13| t h e a n e c h o i c c h a m b e r

13

t h e  a n e c h o i c  c h a m b e r

NAGHAHALO ang nararamdaman ni Astrid habang binabaybay niya ang daanan patungo sa kwarto ni Sophia. Huge mirrors are hanged on both sides of the wall showing an endless reflection like portal to never ending parallel universe. She was constantly looking on the map which Gianna took from the Cassandra Palais website. 

"Ok, so where was I?" Tanong ni Astrid sa sarili nang huminto siya sa harapan ng tatlong malalaking pinto. Muli niyang binalingan ang mapang nasa cellphone niya.

Nalaman niyang nasa Hall of Mirrors siya kung saan naroon naka-display ang humigit kumulang na dalawang daang piraso ng malalaking salamin sa magkabilang tabi ng hallway.

Masusi niyang hinanap ang lugar kung saan naroon ang kwarto ni Sophia gamit ang kaniyang mapa. Nasa ikalawang pinto ang kwarto nito. 

Astrid went to the second door, she twisted the knob and the door revealed a huge room inside. Pumasok si Astrid sa loob niyon at sinimulan niyang igala ang kaniyang mata sa loob ng kwarto. 

The door automatically closed, she heard a low click sound.

Muling tinignan ni Astrid ang mapa sa cellphone, nagdadalawang isip siya kung tama ba ang pinasukan niyang silid.

The room is covered with foam wedges. She slowly walked towards the wall and touched the foam that covers the wall. 

"It seems unusual, I can hear even my footsteps and my heartbeat." Sambit ni Astrid habang hinahawakan ang foam.

"This is an anechoic chamber, this foam wedges traps the sound waves so it will not reverberate inside the chamber," konklusyon ni Astrid. Back then during her high school days she picked Echolocation and Sound Waves as her topic in her Physics term paper nonetheless it will be very useful to her right on that moment. 

The Anechoic chamber is the quietest place, the foam wedges discourages the sound waves to reverberate and trapping it to endless bouncing on the wedges. The said chamber is so quiet that the background sound measures negative decibel, making the ears of the visitors to hallucinate while adapting to the simulated environment of Anechoic Chamber. 

She could almost hear even the smallest sound produced by the continuous rubbing of her skin to her mesh bomber jacket, the beating of her heart, the blood rushing through her veins, the inflation and deflation of her lungs and the loud gurgling of her stomach. 

"So where do I start?" tanong niya sa sarili habang pinagmamasdan ang buong paligid. She made a full circle to check her surroundings. The room was empty. Nothing suspicious. 

Tinignan niya muli ang mapa kung tama ba ang kaniyang napuntahan and it was indeed correct ngunit pakiramdam niya'y mali ang kwartong napuntahan niya. Hindi niya lubos maisip kung bakit walang laman ang kwarto ni  Sophia at tanging mga foam wedges lang sa pader ang kaniyang nakikita. 

Nag desisyon siyang lumabas na lang ng kwartong iyon habang naglalakad siya patungo sa pinto ay biglang may puting usok na lumabas mula sa apat na sulok ng kwarto ni Sophia at dahil sa pagkagulat ay awtomatikong siyang napatakbo papunta sa pinto ngunit hindi na niya maikot ang door knob nito. Sarado na ang pinto. 

Ilang beses niyang pinihit ang knob at binangga ang pinto ngunit hindi pa rin ito bumubukas. 

Muli niyang binalingan ang usok nag mumula sa kisame at mabilis itong kumakalat.

The  silage of burning flesh dominated the room. Napaka pamilyar na amoy na ngayo't nanaig sa loob ng kwarto, tama ang hinala niya. "Sulfur," tanging nasabi niya nang maalala ang amoy at bigla siyang yumuko. Iyong amoy na iyon ang bumabalot sa kanilang Chemistry Laboratory.

Sulfur Tetrafluoride is highly toxic gas, usually its colorless but it can be easily detected because of its strong sulfuric smell. Inhaling sulfur dust can easily burn the linings of the mucous membrane and the esophagus. 

 She has no choice but to crouch and avoid inhaling the smoke. 

Pinilit ni Astrid mag isip kung paano siya makakalabas ng kwartong wala man lang bintana. 

"Behind, Alcove.." muling bumalik sa isip niya ang mga katagang iyon mula sa anagram na ibinigay ni Dorothy. Dali dali siyang lumapit sa mga foam wedges at tinanggal iyon isa-isa. 

Tinakpan ni Astrid ang kaniyang ilong upang maiwasan niyang masinghot ang nakakalasong usok na kumakalat sa loob ng chamber. 

Kinuha lahat ni Astrid lahat ng kaniyang natitirang lakas upang hanapin ang lagusan palabas ng kwartong iyon sa likod ng mga foam wedges.

SEELIE entered the AKT Sorority House, she calmly strut the hall of the manor, her stiletto clicks on the marble floor as her feet take turn hitting the floor, Seelie tossed her hand bag on the sofa. Animo'y isa siyang head mistress ng nasabing manor. Bumungad sa kaniyang paningin ang mga miyembro ng Alpha Kappa Tau na nag uusap usap sa sala. 

