัดไม่ได้ อันตัวข้านี้นั้นเป็นชาวเวหล บ้านเมืองของข้าอยู่ไกลจากที่นี้มาก ..นามของข้ามีว่า..'สุพรรณภาคี' เชื้อกำเนิดของข้ามิใช่มนุษย์ มิใช่นาคหรือคนธรรพ์"

"ข้าถึงบอกกับเจ้าว่า เรานั้นต่างเชื้อกัน อันตัวเจ้านั้นแรกที ข้าก็คิดว่าจักเป็นมนุษย์ แต่พอได้ใกล้ชิดจึงแน่ใจว่า เจ้านั้นมิใช่มนุษย์ เชื้อชาติกำเนิดของเราสอง มิใคร่ลงรอยกัน แต่เมื่อเจ้าอยากรู้ข้าจึงบอก"

"แต่การที่ข้าช่วย ข้ามิได้ถือเป็นบุญคุณดอก ขอพระนาง อย่าได้กังวลไปเลย ข้า'ท้าวพญาสุพรรณภาคีปักษี!!'ราชอนุชา ในองค์ท้าวพญาจิตสุบรรณครุฑาราช.."

" วันรุ่ง ข้าจักพาเจ้านางไปส่งยังเมืองของพระนาง ขอพระนางอย่าได้วิตกกังวล ว่าข้าจักทำอันตรายพระนางเลย ข้าคงต้องขอตัว ทำสมาธิเพื่อปรับฐานลมปราณ รักษาตัวเสียก่อน วันพรุ่งข้าจักไปส่งเจ้านางยังเมือง..

.........................

... ครั้นรุ่งเช้า พญาสุพรรณภาคีปักษี ได้คลายจิตออกจากสมาธิ พร้อมสำรวจไปรอบๆ ก็พบร่างอรชรนอนหลับอยู่ใกล้ๆโดยยังมิได้ตื่น..

" ครั้นเพ่งพิศอรชรชวนสง่า

ใคร่นำพาใจจิตคิดสับสน

อันนวลน้อยงามสะพรั่งในกมล

ใคร่ลุ่มหลงอรอนงค์คงนิทรา.."

หลังจากที่นั่งเพ่งพิศนางเสร็จ สุพรรณภาคีปักษี จึงค่อยๆขยับกายแผ่วเบา ลุกออกไปเพื่อหาอาหารมาให้นางได้กิน..

..ร่างอรชรค่อยๆขยับตัวลุกนั่ง พร้อมมองสำรวจไปรอบตัว 'เช้าแล้วรึนี่ แล้วชายหนุ่มหายไปไหนกันนะ?' เจ้านางนึกถามตนเอง แต่ก็ไร้คำตอบ พร้อมในหัวก็นึกคิดไปต่างๆนานา..

" เจ้าครุฑบ้า!!! เจ้าทิ้งข้ากระนั้นรึ!! เจ้ามิใช่ลูกผู้ชาย เจ้าผิดคำสัญญา!!😞🙁 ไหนเจ้าว่าวันนี้ เจ้าจักไปส่งข้าที่เมือง แล้วนี่อะไร!!..เจ้าถึงทิ้งให้ข้าอยู่คนเดียวในป่าเช่นนี้.."

".เจ้าครุฑบ้าาาาาา....เจ้าหลอกข้าาา เจ้าเป็นครุฑที่ผิดสัจจะ ข้าเกลียดเจ้าาาาา..!!😞😞" ศิรินภานั่งนึกแค้นเคืองในใจ ด้วยคิดว่าตนนั้น ถูกทิ้งเอาไว้ในป่าคนเดียว นึกน้อยเนื้อต่ำใจในชะตาตนเอง...

*******************************************************************