ตอน ลอบโจมตี2

         ดวงใจปักษา17

ตอน ลอบโจมตี2

...ฉับ!!..ร่างของทหารบนหลังม้า ที่นำหน้าหัวขาดกระเด็นตกลงพื้น เลือดพุ่งกระฉูดเป็นฟูฝอย...

"คุ้มครองพระชายา!! เราถูกซุ่มโจมตี" ทหารคนที่สองที่ตามหลังมา มองเห็นและตะโกนก้อง ร้องบอกเพื่อนทหารด้วยกัน ส่วนตนเองก็ชะลอฝีเท้าม้าลง เพื่อคอยระวังภัยจากฝ่ายซุ่มโจมตี ทหารสองนายบังคับม้า ขึ้นมาเทียมข้างพระชายาจันทรามณี อีกสองเทียมข้างเจ้านางศิรินภา ค่อยๆ เคลื่อนตัวไปช้าๆ เพื่อระวังภัย...

" พระพี่นางเพคะ..มันเกิดอันใดขึ้น ทำไมเราถึงถูกลอบทำร้ายเยี่ยงนี้? " เจ้านางศิรินภาคร่ำครวญกับพระนางจันทรามณี

" พี่เองก็มิรู้เช่นเดียวกับเจ้า ว่ามันเกิดเรื่องอันใด แต่เราทั้งหมด ต้องรีบออกไปให้พ้นจากป่านี้ แลกับเร่งเข้าสู่พระนครให้ได้! "

ทั้งหมดต่างเคลื่อนม้า ไปด้วยความระมัดระวัง มองผ่านไปข้างหน้าอีกไม่ไกล ก็เห็นทุ่งโล่งซึ่งจะปลอดภัยจากการซุ่มโจมตี ขบวนม้าเคลื่อนตัวไปเรื่อยๆ เหลือระยะทางราวหนึ่งเส้นก็จะพ้นออกไปจากป่า...

ณ ที่จุดนี้เอง อันเป็นจุดที่สุริยะได้วางแผนเอาไว้ ว่าจะทำการโจมตีให้แตกหัก เมื่อขบวนม้าของพระนางจันทรามณีมาถึง คำสั่งเหี้ยมเกรียมก็หลุดออกมาจากปาก..

" ฆ่าพวกมันให้หมด เหลือไว้เพียงพระนางจันทรามณีและพระขนิษฐาพอ "

ร่างเหล่าชายฉกรรจ์สวมโม่งคุมปิดปังใบหน้า ก็ต่างกระโจนออกมาจากที่ซ่อน พร้อมโห่ร้องตะโกนปลุกใจ

" ฆ่ามัน!!!! " เพล้งๆๆๆ ฉึกๆๆ ฉับๆๆ ..เพล้งงงง....เสียงดาบกระทบกันของทั้งสองฝ่าย แต่ทหารที่คุ้มครองพระนางจันทรามณี กับพระขนิษฐาก็เพลี่ยงพล้ำเสียที

ด้วยเพราะกำลังที่น้อยกว่า ศิรินภาอ้ำอึ้งด้วยความกลัว ไม่กล้าขยับกายควบม้าหลบหนี ส่วนพระนางจันทรามณีก็วกม้าออกวิ่ง หลบชายฉกรรจ์เหล่านั้น

ฝ่ายทหารคุ้มครอง เห็นท่าจะต้านไม่ไหว ก็เริ่มทยอยแตกตัวแยกจากกัน

ระตินทร์นาคานายทหารคุ้มกัน แลเห็นพระนางศิรินภายังทรงม้าอยู่ที่เดิม จึงตัดสินใจควบบังคับม้าเข้าไปใกล้ พร้อมเอื้อมมือช้อนอุ้มร่างของพระนาง มานั่งบนหลังม้าตน

แล้วควบม้าฝ่าเหล่าชายฉกรรจ์กลุ่มนั้น มุ่งหน้าหลบออกไปตามเส้นทาง เพื่อให้พ้นจากจุดปะทะ เหล่าชายฉกรรจ์สามสี่คนควบม้าตามมา...

ข้างฝ่ายพระนางจันทรามณี เมื่อควบม้าหลบออกไปพ้นจากวงปะทะ พอแลมองรอบตัวก็ไม่พบใครเสียแล้ว รอบข้างกายมีแต่ต้นไม้ใหญ่ จึงชะลอฝีเท้าม้าให้หยุดลง

หันซ้ายแลขวา มองหาหนทางที่จะไปต่อ แต่ก็ยังคิดไม่ออกว่าจักไปทางใด ด้วยเพลานี้เหลือเพียงตนผู้เดียว

อยู่ๆ ก็มีร่างสามร่างของชายฉกรรจ์ นั่งบนหลังม้าปรากฏตัวออกมาจากที่ซ่อน พร้อมคำกล่าวเรียก

" พระชายาจันทรามณี "

ร่างกำยำบนหลังม้าเอ่ยเรียก พระนางจึงหันหน้าไปมองตามเสียงที่ได้ยิน พร้อมเอ่ยปากถามเมื่อรู้แน่ชัดว่า ร่างนั้นคือผู้ใด..