They were all looking at her which boosted Seelie's self-confidence. She really like it when people stare at her at talk about her dress, her perfect hair, her royal family, and her life. Seelie owns several high end boutiques  and at her young age she was able to dominate the fashion industry starting from the Philippines and across the globe. Kaya gano'n na lang ang pagkakagulo ng mga fashion magazines upang kunin siyang model as front cover.

Hindi lang naman dahil isa siyang sikat na model at kilalang pinakabatang sinakop ang fashion industry kundi anak din siya ng isa sa mga maimpluwensya at makapangyarihang politiko na si Governor Vladimir Montenegro. Bawat sulok ng kanilang town ay kontrolado ng kaniyang pamilya, bawat establisyemento, tauhan, at government officials ay hawak sa leeg ng kaniyang ama.

That's her edge to other people kaya ganon na lang kalakas ang kaniyang loob na tapakan ang dignidad at reputasyon ng mga taong nakapalibot sa kaniya.

Seelie neatly gathered her long auburn hair on the left side of her shoulder just to flaunt it.

"How does she maintain her long hair?" bulong ng isang babae, "Those are limited editions Gucci hand bag!" dugtong pa ng isa. 

Seelie heard them all, she can't help it but smirk and admire the beauty and the luxury that emanates within her beautiful and slim body.

Dinaanan niya ang mga babaeng pinaguusapan siya at taas noo niya itong pinagmasdan mula ulo hanggang paa. 

"Class A," bulong niya nang makita ang bag na hawak hawak ng babaeng pinag-uusapan siya.

Yes! Seelie loves degrading other people based on their physical appearance and economic status.

"I was born beautiful."  Dugtong pa ni  Seelie sa sarili at dire-diretsong naglakad. 

"Have you heard that she and Kairo are dating? She is so lucky!"  dinig pa niya nang makarating siya sa kusina. 

"What? Eh diba nga siya lang naman nag hahabol kay Kairo?" Pabulong na dugtong pa ng isa.

"I know, I am very lucky but can you not talk about my private life especially that matter?" Kalmado ngunit naiiritang tanong ni Seelie habang isinasalin ang tubig sa kaniyang baso mula sa pitcher. 

"You can talk about how to get rich or how to be socially relevant," sarkastikong suhestiyon ni Seelie at lumabas ng kusina.

Hindi na dapat siya babalik sa Manor dahil Sabado ngunit nakalimutan niya ang kaniyang Chanel silver coat na kakailanganin niya sa photoshoot sa Berlin.

Tinungo ni Seelie ang kaniyang kwarto, malayo-layo rin iyon ngunit a little cardio won't kill her, as long as it keeps her body firm and fit hinding hindi siya tututol do'n.

Habang binabaybay niya ang daan ay nakasalubong niya ang kambal na si Saab and Valentina sa hallway. They are identical twins, both of them has the same facial features but they can be distinguish immediately.

Saab's ebony hair bounced as she walks towards Seelie. Huminto ang kambal.

"Hindi ba kayo nag kita ni Kairo?" Sabay na tanong ng kambal, both of them chuckled as soon as they realized that they both asked in unison.

Kumunot ang noo ni Seelie. "Kairo? Here?" Tanong niya.

"Yes, he was with the neophyte and Felicity. We saw them sa balcony ng guest house," Saab answered.

Iisa lang ang pumasok sa isip ni Seelie nang marinig ang salitang neophyte.

"Astrid, that bitch," bulong niya at nag simulang mag tangis ang bagang niya. Seelie started to feel enraged as soon as different conclusions started to rush.

Tama ang hinala niya, na gusto ni Astrid si Kairo kaya palagi itong dumidikit sa boyfriend niya.

"Are still there sa balcony?" Tanong ni Seelie, her feet are ready to twist, take a turn and make her way to the guest house.

"I guess wala na, they went somewhere, I thought Kairo visited you here hindi pala ikaw ang pinunta niya rito?" Wika pa ni Valentina. "Anyway we need to go. Ciao!" Paalam ng kambal they sent a flying kiss but Seelie disregarded it. She was busy thinking where did Kairo went and why is he with Astrid?

Naikuyom niya ang kaniyang kamay.

Agad niyang kinuha ang kaniyang phone sa  loob ng bulsa at hinanap ang numero ni Kairo upang tawagan ang binata.

But unfortunately, his phone is dead. Patay ang cellphone nito at hindi niya matawagan.

Seelie started to feel demoralize. "Astrid and Kairo are up to something that's why he turned his phone off," aniya sa sarili habang pinagpapatuloy ang pag dial sa numero ni Kairo.

"You are so dead Astrid!" Tanging nasambit niya habang nakatingin sa pinto ng kwarto ni Astrid.

ASTRID'S hand is shaking while taking all the foam wedges from the wall. She must not spend too much time removing all those things or else she'll exhale too much sulfur tetrafluoride and it'll burn her mucous membrane and her throat.