" สุริยะ!! ท่านมาที่นี่ได้เยี่ยงไร? "

" ข้าพระองค์กับองครักษ์ผ่านมาทางนี้.. พระเจ้าค่ะ แลได้ยินเสียงการปะทะจึงเข้ามาดู ก็เห็นมีชายฉกรรจ์กำลังรุกไล่ล่ากับทหาร หม่อนฉันกับองครักษ์จึงเข้าไปช่วย แต่ก็ช้าไป ทหารเหล่านั้น ไม่มีใครรอดสักคน พะย่ะค่ะ! "

" ขบวนคาราวานของพวกเราถูกลอบโจมตี ส่วนข้าเองก็หลบหนีออกมา จนพลัดหลงกับกองขบวน มิรู้ว่าปานนี้น้องข้าจักเป็นเช่นไร " เสียงคำพูดเคลือๆ พร้อมอาการจุกในอกกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น...

" แล้วนี่..พระชายาจักเสด็จเข้าเมืองใช่รึไม่ หากมิรังเกียจ พวกข้าพระองค์ จักอาสานำส่งเสด็จ พะย่ะค่ะ "

" เราขอบน้ำใจท่านมาก ที่จักช่วยไปส่งเราที่พระนคร เราขอบน้ำใจท่านจริงๆ ท่านสุริยะ "

...ด้วยเพราะคิดในทางที่ดี และเสียงรบปะทะกันก็เงียบหาย จึงทำให้พระนางหลงไว้ใจ ในคำกล่าวอ้างของสุริยะนาคา จึงตัดสินใจร่วมเดินทางไปด้วย เพื่อกลับเข้าเมือง..

.........................

ข้างฝ่ายระตินทร์นาคา ที่พาร่างของพระนางศิรินภาแหวกฝ่าวงล้อมของศัตรูออกมา ก็ควบม้ามุ่งหน้ามาจนพ้นแนวป่า เบื้องหน้าเป็นทุ่งโล่งกว้าง แลมองข้างหลังก็เห็นร่างชายฉกรรจ์ สามสี่ร่างควบม้าติดตามมา

จึงตัดสินใจควบตะบึ้งม้า พุ่งไปกลางทุ่งกว้าง เพื่อหวังจะให้หลุดพ้นจากการติดตาม แต่อนิจจาคงด้วยชะตากำหนดเสียงลูกเกาฑัณน์ พุ่งแหวกอากาศตามมาด้านหลัง

" วิ๊วววววว..."

"ฉึก!!!"

แรงคมอำนาจของลูกศร ที่พุ่งแหวกอากาศมา ได้ปักตรึงที่กลางหลังของระตินทร์นาคา ทหารองครักษ์

"อึกกก!.."

ร่างของนาคาหนุ่มล่วงลงจากหลังม้า ศิรินภาตกใจคว้าดึงบังเหียนม้าเอาไว้ ม้าอาชาไนยวิ่งมาด้วยความเร็ว เมื่อถูกกระตุกดึงอย่างแรง ก็ยกขาหน้าขึ้นสะบัดจนหยุดชะงัก

ร่างอรชรกลิ้งตกลงไปบนพื้น ร่างชายฉกรรจ์ที่ตามติดมา ก็ควบม้าเข้ามาใกล้ และบังคับม้าเป็นวงกลม เดินวนรอบร่างของพระนาง

" พวกท่านเป็นใคร ใยจึงซุ่มโจมตีทำร้ายพวกเรา! "

" หึหึ..พวกเราเป็นใครมิสำคัญดอก เจ้ารู้ไปก็มิเกิดประโยชน์อันใด ก่อนที่เจ้าจักตาย พวกข้าคงต้องขอยลโฉมสะคราญของเจ้าเสียก่อนคงดี "

" พวกท่านอย่าทำอันใดเราเลยนะ ปล่อยเราไปเถิด! "😢😢

" พวกข้าจักปล่อยเจ้าแน่ แม่หญิง แต่ก่อนที่จักปล่อยพวกข้าขอรับความสุขสม จากเรือนกายของเจ้าก่อน จักได้หรือไม่?! "

" อย่าทำอันใดเราเลยนะ เราขอร้องพวกท่านเถิด พวกท่านอยากได้อันใด ก็จงเอาไป..แต่ขอให้ปล่อยเราไปด้วยเถิด! "

..พระนางศิรินภา อ้อนวอนขอไม่ให้เหล่าชายฉกรรจ์นั้น กระทำอันใดแก่ตน ใบหน้างามเอ่อล้นน้ำตาริน...

บนฟากฟ้านภาเวหน ได้มีร่างใหญ่ทรงพลัง ขยับปีกสะบัดพัดพาแรงลม ฝุ่นผงคละคลุ้งกระจาย เมื่อยามที่ปีกสยายสะบัดต้องลม...

" นั่นๆ!!..นั่นมัน พญาครุฑนี่!! "