Ilang beses na rin niyang pinagtatanggal ang mga foam wedges na nakadikit sa pader ngunit wala siyang makitang lagusan man lang.

The room is too huge, hindi maaring ang buong anechoic chamber ay tatanggalan niya ng foam wedges. Kakain iyon ng ilang oras at baka hindi pa niya nakakalahati ang kwarto ay baka nalason na siya ng sulfur.

Astrid's free hand rummaged inside the pocket of her bomber jacket and pulled out her cellphone, she was about to call Felicity but as soon as she opened her cellphone she saw the signal meter bar, the signal is too low to create a call or even send a text message.

She carefully returned her phone inside her pocket.

Nag pa-panic na si Astrid ngunit kinalma niya ang sarili upang makapag-isip siya ng maayos.

A burning flesh like odor attacked her nostrils. She almost puked.

While making her way towards a certain area without sulfur smoke she noticed that there are numbers inscribed on the wood tiles like chess board with corresponding letters and numbers.

Kahit siya mismo ay naguhuluhan.

Ilang minuto na lang ang natitira at bibigay na ang kaniyang baga. Hindi na niya masyadong makaya ang tiisin ang amoy. Nakakasulasok na ito at nakakaramdam na rin siya ng konting kirot sa dibdib.

Habang masusi niyang chine-check ang mga numero ay nakakita siya ng isang malaking letrang N sa itaas ng mga numero, dali-dali naman siyang gumapang papunta sa kabilang sulok at nakita ang letrang E.

Hindi na siya gumapang sa dalawang sulok na natitira dahil alam na niya kung ano at para saan ang mga iyon.

"This is a compass or a map like instrument with corresponding coordinates!" Sigaw niya na animo'y tumama sa lotto.

"But, what are the coordinates?" Astrid asked herself.

She immediately put her hands on both sides of her head, Astrid put a little pressure like she was squeezing a lime. Isa iyon sa mga ginagawa niya sa tuwing pinipilit niya ang sariling ilabas ang impormasyong pilit niyang inaalala.

Inikot niya ang kaniyang paningin ngunit wala siyang nakitang papel o mga paintings na maaring nagtataglay ng clue or coordinates.

Muling inalala ni Astrid ang kaniyang dinaanan kanina upang alamin kung mayroon ba siyang nakitang numero ngunit sa kasaamaang palad ay ni isang numero ay wala siyang nakita.

Gusto na niyang sumuko ngunit agad niyang naalala ang combination ng numero na ginamit ni Dorothy upang ituro sila kay Sophia.

"1886, it must be 18°N and 86°S, the only letters that can be found in a compass are N,W,E, and S. The letters which corresponds to North and South are present to Dorothy's word clue-PAINTINGS." Ideas and memories hit her head like a damn truck! Isa-isa nang nagsipasok ang mga clues.

Agad na tinignan ni Astrid ang sahig upang hanapin ang mga coordinates.

Tinanggal ni Astrid ang kaniyang bomber jacket at itinakip iyon sa kaniyang ilong. Her eyes started to teared. Nagsisimula na ring kumati ang lalamunan niya buhat ng usok.

Nang makita niya ang tamang coordinate at ma-locate ang area ay dali-dali siyang gumapang papunta roon at pinagtatanggal ang foam wedges.

Laking pasasalamat niya dahil hindi ganon kadikit ang mga foam wedges kaya madali niya itong nahihila at natatanggal.

She was half complete removing those wedges and a door knob appeared.

Tama siya! Those numbers are also the coordinates to find that door!

Hindi na siya nag sayang ng oras, agad na niya itong pinihit at binuksan ang pinto.

Astrid immediately entered. Sinarado ni Astrid ang pinto upang hindi na pumasok ang nakakalasong usok.

She took a deep breath, pakiramdam niya'y inikot niya ang buong EDSA, mabuti na lang at nahasa ang pagpigil niya sa kaniyang pag hinga noong siya'y nag su-swimming.

Isinuot ni Astrid ang kaniyang jacket at muli niyang ibinaling ang kaniyang atensyon sa kwartong kaniyang pinasukan.

The room was huge and it was filles with different astrological artifacts. There are fragments of meteorite inside the vitrines and shelves that contains books about astronomy.

Tumingala si Astrid at nagulat siya sa kaniyang nakita, the whole ceiling is lighted with small LED lights that slowly turn on and off.

Ngunit hindi lang iyon ang namumukod tangi sa kwartong iyon, dahil puno rin ito ng mga pinto.

"This could be challenging," bulong ni Astrid sa sarili. Hindi maaring lahat ng pinto ay pasukan niya dahil malamang ay panganib na naghihintay sa likod ng mga pintong iyon.

Astrid thought that if the anechoic chamber is equipped with poisonous gas probably those doors are also equipped with deadly stuff.

She knows how those booby traps work, lalo pa't alam niya ang history ng mga iyon.

Ngunit di niya alam kung saan siya mag sisimula at kung paano.